Anioły są wśród nas!

Październik, 2014 rok. Stoję na przejściu dla pieszych, leje jak z cebra. Jestem zła, bo po pierwsze – zimno mi, po drugie – idę załatwić sprawę w ZUSie, a po trzecie – denerwuję się, czy zdążę na zajęcia. Stoję zamyślona, czekam na zielone i nagle widzę, że podbiega do mnie kobieta. Zatrzymała swój samochód na ulicy, żeby podać mi parasol ze słowami: „Proszę go wziąć, pani bardziej się przyda!”. Zamurowało mnie. Odpowiedziałam, że bardzo dziękuję, ale jeżdżąc na wózku nie mam jak go trzymać (dlatego zresztą żadnego nie posiadam, ale przecież nie jestem z cukru! :) ). Pani się uśmiechnęła i pobiegła z powrotem do samochodu. Mała rzecz, a poprawiła mi humor na cały dzień.

Kilka lat temu niedaleko mojego mieszkania remontowano tory tramwajowe, co oznaczało, że na mojej trasie kursowała tylko jedna linia. Do tego tramwaje były archaiczne – wysokopodłogowe, z klaustrofobicznym wnętrzem. Jak na złość,przystanek końcowy był z tych, które nie mają platformy, do tramwaju wsiada się więc prosto z ulicy. Wdrapanie się do takiego wagonu to dla mnie duże wyzwanie,a już wciągnięcie wózka to rzecz niemożliwa. Bez pomocy ani rusz! Podjeżdżam więc do stojącego obok mnie pana i proszę, by pomógł mi wejść do środka. Pan ładnie się uśmiechnął i pomógł. W drodze zagaduje i pyta, na którym przystanku będę wysiadać. Podaję nazwę, chwilę gawędzimy o pogodzie, po czym każde z nas zatapia nos w swojej książce. Jedziemy. Na swoim przystanku zbieram się, żeby wysiąść i zanim się obejrzałam mój towarzysz podróży stał już na chodniku z moim wózkiem. Uśmiecham się szeroko, grzecznie dziękuję. Chwilę jeszcze rozmawiamy:
- Poradzi sobie pani? – dopytuje mój wybawca.
- Oczywiście, bardzo dziękuję za pomoc!
- Nie ma za co. To ja idę na przystanek.
- Jak to na przystanek? To pan nie miał wysiąść tutaj?
- Nie, powinienem był wysiąść pięć przystanków wcześniej, ale chciałem pani pomóc. Zaraża pani uśmiechem, proszę się dużo uśmiechać! – rzucił na odchodne.

Uśmiechałam się calutki dzień!

Także do historii, która zdarzyła się całkiem niedawno.

Wychodziłam do sklepu. W drzwiach bloku minęłam dwóch chłopaków, na oko moich rówieśników. Wyraźnie na kogoś czekali. Mój widok trochę ich zaskoczył. Dokonali błyskawicznego oglądu sytuacji. Zerkali tona mnie, to na schody, to na schody, to na mnie.
- Może pani pomóc? – zaproponowali, dokładnie w tym momencie, w którym ja zwinnie (przynajmniej we własnym odczuciu) zeskoczyłam z wózka i dziękując ich dobre chęci, sama zaczęłam znosić swojego Mustanga, podczas gdy oni stali zdumieni.
- No dobra, stary. TEGO się nie spodziewałem!- usłyszałam w końcu szczere wyznanie, na co równie szczerze odpowiedziałam:
- Uwielbiam miny ludzi, gdy widzą, jak to robię!

Wdrapując się po schodach dodali:
- Ale to było pozytywne! Niech się pani trzyma! – krzyknęli za mną wychodząc z ciężkiego szoku.

Anna Jantar śpiewała: „Tak mało trzeba nam, niedużo tak, żeby szczęśliwym być,drugiemu szczęście dać!”. Nic dodać nic ująć!