Wiceburmistrz Mariusz Koperski: Nie spadłem z nieba

– Mieszka pan 18 lat w Zakopanem, jest z zawodu germanistą, od 8 lat dyrektorem kolegium językowego. Mimo to wielu mieszkańców nic nie wie o nowym wiceburmistrzu. Jak Pan trafił pod Tatry?

– Pochodzę z Piotrkowa Trybunalskiego. Na studiach w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, który w latach 80. był wyjątkową uczelnią, gdzie ciągnęli ludzie z całej Polski, poznałem moją żonę. Pobraliśmy się i po studiach mieliśmy do wyboru albo mój Piotrków, albo jej rodzinne Zakopane. Wybraliśmy Zakopane. Tu osiedliśmy w 1993 roku. Z pracą nie było problemów, akurat powstało Nauczycielskie Kolegium Języków Obcych. Nigdy nie marzyłem, że będę tu mieszkać. To miasto, które przyciąga wszystkich, wielu chciałoby tu żyć i pracować. Wcześniej wielokrotnie odwiedzałem Zakopane, tu spędzałem ferie i wakacje. Po przeprowadzce najpierw pracowałem jako nauczyciel, a od 2002 roku wygrałem konkurs na dyrektora szkoły.

– A teraz taka rewolucja w pańskim życiu – zostaje pan wiceburmistrzem.

– Oczywiście, że to dla mnie rewolucja. Zmieniam zupełnie swoje życie, rezygnuję z pracy w szkole, z dyrektorowania. Tu jako dyrektor też zarządzałem placówką, kierowałem ludźmi, ale to zupełnie inna specyfika pracy. Rozumiem, że dla wielu osób moja osoba jest zaskoczeniem. Nie byłem znany w kręgu polityków i działaczy, ale to nie znaczy, że nie interesowały mnie sprawy miasta. Nie spadłem z nieba, nie wchodzę w sprawy, które nigdy mnie nie interesowały.

– Jako wiceburmistrz ma pan odpowiadać za oświatę, kulturę, sport i turystykę. Mamy zapaść w dofinansowaniu stowarzyszeń działających na niwie kultury i sportu. Coraz głośniej o mizerii w tym zakresie mówią ludzie, którym na sercu leży rozwój miasta. Jak chce pan to zmienić?

– Moja sytuacja jest dość specyficzna, bo wchodzę w zastany budżet. Przynajmniej jeśli chodzi o ten rok, dużo zrobić się nie da. Na kulturę i sport jednak zawsze będzie za mało pieniędzy. Niezależnie od tego, ile byśmy ich mieli, zawsze potrzeby będą wyższe od możliwości. Zawsze będą chętni do skorzystania z budżetu. Obserwowałem ten problem. Mamy w mieście ludzi kultury, sportu, którzy chcieli tu stworzyć klub, miejsce, centrum kultury. Chcieli swoje pasje poświęcić dla miasta. Należy im się ogromny szacunek. Zakopane musi mieć takich ludzi. Ale z drugiej strony stoją urzędnicy, którzy głową odpowiadają za każdą wydaną złotówkę. Nie mają wyboru, ale artyści i biurokracja to 2 różne światy i bieguny, które czasem nie mogą się porozumieć. Trzeba spotkać się gdzieś pośrodku i porozumieć.

– Może zatem trzeba by działaczom pomóc, żeby ta biurokracja dla artystów, sportowców, starających się o dofinansowanie, nie była przekleństwem? Pomóc w przygotowywaniu dokumentacji, wypełnianiu wniosków konkursowych?

– Jak najbardziej. Do tej pory znałem ten problem z zewnątrz. Muszę zobaczyć, jak to wygląda od strony urzędu, jakie są możliwości wsparcia.

– Jakie będą pierwsze pana działania, decyzje?

– Wchodzę do urzędu jako ktoś, kto będzie pracować w zespole. Wspólnie z wiceburmistrzem Wojciechem Solikiem i Januszem Majchrem będziemy realizować wcześniejsze zamierzenia. Nie wchodzę tu, by realizować jakieś swoje pomysły. Byłbym arogantem, gdybym od pierwszego dnia narzucał swoje projekty. Nie ukrywam, że mam takie pomysły, ale zweryfikuje je życie. Podobnie było, gdy zostałem dyrektorem kolegium. Miałem sto pomysłów, a w kilka miesięcy okazało się, że do zrealizowania jest 10-20% z nich. Bo takie są warunki finansowe, prawne. Ważne, by zrealizować to, co się da. Proszę uzbroić się w cierpliwość. Muszę porozmawiać z naczelnikami poszczególnych wydziałów, zobaczyć, co zostało wdrożone.

– Kiedy zatem zaczyna pan pracę w urzędzie?

– Prawdopodobnie w najbliższym tygodniu będzie uchwała zarządu województwa w sprawie odwołania mnie ze stanowiska i 21 marca rozpocznę pracę w urzędzie.

– Nie żałuje pan tych 18 lat nauczycielskiej przygody?

– Mam 43 lata, jestem w szczytowej formie, czuję się wciąż młodo, a mam już poważne doświadczenie i dlatego to najlepszy moment, by podjąć takie wyzwanie. Będę starał się zrobić to najlepiej, jak potrafię – dla miasta i dla siebie. Ale żałuję, bo jestem przede wszystkim nauczycielem i bardzo lubię to, co robię. Kiedyś do tego wrócę.

– Czy wzorem poprzedniego wiceburmistrza Jana Gąsienicy Walczaka w swojej dotychczasowej pracy wziął pan urlop bezpłatny, żeby po zakończonej kadencji wrócić do dyrektorowania w kolegium językowym?

– Sprawa dyrektorowania jest zamknięta. Zrezygnowałem. Tego samego dnia, gdy zarząd podejmie decyzję o przekazaniu tego stanowiska innemu nauczycielowi, przestaję być dyrektorem. Natomiast poproszę swego następcę, by mi udzielił urlopu bezpłatnego jako nauczycielowi. Bym mógł wrócić do pracy nauczycielskiej.

– Jaki jest najważniejszy dla Zakopanego problem do rozwiązania?

– Brutalnie mówiąc to, że spowszedniało. Z tego zdało sobie sprawę już wielu ludzi, zwykli obywatele i ludzie kultury. Należy podjąć stanowcze decyzje. Zaczęto myśleć o poważnej strategii i promocji miasta. To coś, co zawsze przyciągało do Zakopanego, jego mit – ginie, czar prysł. Jest narciarstwo, sport, kultura, tradycja góralska. Przy tym była kiedyś magia, ale mam wielu przyjaciół z całej Polski, którzy powtarzają, że tego mitu, czaru już nie ma. Tatrzańska Izba Gospodarcza i Urząd Miasta już rozpoczęły rozmowy z fachowcami. Bo warto posłuchać ludzi z zewnątrz, którzy potrafią spojrzeć obiektywnie. Są profesjonalistami. Ale tego nie da się zrobić bez mieszkańców. Chyba że większość myśli, że jest dobrze. Ale nie sądzę.

– Czego życzyłby pan sobie ze strony mieszkańców?

– Refleksji, że rozwój miasta zależy nie tylko od urzędu. To jest zadanie dla nas wszystkich. Trzeba zrozumienia dla decyzji urzędników, ale sami mieszkańcy muszą chcieć zmian. I razem musimy to miasto zmienić, przywrócić mu magnetyzm, tak żeby znów przyciągało turystów, miłośników Tatr, narciarstwa, kultury i góralszczyzny.