Cieszyć się? Czy nie…

W stolicy, po męczącym, wypełnionym obowiązkami dniu nie mogłem doczekać się spotkania ze starym, dawno nie widzianym kolegą. Zadzwonił telefon, Paweł oznajmił: sorry Kondzio, będę miał obsuwę, muszę zostać  jeszcze w robocie…  Eh, no i cały misterny plan w…  

Trudno, jakoś te dwie godziny trzeba było wypełnić. Poszedłem do wybranej przez Pawła knajpy z dużym ekranem. W przyjemnym, dość mocno wypełnionym lokalu, dosiadłem się do stolika, który zajmowany był przez dwóch panów. Jeden młodzian, drugi starszy. Młodszy siedział niespokojnie, co chwilę zerkając na zegarek. Starszy uśmiechając się zagaił rozmowę: na meczyk? Jeszcze trochę czasu zostało... I tak od słowa do słowa. Młody do rozmowy nie przyłączył się, czasem tylko zerkał w naszą stronę. Zachęcony otwartością starszego rozmówcy, zapytałem o rzecz, która bardzo mnie intrygowała. Ciekawy byłem, jakie jest nastawienie warszawiaka do referendum, dotyczącego odwołania pani prezydent. Zapytany, delikatnie wyprostował się i odpowiedział. Krótko i konkretnie:

Nie idę na referendum. Po co? Za rok i tak nowe wybory a kontrkandydata nie ma. Nie ma sensu.

W tym momencie, po raz pierwszy odezwał się młody. Schował głowę za kuflem piwa, konspiracyjnie rozglądnął się i z poważną miną rzucił:

Panowie, ostrożnie PIS może podsłuchiwać. Hehehe.– zarżał.

Wyraźnie zadowolony ze swojej wypowiedzi, wrócił do spoglądania - tym razem na komórkę. Starszy, pobłażliwe się uśmiechnął i kontynuował:

Coś się w tej Warszawie dzieje, druga linia metra, kolejny most. Podobnie za Piskorskiego. Dwa potrzebne mosty zbudowali, a czy brał te łapówki? Proszę pana , a co mnie to. Ważne jest, że łatwiej mi się jeździ. Trzeba się cieszyć z tego co jest. Jak tylko coś robią, to niech kombinują na boku.

I młody znowu błysnął:

Teraz, to już was na pewno nagrywają. Hehehe. Po tej merytorycznej wstawce, odebrał telefon: No gdzie ty kur… jesteś? I z tymi słowy wybiegł z knajpy. A nie,przepraszam – pożegnał się jeszcze.

Po pewnym czasie, straszy pan, również się pożegnał. Potem wpadł zdyszany Paweł ale za długo nie posiedzieliśmy – o 7 rano musiał być w pracy… ah, ta Warszawa, nie odnalazłbym się w niej.

Na drugi dzień, popołudniu siedziałem już w pociągu do Krakowa. Knajpiana pogawędka z sympatycznym panem nie dawała mi spokoju. Jego pragmatyzm właściwie odzwierciedlał postawę większej części naszego społeczeństwa.

Afera w rozwiniętych demokracjach pociąga za sobą konkretne skutki. Pamiętam jak kilka lat wstecz, wyszły na jaw machloje jakiegoś pracownika departamentu w pewnym ministerstwie, bodajże w Irlandii. Szum na pół Europy. Nie było przeproś,„poleciał” cały pion, łącznie z ministrem, który o niczym nie wiedział. Jednak brał odpowiedzialność za swojego pracownika. W Polsce, rzecz nie do pomyślenia. Afer tyle, że nie sposób ich policzyć. Mniejsze raz w miesiącu, większe co kwartał. Po prostu przyzwyczailiśmy się do tego. Mamy już powyżej uszu słuchania o aferach. Jest ciche przyzwolenie na kombinacje, machloje itp. Najważniejsze, że budują mosty, drogi, stadiony. A czy przy okazji ktoś wziął w łapę, zrobił przekręt – nieistotne, przecież nie mnie okradł. Nauczyliśmy się żyć z tym wrzodem w swego rodzaju symbiozie. Po co się denerwować, każdy kto znajdzie się przy korycie, będzie kombinował  – i tak na to nie mamy wpływu. Młoda demokracja ma swoje prawa.

I kolejna rzecz. Trzeba się cieszyć z tego co jest. Te słowa przenoszę już na „moje”, lokalne podwórko. Jak szpila wbijał się we mnie nakaz – szukaj pozytywów. No i znalazłem. Odnowiony Park Miejski. Już bez sarkazmu – bardzo dobra inwestycja. Estetyka miła dla oka (ta muszla trochę mi „nie gra” – ale czepiam się), zadbane alejki, plac zabaw - w końcu dzieci mają gdzie się wyszaleć. Wyeksponowany pomnik Grunwaldzki. Skwer (może kiedyś, jak skończy się historia w szkołach, synek zapyta mnie kto to był rotmistrz Pilecki). Potoczek, boiska. Turysta, wieczorem - już bez strachu, że załapie się na delikatny łomot - może przejść uroczo oświetlonymi dróżkami. Porównując z tym co było, zdecydowana zmiana na plus. Tak - jestem zadowolony.

Ale z tego stanu wyrywa mnie wizja nadchodzącej zimy… Obraz „zimowej stolicy Polski” –zwrot używany już tylko przez grzeczność albo z sentymentu. I wspomnienie mojego miasta sprzed kilku dekad. Lipki - pierwsze kroki na nartach, wieczorne ściganie się z mamuśką na biegówkach, uklepywane z kolegami przez pół niedzieli skocznie… Gubałówka, ukochany stok – pierwsza „poważna góra”. Treningi na dolnej Kotelnicy. Butorowy i szkolne zawody po jego drugiej stronie… Wszystko odeszło w niebyt... Pogrodzone, pozamykane, zabudowane wciskającą się w każdy kąt developerką… I z czego się cieszyć? Może z kawału, że największą zimową atrakcją Zakopanego jest bus do Białki? Chyba nie bardzo… Szukać pozytywów… Mam!Byle do wiosny!… A poza tym za ćwierć wieku zimy mają być bezśnieżne.