Pranie mózgu małolata

Nie będę oryginalny – chodzi o ideologię gender (ponieważ słowo to, powoduje u mnie odruch wymiotny w dalszej części zastąpiłem je literką „G”. Wolałbym użyć innego rzeczownika, rodzaju nijakiego też na „G”, na pięć liter ale nie będę narzucał wulgaryzmów). Naturalnie propagatorzy tej idei będą nam wciskać, że „G”, to równouprawnienie, to równość płci. W podobnym tonie wypowiadają się przedstawiciele rządu - ale do tego, że sprawujący władzę po raz kolejny robią z nas idiotów, obywatel przywyknąć powinien

I tu mamy pułapkę. Kto normalny będzie sprzeciwiał się równouprawnieniu? Czy męska część naszego narodu w stosunku do płci pięknej nadal postępuje w myśl zasady –„miejsce kobiety jest w kuchni przy garach”?. Nie wydaje mi się. I - nie bądźmy naiwni - w doktrynie „G” nie to jest najważniejsze.

Aby dana ideologia „się przyjęła”, należy ją zaszczepiać od małego. Czyli w umysły dzieci. I tu „G” trafia na podatny grunt. Rząd się nie będzie sprzeciwiał (nie będzie zadzierał z postępowym elektoratem), a każdy opór traktowany będzie jako histeria. Najlepszym przykładem niech będą słynne misie z przedszkola w Rybniku. Rodzice zaniepokojeni „niecodziennymi” pytaniami dzieci, wystąpili przeciw wprowadzaniu w życie idei „G”. Jak tłumaczyła pani Dyrektor przedszkola- co w tym złego, że dzieci przebierały misie raz w spódniczki raz w spodenki?  No właśnie? Nic innego jak histeria. Rodziców, wiodące media, okrzyknęły ciemnymi katolami i po sprawie.

Ale spokojnie… proces indoktrynacji należy przeprowadzać metodycznie bez nerwowych ruchów, krok po kroku. Zacznijmy od przebierania misia, raz założymy spodenki raz spódniczkę następnym razem zbroję potem buciki na szpilkach. Na koniec „temu misiu” zaglądniemy do majtek, poeksperymentujemy jak miś będzie wyglądał z siusiakiem a jak z... Poczytamy dzieciom bajki o rycerkach i kopciuchach.

Tak zmiękczony małolat, pójdzie do szkoły na dalsze urabianie. W gimnazjum dowie się - między innymi - od nowej pani od polskiego jak należy właściwie interpretować „Kamienie na szaniec”. Bo to nic innego jak historia miłości dwóch gejów, których piękne uczucie brutalnie przerywa wojna. Nieświadomi wstępują do antysemickiej organizacji by bronić Polski. Tfu. Ponosi mnie? Niekoniecznie – zapraszam do przestudiowania wypocin pracownika naukowego PAN –dr Elżbiety Janickiej. Pana od historii wykopiemy a u dziecka wyplenimy ewentualne patriotyczne naloty. Dalej małolat będzie uczony akceptacji homozwiązków oraz możliwości adoptowania przez nich dzieci. Albowiem okrutny Pan Bóg czy - jak kto woli - parszywa natura, pozbawiła te wrażliwe pary możliwości dorobienia się wspólnego potomstwa. Mówimy już o akceptacji. Nie o tolerancji. Tak było wcześniej. Tolerujemy jakieś postawy czy poglądy, które nam się niekoniecznie podobają czy z którymi się nie zgadzamy. Teraz „wiemy”, że homoseksualizm to rzecz normalna – co prawda stanowiąca mniejszość ale normalna, tak, że postawa tolerancji jest już homofobią, teraz nauczani jesteśmy akceptacji czyli mamy aprobować taki styl. Jeszcze feministki pod patronatem prof. Środy dorzucą swoje i pewien etap rozwoju dziecka można uznać za dokonany.

Na koniec wyedukowany małolat a właściwie młodzian będzie mógł sobie wybrać kim chce być czy chłopcem czy dziewczyną a może jednym i drugim?

Przesadzam? Może. Ale na pewno wszyscy wiemy jak ideowcy „G” potrafią być aktywni.

Historia pokazuje, że każda idiotyczna idea upada, wcześniej czy później ginie. Tak będzie i w tym przypadku, tego jestem pewien. Nie wiem tylko kiedy to nastąpi. Problem w tym, że zanim ta idea padnie, może narobić spustoszenia w młodych, podatnych na indoktrynację osobowościach. Przykłady zniewolenia umysłów przez chore idee można podawać w nieskończoność. Bardzo dobrze pokazuje to film „Defilada” czy historia Pawlika Morozowa, który to w imię innej nienormalnej doktryny zakapował własnego ojca - są to, co prawda przypadki gatunkowo inne ale dobrze obrazujące proces prania mózgu.

Jak to w Polsce bywa, reakcje mogą być skrajne. Już dochodzą sygnały o powstawaniu zespołów parlamentarnych potępiających „G”. Brakuje jeszcze krzyżowych krucjat czy różańcowego czuwania pod szkołami czy przedszkolami. Im większa zadyma się zrobi tym lepiej, bo głośniej. W ten sposób znowu skoczymy sobie do gardeł a protagoniści „G” będą zacierać rączki i urastać do - ukochanej przez siebie - roli męczenników słusznej sprawy, atakowanych przez hordy katolickich, agresywnych tępaków.    

Na pewno idea „G” jest problemem z którym trzeba się zmierzyć. Ale nie z pianą na ustach. Nie wiem, może wyjściem będzie przyjęcie postawy spokojnej dezaprobaty.