Plaża strzeżona

Wakacje dla wielu z nas, to czas na spędzenie upragnionego urlopu. Oderwanie się od monotonnego rytmu. Zmiana klimatu - najlepsze bezinwazyjne lekarstwo na poprawienie samopoczucia. Gorączkowe odliczanie chwil pozostałych do godziny „0” i wreszcie jest! Tym razem padło na polskie morze.

Jeżeli chodzi o troski codzienności, to - przy odrobinie wysiłku - jesteśmy w stanie się od nich oderwać. Ale od rodzimych absurdów nawet udany urlop nas nie obroni.

Dostać się samochodem nad nasze piękne morze w środku sezonu - biorąc pod uwagę korki, zatory na autostradach, ograniczenia prędkości – to kilkunasto lub kilkudziesięciogodzinna wyprawa. Aby już na samym początku upragnionego urlopu nie dostać nerwicy, dzielimy podróż na dwa etapy z noclegiem u rodzinki, mniej więcej w połowie trasy.

Pierwszy absurd już po około 100 km. Co prawda, żeby go „poczuć” wcale nie trzeba jechać na urlop. Autostrada A-4. A właściwie jej odcinek pomiędzy Krakowem a Katowicami. Chyba najdroższy na świecie (a biorąc pod uwagę siłę nabywczą pieniądza uzyskanego przez Polaka z wypłaty, to już bez tego chyba). Za 61 km płacimy 18 zł. Kolejny odcinek do Wrocławia – prawie trzykrotnie dłuższy – kosztuje 16 zł. Dlaczego? Ano dlatego, że właścicielem fragmentu A4, Kraków – Katowice jest prywatna firma Stalexport Autostrada Małopolska S.A.. Ok. prywatny właściciel może robić co chce. Pamiętajmy jednak, że tą część autostrady budowano w latach 80-tych za publiczne (czyli nasze) pieniądze. W 1997 r. przekazano trasę w zarząd firmie SAM na 30 lat. Oczywiście kontrakt opatrzony jest klauzulą tajności. Dodajmy, że działo się to za czasów panowania prezydenta wszystkich Polaków - Aleksandra a stery władzy dzierżył Leszek Miller. I to właściwie powinno wystarczyć za komentarz.

Ale, ale – jadę na wakacje, nic nie zmąci mojego radosnego nastroju…     

Kolejny dzień. Morze coraz bliżej. Jednak, zanim tam się znajdziemy trzeba przejechać przez miejscowości najeżone radarami. Wałcz, Czaplinek… Wjeżdżając do Czaplinka, ukazuje się znak „teren zabudowany” a pod nim ograniczenie prędkości do 40 km/h, kilkanaście metrów dalej przenośny radar. Ostre „dohamowanie” i pozostaje się modlić aby kierowca z tyłu nie zaparkował w naszym bagażniku. Oczywistym jest, że z bezpieczeństwem nie ma to nic wspólnego, no ale kiedy gminy mają reperować budżet jak nie w okresie natężonego ruchu? Chyba, że miejscowi włodarze chcą aby tranzytowy turysta dostrzegł piękno niepowtarzalnych okoliczności przyrody? Zwolnij, rozglądnij się zobacz jak tu pięknie. Tak, tej wersji się trzymajmy. Pojezierze Drawskie czy Wałeckie, to istne perełki. Nie można ot tak sobie, bezceremonialnie przez nie przejechać.

Wreszcie Bałtyk. Słońce, wiatr, piasek, morze.

Piękny poranek, śniadanie i ruszamy na plaże. Już na pierwszy rzut oka widać, że miejsca najbliżej morza mają największe wzięcie. Stukot młotków, kamieni czy drewnianych pałek wbijających paliki parawanów, przeszywa szum fal. Wreszcie można walnąć się na piaseczku. Trochę wieje ale nic to. Na to czekałem jest mi dobrze. Po chwili nagrzany słonecznymi promieniami wczasowicz, żądny jest „powalczyć” z falami. Dawaj do wody. Ostry dźwięk gwizdka i zdecydowany ruch ręką ratownika, nakazuje wyjść ze spienionej kipieli. Konsternacja. Za pobliskim falochronem kilkadziesiąt osób raduje się przebywając w wodzie. O co chodzi? No tak… plaża strzeżona, czerwona flaga. Widocznie kultowy przekaz „Nie kąp się na plaży niestrzeżonej... nikt nie zauważy Twojego utonięcia…” był im obcy. Aby wskoczyć do morza, trzeba przejść kilkanaście kroków wzdłuż brzegu. Na plaży strzeżonej jest to niemożliwe. I w sumie racja. Fale są za duże jest niebezpiecznie, ratownicy pilnują. I aż mi ich żal, bo już wyobrażam sobie ile razy dziennie, muszą tłumaczyć zbulwersowanemu plażowiczowi dlaczego tu nie można a tam za ostrogami już tak. Tylko komentarz bawiących się małolatów –nikt, tak jak dziecko nie potrafi obnażyć absurdu – nie daje spokoju. Po godzinie 17-tej, kiedy ratownicy przeciągłym gwizdem oznajmiają koniec pracy, rozradowani milusińscy rzucają hasło „mamo, tato, ratownika już nie ma można się kąpać”.

Poza plażowaniem, rowerami, wydawaniem pieniędzy na bzdety i beztroskim spędzaniem czasu, musiałem odwiedzić jedno miejsce.

Trzęsacz. Kilkanaście…nie… kilkadziesiąt lat wstecz, idąc wieczorem z rodzicami plażą od strony Rewala, ukazała się ocalała ściana kościoła, górująca nad piaskowym klifem. Pamiętam jak niesamowite wrażenie wywarł na mnie ten widok. Zakorzeniony w umyśle kilkuletniego szczyla obraz, przetrwał tyle lat. Dzisiaj resztki gotyckiej świątyni, zupełnie giną na tle stalowej konstrukcji, wcinającej się w morze. Tak, największa atrakcja Trzęsacza, to wielki pomost. Najbardziej wysunięta część platformy, oblegana jest przez turystów. Różnej maści niunie wykręcają się w akrobatycznych figurach pozując do fotek. Zaraz potem zdjęcie trzeba wrzucić na Fejsa, podpisać „Ja i morze” i z niecierpliwością oczekiwać ile lajków zbierze. Eh, takie czasy. Postęp moi drodzy, postęp.