(Bez)barwna kampania

Powszechnie wiadomo, że realna władza w Polsce, to rząd na czele z premierem. Prezydent właściwie pełni funkcje reprezentacyjne. Owszem ma inicjatywę ustawodawczą ale grupka 15 posłów też ma. Może także wetować ten akt prawny ale sejm takie weto ma prawo odrzucić. Rola Prezydenta RP, praktycznie sprowadza się do „twarzowania”.

Kolejna rzecz, dzięki której wybory nie powodują gwałtownego przypływu adrenaliny (przynajmniej u niektórych), to ich przewidywalność. Na pewno Ameryki nie odkryję stwierdzeniem, że w drugiej turze spotka się Bronisław Komorowski i Andrzej Duda a wygra ten pierwszy.

I czym tu się ekscytować? Mimo wszystko każda kampania dostarcza ciekawostek.

Najbliższe wybory pokażą jak rozkłada się poparcie, sprawdzimy czy proporcje uległy zmianie i czy jest szansa na aktywację trzeciej siły.

W dalszej kolejności dowiemy się czegoś więcej o kandydatach.

O obecnie sprawującym urząd Prezydenta RP wiemy dużo ale na pewno nie wszystko. Otóż tak aktywnej głowy państwa nie widzieliśmy od momentu zaprzysiężenia. Udział w kampanii można zatytułować „Komorowski - przebudzenie”. Do tej pory nasz prezydent drzemał w fotelu, śniąc zapewne o udanych łowach, od czasu do czasu podpisał coś co mu pod nos podstawili. Trzeba było, to gdzieś pojechał ale albo się tam zgubił albo wlazł gdzie nie trzeba lub chlapnął coś niestosownego. A teraz, jak niedźwiedź po zimowym śnie. Przeciągnął się podrapał po… grzbiecie i ruszył. Ponad 60% stopniało do 40 i nie ma rady, trzeba jechać w Polskę. Symbolem tej przaśnej kampanii niech będzie wystąpienie na tle upozorowanego placu budowy pod Inowrocławiem.

Challenger – Andrzej Duda. Z człowieka o którym kilka miesięcy temu nikt nie wiedział, stał się postacią rozpoznawalną. I dalej, czy dobry wynik nie zdecyduje, że przejmie ster w PIS-ie? O tym ostatnim wie tylko Prezes ale na pewno pan Duda na tej kampanii zyskał. Jeżeli przed drugą turą, "Pierwszy Łowczy" przyciśnięty do muru weźmie udział w debacie, to kto wie… może się mylę, że wybory są rozstrzygnięte. Intelektualnie, pretendent jest dużo sprawniejszy od obecnego prezydenta. A historia już pokazała jak można przez debatę przegrać, wygrane wybory.

Czarny koń, ten w skórze to… Paweł Kukiz. Szybkie pytanie: Czy można być prezydentem bez żadnego politycznego zaplecza? Pewnie tak... Ale Paweł Kukiz prezydentem nie zostanie. Dobry wynik może sprawić, że stworzy się ugrupowanie wokół rockmana, które może wejść do parlamentu.

I wreszcie postać, dzięki której kampania nabiera barw. Wystawiona przez SLD Magdalena Ogórek, która notabene odwdzięczyła się i też wystawiła SLD. Wiele ciekawego zamieszania powstało wokół tej osoby. Pierwsze zaskoczenie, to że została poparta przez wspomnianą partię. Ale z drugiej strony kogo Sojusz miał zaprezentować? Stary lis – Leszek Miller czai się na tekę vice-premiera, słynny playboy Ryszard Kalisz pokłócił się z dawnymi kolegami i jakoś nie może sobie znaleźć miejsca. Profesor Senyszyn? Czas pokaże czy było to dobre posunięcie tej, balansującej nad politycznym grobem formacji. Kolejna ciekawostka – pani Ogórek nie podoba się feministkom. Wyzywają ją od Barbie, blondzi itd. Taaaak, atrakcyjna i wykształcona kobieta w dodatku praktykująca katoliczka (brrrr...) nie może liczyć na poparcie polskiego feminizmu. Przy tej okazji, wspomnieć trzeba, że specjalistka od: parytetów, walki z homofobią, gender w domu i zagrodzie – Wanda Nowicka i jej kumpela Anna Grodzka nawet nie zebrały wystarczającej ilości podpisów by wziąć udział w batalii o prezydenturę. Eh…, albo feministki się słabo sprężyły albo Polacy nie są jeszcze gotowi na taki cywilizacyjny skok.

Wracając do pani Ogórek nikt nie wie jaki przebiegły plan miał Leszek Miller wystawiając jej kandydaturę. Możliwym jest, że ze szkodą dla siebie i SLD pani Magdalena wymknęła się spod kontroli. Finał może być taki, że SLD zamiast stać się przyszłym koalicjantem znajdzie się - jak to kiedyś przepowiadał Lech Wałęsa - na śmietniku historii. Oby!

O Januszu Korwin-Mikke, pisać za wiele nie trzeba. Startowanie w wyborach prezydenckich, to jego hobby. Zbyt radykalny, by mógł cokolwiek zdziałać, skazany na jednocyfrowe poparcie.

I już na koniec (choć kandydatów jest więcej) postać, która przejmuje mnie obrzydzeniem. Nie wiem na co liczy Janusz Palikot? Co prawda jego ugrupowanie parę lat wcześniej weszło do Sejmu ale Palikot nie ma nic nowego do zaproponowania (tak naprawdę nigdy nie miał). W chwili obecnej atakuje Kukiza - który odebrał mu część elektoratu - za jego rockandrollową przeszłość. Co w ustach najbardziej zakłamanego polityka brzmi groteskowo. Ciekawostka przy tej okazji. Swego czasu wielkim zwolennikiem Palikota była ikona rock n’rolla w Polsce – Kora. Teraz pan Janusz cieszy się poparciem na granicy błędu statystycznego, jego ekipa rozlazła się po PO, SLD czy Zielonych. „Powiadam wam: słów szkoda tracić…” (cytat z mistrza Andrzeja Sapkowskiego, którego nie dokończę).

Druga tura potwierdzi zakorzeniony wśród Polaków podział. I pewnie większość nie będzie głosować na kogoś ale przeciw komuś. Co zrobić w pierwszej odsłonie? Nie wiem ale od jakiegoś czasu chodzi za mną pewien utwór. I również nie wiem co mnie w nim bardziej urzeka czy świetna solówka czy tekst:

„…Bo tutaj jest jak jest po prostu I Ty dobrze o tym wiesz.

Wierzę w to, że przyjdzie czas Wierzę w to, że zmieni się

Wierzę w to, że Ty i ja. Obudzimy nowy dzień...”

Taaak… może i naiwne ale za to ładne.