Szafa

Mogło być tak:

Pewna starsza pani, wdowa po znanym generale słuchała (skądinąd świetną) płytę Maanamu „Nocny Patrol”. Przy utworze „Jestem kobietą”, starsza dama powodowana nostalgią za tamtymi czasami, postanowiła wyciągnąć zawartość przestrzeni, znajdującej się pomiędzy podwójnym dnem szafy.

Nie wiem czy to zabawna teza czy nie w każdym razie dalej już wesoło nie będzie.

Na pewno nie tylko mnie „Nocny Patrol” kojarzy się ze stanem wojennym, zresztą album nagrywano jeszcze w czasie jego trwania. Maanam był ocenzurowany, nawet w kultowej Liście Przebojów Programu Trzeciego nie można było odtwarzać nagrań tego zespołu. Wtedy nie wiedziałem dlaczego po kilku sekundach perkusyjnego intro „To tylko tango”, nagranie nagle się urywało. Eh, stare dzieje…

Pozostała szafa… najnowszy symbol podziału Polaków.

Pierwszy raz (i chyba jedyny), szafę jako element dzielący użyłem w 1992 roku (kilka miesięcy po tym jak Lech Wałęsa obalił pierwszy demokratyczny rząd III RP).  Na początku roku akademickiego, jako współlokator trafił mi się Grek. Pamiętam go siedzącego na łóżku owiniętego kocami - wiecznie zmarzniętego. Połączyliśmy szafy i przeciągnęliśmy je przez środek pokoju. Powstała prowizoryczna ściana. Ja od strony okna, Grek z grzejnikiem od korytarza. Tak egzystowaliśmy przez tydzień. Później Grek spotkał Kolumbijczyka i zamieszkali razem w towarzystwie dwóch elektrycznych grzejników. Ja zamieszkałem z kolegą dla którego definicja temperatury pokojowej była zbieżna z moją.

Wtedy szafa, fizycznie dzieliła dwóch młodych ludzi z różnych części Europy. 

Dzisiaj złowroga, symboliczna szafa dzieli rodaków.

W 1992 r. nie miałem tej wiedzy co dzisiaj. W wyborach prezydenckich w 1990 i 1995 głosowałem na Lecha Wałęsę. Teraz jestem świadkiem upadku symbolu wolnej Polski. Nie będę oceniał Lecha Wałęsy, bo nie mam do tego prawa. Dla mnie w tym momencie niesmak, smutek i jeszcze coś, co trudno mi określić, towarzyszy całej tej sytuacji. Po raz kolejny Polacy są podzieleni. Chociaż to nie tak. Polacy są podzieleni od dawna a co jakiś czas ten podział gwałtownie się unaocznia.

Od Okrągłego Stołu nie możemy znaleźć wspólnego języka i szybko go nie znajdziemy. Wszystko zaczęło się od tego wspomnianego mebla, od sposobu postrzegania sytuacji zaistniałej po 1989.

Dla jednych Okrągły Stół, to jedna z bardziej chwalebnych kart polskiej historii. Polacy jako pierwsi obalili komunizm, stanęli na czele, dali przykład pozostałym demoludom. Mało tego, zrobili to w cywilizowany sposób. Bez jednego wystrzału. Dogadali się. W innym wypadku w kraju zapanowałby chaos, ojczyzna spłynęłaby krwią, to było jedyne wyjście. 

Niestety teoria, którą nas karmiono przez ostatnie ćwierćwiecze, to kłamstwo.

Ale czy to oznacza, że bezkrytycznie mamy wierzyć w tę drugą wersję. Przerażającą i mroczną (szczególnie w końcowej części). Według której pod koniec lat 80-tych ubiegłego wieku komuna zdychała. System nie wydolił. Na kolana sprowadziła go ekonomia (to akurat prawda). Niestety dla ówczesnych „mężów stanu”, ekonomii nie dało się spałować, zastraszyć, wsadzić do więzienia. I dlatego postanowili się dogadać. Na mocy porozumienia włodarze PRL-u oddali władzę w zamian za uwłaszczenie się na majątku Państwa. A Lech Wałęsa, prowadzony na smyczy trzymanej przez Kiszczaka był niejako gwarantem tego przedsięwzięcia? Całe ostatnie 25 lat, to mistyfikacja sterowana przez służby PRL-u?

W 1989 po raz pierwszy w życiu poszedłem głosować, czułem się szczególnie przez los wyróżniony. Poza tym, przez prawie cały wyborczy dzień agitowałem z kolegami w papierowej czapeczce Solidarności (ciszy wyborczej jeszcze nie było). Kilkanaście metrów przed lokalem wyborczym instruowaliśmy jak głosować (jak należy skreślać kandydatów z listy krajowej – nie dużym znakiem „X” a metodycznie, każde nazwisko poziomą kreską).

Patrząc na tamte wydarzenia mam rozumieć, że to wszystko było bez sensu? Że wszystko zostało ukartowane, łupy podzielone a kilkadziesiąt milionów Polaków wy…?

Nie wierzę w pierwszą opisaną tutaj wersję Okrągłego Stołu i nie chcę wierzyć w tę drugą – przynajmniej od tego momentu z Wałęsą. Nie wierzę w podziały na czarne i białe. Prawda musi leżeć gdzieś pośrodku. Tak to sobie dla uspokojenia tłumaczę. A co Ty sądzisz Szanowny Czytelniku?

Na szczęście czasy „Nocnego Patrolu” minęły ale cieszę się, że pozostały takie dzieła jak „Krakowski spleen”.