Niepełnosprawny przyjaciel!?

To historia miłości sparaliżowanej w wyniku wypadku samochodowego dziewczyny i niewidomego od urodzenia chłopaka. Od razu pomyślałam: "O Boże, dwa nieszczęścia oznaczają jedno - będzie łzawo". I niestety było. Książki nie polecam (moim skromnym zdaniem, nie jest to wybitna literatura), ale to, co mnie w niej uderzyło i co powoduje, że w ogóle o niej wspominam, to strasznie stereotypowe postrzegania niepełnosprawności, jako największego nieszczęścia na świecie.Sama jeżdżę na wózku inwalidzkim i wiem, że w naszym kraju niepełnosprawność to wciąż temat tabu. Niby już widać nas na ulicach, niby robi się coś by „ułatwić”nam życie, a jednak… w oczach przechodniów, w nerwowych gestach pomagających,wciąż widzę pytanie: „Czy niepełnosprawny może być NORMALNY? Czy może być kolegą, przyjacielem, żoną, mężem lub kochanką?

Kilka dni temu, moją przyjaciółkę Zuzę zaczepia kolega z uczelni. „Słuchaj - zagaduje przejęty- Wczoraj na Rynku widziałem Cię z jakąś dziewczyną na wózku. Udzielasz się charytatywnie?". Niemal spadł z krzesła, gdy usłyszał: „Coś Ty! To moja przyjaciółka. Jeszcze z podstawówki.”

Albo przykład sąsiada z góry. Pewnego dnia „wypadam” z klatki i po miłym powitaniu przed blokiem, zasuwam na przystanek,bo spieszę się na zajęcia. Uroczy staruszek, rozglądając się nerwowo wokół i w końcu z rozpaczą w głosie rzuca: „ To Pani wychodzi?! Tak sama!”. Ulżyło mu,gdy kilka godzin później spotkał mnie z koleżanką: „O widzę, że siostra Pani pomaga.” Na nasz śmiech i oświadczenie, że nie jesteśmy siostrami, zmienił front: „O, jak dobrze, że ma Pani wolontariuszkę”. Ręce opadają. Nie wiadomo, śmiać się czy płakać?

Bo jak interpretować takie reakcje? Czyżbyśmy nie byli ludźmi, których można lubić, z którymi można się spotykać, pogadać, wypić piwo, podowcipkować, lub zwyczajnie pójść do kina? Dlaczego niektórzy wciąż patrzą na nas jak na kłopotliwy balast,którym trzeba się wyłącznie OPIEKOWAĆ. Ok, czasem wymagam pomocy. Nie wniosę wózka na drugie piętro, nie przeniosę ciężkiej walizki, nie przejadę przez miasto objuczona zakupami, ale - come on - wiele zdrowych kobiet też tego nie zrobi! Czy ja wobec tego różnię się aż tak bardzo?

Moi przyjaciele to wyłącznie ludzie zdrowi, na ciele i umyśle (no, w większości :D ). Nie żebym była uprzedzona. Po prostu,tak wyszło. Nie miałam wrażenia, że to coś dziwnego, dopóki nie spotkałam się z takimi reakcjami nieznajomych. Teraz zdarza mi się mieć poczucie, że muszę się specjalnie starać, żeby dorównać swoim znajomym, żeby „zasłużyć” na miano „godnej lubienia”. Normalnej akceptacji, a nie tylko opieki. Dlatego apeluję – kiedy widzicie człowieka na wózku, niewidomego, itp., nie zakładajcie od razu, że ktoś kto mu towarzyszy to jego opiekun. To bardzo smutny stereotyp!