Hipnotyzujący thriller najchętniej ekranizowanego w Polsce autora kryminałów. Konkurs dla czytelników

Nawet jeśli nie czytał książki, to z pewnością oglądał serial, w którym pierwsze skrzypce grał znakomity Maciej Stuhr. Zresztą, już przy książkowym wydaniu aktorka Agnieszka Pilaszewska stwierdziła, że czyta się ją, jakby się oglądało najlepszy czarny kryminał. Nie dziwi zatem, że serial z Maciejem Stuhrem w roli Piotra Wolnickiego i Aleksandrą Popławską jako komisarz Agnieszką Polkowską doczekał się już trzech sezonów, a wróble ćwierkają, że wiosną 2024 roku odbędzie się premiera czwartego. I nawet ci, którzy nie czytali przed serialem książki Brejdyganta, z pewnością szybko nadrobili tę stratę.

Dziś autor wraca z kolejnym tytułem, a jest nim „Splątanie”. I jeśli wierzyć Maciejowi Stuhrowi, a zdecydowanie warto: „Brejdygant napisał – kolejny po „Szadzi” – nieodkładalny thriller.” Przed Wami więc szansa na kolejny wieczór z książką, która wywoła dreszcz emocji i kto wie, czy nie zjeży Wam włosów na karku w trakcie czytania.

Poznajcie zatem Karolinę Majewską. Każdego dnia boi się o swoje życie. Nawet cichy szmer za drzwiami przywołuje najstraszniejsze wizje. Porwana. Uwięziona. Martwa.
Człowiek, który ją prześladuje, czekał na tę chwilę bardzo długo. Przygotował pułapkę i zaplanował każdą minutę jej cierpienia. Zbliżał się krok po kroku, aby uderzyć, gdy będzie całkowicie bezbronna.

Fragment książki:
„Wnętrze było typowym wnętrzem wiejskiej chaty. Nie widziała takich wiele, bo sama wychowywała się w Warszawie, i do jakiegoś momentu w warunkach raczej ekskluzywnych. Wielu nie widziała, ale kilka owszem. Z dzieciństwa pamiętała wizytę w Surażu, w domu rodziny przyjaciela taty, zresztą chyba księdza. Tutaj było podobnie: ściany pobielone, na łóżku wielka paczka z pierzyną i poduszkami podsunięta pod wezgłowie. Nad nim obraz Świętej Rodziny w jakimś egzotycznym miejscu, pewno w trakcie słynnej, długotrwałej podroży do Egiptu. W kuchni, do której weszli po chwili, stał piec kaflowy, na fajerkach poobijane emaliowane garnki, jakby ktoś użytkował kuchnię dosłownie przed momentem albo jakby znaleźli się w skansenie. Tak, to drugie wydało jej się sensowniejszym skojarzeniem, bo Marek absolutnie nie przywodził  jej na myśl człowieka, który gotowałby posiłki na kaflowym piecu w poobijanych garnkach. To miejsce ogólnie absolutnie jej z nim nie konweniowało. A chyba był stąd, bo po co właściwie miałby ją okłamywać..
- Długo tu mieszkałeś? – zapytała z trudno ukrywanym zdziwieniem.
- Od początku do jakiegoś... piętnastego roku życia. - Uśmiechnął się pobłażliwie, jakby doskonale rozumiał jej zdziwienie i wcale nie miał jej go za złe. - Potem zamieszkałem u ciotki w Warszawie, później studia, właściwie przestałem nawet przyjeżdżać.
- A rodzice? - Karolina rozglądała się po wnętrzu.
- Rodzice? - zareagował zdziwieniem. - Rodzice zostali, od pewnego momentu rzadko się właściwie widywaliśmy. Z siostrą do jakiegoś czasu częściej.
- Masz siostrę? - zapytała zaskoczona, aIe zaraz zdała sobie sprawę, że znali się krótko i tak naprawdę wiedzieli o sobie bardzo niewiele, więc to, że nie wiedziała nic o jego siostrze, nie było niczym dziwnym.
- Mam, miałem właściwie, zniknęła gdzieś przed laty. Ogólnie poza tym nie jestem przesadnie rodzinny - wyjaśnił, a właściwie bardziej przyznał się do tego, że nie przepadał za swoimi korzeniami.
Po co zatem ją tu w ogóle przywiózł? - zaczęła się zastanawiać. Może chciał pokazać to, o uważał w przypadku swojej osoby za najgorsze, choć tak naprawdę nie było w tym nic złego. Od zawsze bardziej frapowali ją ludzie ze złożoną przeszłością niż ci, których całe życie sprowadzało się do kontynuowania drogi wytyczonej przez protoplastów.
- A rodzice, gdzie są teraz? – spytała, przeczuwając zresztą od razu, jaka będzie odpowiedź.
- Nie żyją. Najpierw ojciec szesnaście lat temu, później zaraz po nim mama.
- Kochali się?
- Nie, chyba nie za bardzo, raczej syndrom sztokholmski. Mama była ofiarą, ojciec prześladowcą, czasem tacy ludzie wiążą się ze sobą dość mocno – powiedział nagle ze zniewalającą szczerością.
- Nawet przeważnie niestety. - Ona odwdzięczyła mu się tym samym, po czym dodała dla rozładowania sytuacji: - To co, idziemy po mój telefon?
Marek, od chwili gdy wysiedli z samochodu, przez cały czas był przygotowany na to, że lada moment będzie musiał odwrócić perspektywę Karoliny o sto osiemdziesiąt stopni. W kieszenie kurtki trzymał strzykawkę z igłą zabezpieczoną plastikową osłoną, we wnętrzu której zmieścił trzy centymetry bardzo silnie usypiającej substancji. Wiedział, że lek zadziała, gdziekolwiek by się wkłuł. Caly czas był gotowy, ale z jakiegoś powodu odwlekał moment, choć dobrych okazji było już wiele.
Czemu to odwlekał?”

POZNAJ AUTORA:
Igor Brejdygant. Pisarz, reżyser, fotograf i aktor. Autor powieści kryminalnych: „Paradoks”, „Szadź”, „Rysa”, „Układ”, „Sieroty” oraz „Spirala”. Wyróżniony przez „Książki. Magazyn do czytania” jako autor najlepszego polskiego kryminału 2021 roku. Laureat nagrody im. Janiny Paradowskiej, przyznawanej w ramach Międzynarodowego Festiwalu Kryminału we Wrocławiu. Autor scenariuszy uznanych filmów i seriali, m.in. „Prostej historii o morderstwie”, „Paradoksu”, „Erynii” i „Matki”. Seriale „Szadź” i „Rysa” były nominowane do Orłów, nagrody przyznawanej przez Polską Akademię Filmową.

Brejdygant to pisarz specyficzny o tyle, że „piszący obrazem”, można więc pokusić się o określenie go mianem powieściopisarza filmowego.

Uwaga książka!
Od wydawnictwa ZNAK CRIME mamy dla was egzemplarz książki. Otrzyma go osoba, która napisze do nas jako pierwsza na adres: konkurs@24tp.pl. W treści prosimy podać imię, nazwisko i adres, a w tytule maila wpisać: Splątanie.

an