Powieść inspirowana prawdziwą historią porwań. Konkurs dla czytelników

Jest lato 1983 roku, gdy nad Lilydale unoszą się tajemnice…

Dwunastoletnia Cassie wiedzie typowe życie nastolatki: mieszka na farmie, marzy o byciu pisarką i podkochuje się w najfajniejszym chłopaku w szkole. Jednak to tylko pozory skrywające mroczną prawdę - ojciec dziewczyny organizuje bowiem dziwne przyjęcia, podczas których goście zrzucają maski przyzwoitości, a ona nie może o tym mówić głośno.
Aż pewnego dnia miasteczko nawiedza łowca, a miejscowi chłopcy zaczynają znikać jeden po drugim. Kiedy wracają, niektórzy z nich są brutalni, a wszyscy zamknięci w sobie. Mieszkańcy przerzucają się oskarżeniami, miasteczko zaczyna karmić się szokującą plotką, a wtedy ukochana siostra Cassie przechodzi zagadkową przemianę.

Co ukrywa małomiasteczkowa społeczność?

Aby uratować siebie i najbliższych Cassie musi odnaleźć się w świecie dorosłych, gdzie każdy grzech uchodzi na sucho i tylko prawda jest niewybaczalna.

Książkę poleca m.in. Marcus Sakey, autor „Na ostrzu”, pisząc: „Nie byłem w stanie przestać czytać, bo gdybym to zrobił, miałbym wrażenie, jakbym zdradził Cassie. Zostawił ją w ciemności, nastawiającą uszu i zarazem obawiającą się tego, co może usłyszeć.”

„Library Journal” o książce Jess Lourey: “Tym, co czyni tę klimatyczną historię szczególnie szokującą, jest punkt widzenia dziewczyny u progu dorosłości. (…) Autorce udało się stworzyć poruszającą opowieść z niezapomnianą młodą narratorką.”

Fragment książki „Niewypowiedziane”:
„Po drodze zobaczyłam mamę wchodzącą do kurnika z widłami i suchym sianem, co oznaczało, że musiała go czyścić. Najgorsze zajęcie na świecie. Kury darły się jak opętane i trzepotały skrzydłami, wzbijając tumany kurzu z kawałkami zaskorupiałe kupy. Trzeba było wyciągnąć zarówno suche, jak i mokre siano, najbardziej rozmiękłe przy korytku z wodą i tam, gdzie kury jadły, jednocześnie robiąc pod siebie. W środku cuchnęło jak schnącymi farbami temperowymi. Zwykle zadanie uprzątnięcia kurnika należało do mnie i Sephie. Dziś spadło na mamę z powodu mojej dłoni.
Zwiesiłam głowę.

Tata nie zwrócił uwagi na mamę i nie odzywał się, kiedy znów zabraliśmy się do pracy. Czułam się niewidzialna dla niego, co ani trochę mi nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie. Myślałam o pokoju Lynn. Miała zamek w drzwiach, była tam bezpieczna, mogła spać normalnie, na łóżku, a nie pod nim albo w szafie.

Też tak chciałam.

Rozmowa z tatą, gdyby był w takim nastroju, jak teraz, mogła skończyć się źle. Obnosił się ze swoją złością jak z bronią u pasa i nikt nie chciał znaleźć się na jego celowniku. Kiedy zaczynał pić, przy odrobinie szczęścia można było trafić na krótkie, może półgodzinne okienko, gdy opuszczał gardę i na moment zapominał o wszystkim, czego go oszustwem pozbawiono. Rozwodził się wtedy o wyprawach, na które pojedziemy, bajdurzył, że ja i Sephie zapewniłyśmy mu nieśmiertelność, ręczył za swoją miłość do nas. W takich chwilach umiałam go rozbawić. Mrużył oczy, aż robiły mu się zmarszczki, i otwierał usta tak szeroko, że było widać puste przestrzenie po zębach, które musiał wyrwać w liceum, bo jego mamy nie było stać na plomby. Prężyłam się z dumy, ilekroć udawało mi się go rozweselić.

Dziś ta słodycz była przywalona toną dziegciu, ale przecież istniała, jej pokłady na pewno znajdowały się gdzieś głęboko w nim. Wbrew wszystkiemu postanowiłam spróbować do niej dotrzeć. Uznałam, że bez względu na humor taty zażądam podobnego poziomu bezpieczeństwa, jaki miała Lynn. Wyprostowałam się i odchrząknęłam.

- Chciałabym, żebyś zamontował zamek w drzwiach do mojego pokoju.

Tata zawahał się tylko przez ułamek sekundy, uśmiechnął się szyderczo i wbił siekierę w pień. Poczułam zapach sosny, jedynego drzewa iglastego w gęstej kępie liściastych.

- Gdybym chciał się dostać do środka, po prostu bym je wyważył.

Skurczyłam się, zwinęłam się w kłębek we własnym ciele.

- Ale to mój pokój.

Zamachnął się siekierą i ponownie wraził ją w pień, boleśnie raniąc drzewo. Odpychał od nas gąśżcz, rozcinał go ścieżkami, wymuszał powstawanie linii widokowych, odrąbywał gałęzie płaczące czerwonymi jak granat sokami. Usuwał wszystko, co dzikie, jedną roślinę po drugiej, i nisko nad ziemią rozciągał druty, które miały ostrzegać go przed każdym naruszeniem jego terenu. Żył zabarykadowany w swoim wnętrzu, tratując nas i całe otoczenie jak wrogów. Mnie, mamę, Sephie, gałęzie i krzaki.

Siekiera wędrowała w górę i w dół, ubijała korę, liście i wszystko inne na jasną miazgę, mokre drewno przez jakiś czas stawiało opór, ale w końcu ustąpiło przed niepohamowaną szarżą.

Nigdy więcej nie poruszyłam tematu zamka w drzwiach.”

POZNAJ AUTORKĘ:
JESS LOUREY – bestsellerowa autorka nominowana do nagród Agatha, Anthony i Lefty. Uczy kreatywnego pisania i socjologii, jest laureatką stypendium Loft’s Excellence in Teaching, autorką bloga „Psychology Today”. Jej wystąpienie w ramach TEDx obejrzało ponad 50 tysięcy osób.

Uwaga, książka!
Od Wydawnictwa ZNAK mamy dla was 2 egzemplarze książki. Otrzymają je osoby, które napiszą do nas jako pierwsze na adres: konkurs@24tp.pl. W treści maila podajcie imię, nazwisko i adres, a w tytule wpiszcie: Niewypowiedziane.

an