Może tak naprawdę nie można poznać drugiej osoby? Nawet własnej siostry. Mamy dla Was książki

Fragment pamiętnika Kennedy (lat 11)

Czasem zastanawiam się, jak to jest umrzeć. Nie mówię, że bym się bała. Nie sądzę, że kiedykolwiek zdobyłabym się na taką odwagę. Zastanawiam się po prostu, jak wyglądałaby moja śmierć. Czy byłaby bolesna? Nastąpiłaby szybko czy powoli? Byłoby mi żal? Ale najważniejsze jest chyba pytanie, czy moja rodzina byłaby zadowolona z mojego odejścia. Mama raczej tak, czy jest coś złego w tym, że tak mówię? Przecież to prawda. Myślę, że ona nie za bardzo mnie lubi. Ale ja nie uważam, żebym była złą córką. Chodzę do szkoły i dostaję dobre stopnie (no, z wyjątkiem wiedzy o społeczeństwie, bo to nudny przedmiot). Ale nie ma znaczenia, co robię, bo mama i tak nigdy nie jest zadowolona. Jestem niebrzydka, ale może ona by mnie lubiła, gdybym wyglądała lepiej. Powiedziałam kiedyś Daven, że nie mogę się doczekać, kiedy dorosnę i będę wyglądała tak jak te ładne dziewczyny z telewizji. Roześmiała się i powiedziała, że histeryzuję. Łatwo jej tak mówić, bo jest ulubienicą mamy. Nie jestem zazdrosna ani nic takiego, bo kocham moją siostrę, która jest naprawdę fajna. Czasem się kłócimy, bo bywam trochę nadwrażliwa, ale ona mimo to troszczy się o mnie. Więc łatwo zrozumieć, dlaczego mama najbardziej kocha ją. Chciałabym po prostu, żeby miała trochę więcej miejsca dla mnie. Smutno mi, bo po prostu chcę, żeby była zadowolona. I myślę, że będzie zadowolona, kiedy po prostu stąd zniknę.

---

Daven zawsze miała niezwykły instynkt, który siostra nazywała daveninstynktem. Jej znajomy z marynarki wojennej nazwał to kiedyś ciszą przed burzą. Po prostu wiedziała, kiedy coś się wydarzy. Coś niedobrego, bo wówczas ogarniał ją swoisty niepokój. Tak jak teraz. Uczucie trwogi obudziło się razem z nią. Justin, jej partner, jeszcze spał, ale ją to wewnętrzne rozedrganie wygoniło z łóżka. Kiedy jednak wstała, rozsunęła zasłony i wpuściła do sypialni poranne światło, wrócił spokój. To wystarczyło jej skołatanym nerwom trochę się wyciszyć.

Nie na długo. Dźwięk dzwonka do drzwi wejściowych ostatecznie wybudził ich oboje. Daven pospieszyła otworzyć. „Zamarła na widok dwójki policjantów, a w jej piersiach wezbrała fala paniki, gęsta i dusząca. Pożałowała, że nie wysłała do drzwi Justina. Może ona mogłaby wtedy skulić się gdzieś w łazience i udawać, że policjanci nie przyszli tutaj z tego jeszcze nieznanego powodu, który ich sprowadził przed jej próg. (…) Teraz stało się zrozumiałe skąd to uczucie – ten daveninstynkt – które ją nękało od samego rana, jak złowróżbne wahadło, które się z nią drażniło, drwiło z niej. Daven wstrzymała oddech i odsunęła się na bok, aby ich wpuścić. Metafora z ciszą przed burzą okazała się trafna: najwyraźniej burza właśnie nadeszła.”

Funkcjonariuszka przedstawiła się jako McKinney. To od niej Daven usłyszała, że jej siostra Kennedy zmarła w wyniku przypadkowego – jak się wydaje – przedawkowania narkotyków. Tylko, że to niemożliwe. Przecież Kennedy nie bierze narkotyków. Poza tym nie ma jej w mieście. Odbywa właśnie kolejną ze swoich podróży. W tej chwili jest na plaży na Dominikanie, prawdopodobnie siedzi na balkonie swojej willi, popija prosecco z sokiem pomarańczowym i obserwuje wschodzące nad oceanem słońce. Daven nie była w stanie pomyśleć nawet, że cokolwiek mogło jej się stać, tu i teraz. Zareagowała więc bardzo żywiołowo. Nie dziwne zatem, że to Justin, który właśnie wyszedł z sypialni, przejął pałeczkę w tej rozmowie. Będą musieli jechać do kostnicy żeby zidentyfikować zwłoki. Oczywiście.

W drodze do Zakładu Medycyny Sądowej Hrabstwa Harris Daven targały silne emocje. Nadal nie mogła przyjąć do wiadomości tego, co usłyszała. Los nie mógł być aż tak okrutny. Najpierw ojca wyniszczył rak płuc, a potem spirala demencji zaczęła pustoszyć mózg matki. Żyła, ale w zasadzie jej nie było. Niemożliwe, żeby teraz mogła stracić jeszcze siostrę. Niemniej musiała stawić czoła temu, co ją czekało.

Jakże się zdziwiła, gdy nie zaprowadzono ich wprost do kostnicy, a do sali konferencyjnej, gdzie główna lekarz sądowa na początek pokazała im zdjęcie denatki. „To nie moja siostra” – to jedyne słowa, jakie zszokowana Deven mogła wydusić z siebie, gdy mu się w końcu dokładnie przyjrzała. Kim zatem jest ta kobieta? I co robiła w mieszkaniu jej siostry? To oczywiste, że w tej sytuacji Deven została wezwana jako rodzina. Ale gdzie w takim razie jest Kennedy?

Intuicja podpowiada jej tylko jedno: to nie może być zupełny przypadek. Zdeterminowana, by ułożyć wszystko w całość, Daven rozpoczyna własne śledztwo. Wkrótce zostaje wplątana w sieć tajemnic i kłamstw tak pokręconych, że zacierają się granice między faktem a fikcją. Myślała, że zna własną siostrę, jednak ta zdawała się prowadzić zupełnie inne życie i tylko ona mogłaby odpowiedzieć na wszystkie pytania. Czy na pewno zginęła? A może po prostu nie chce, aby ją odnaleziono? Może tak naprawdę nigdy nie można poznać drugiej osoby? Nawet własnej siostry!

Uwaga książka!
Od wydawnictwa SKARPA WARSZAWSKA mamy dla was 2 egzemplarze książki. Po jednym otrzymają osoby, które jako pierwsze napiszą do nas w poniedziałek 13.05 o godzinie 14 na adres: konkurs@24tp.pl. W treści prosimy podać imię, nazwisko i adres, a w tytule maila wpisać: Siostry.

an