Lekka lektura na lato. Konkurs dla czytelników

Po jednej otrzymają osoby, które jako pierwsze wyślą do nas mail we wtorek 16.07 o godzinie 15 na adres: konkurs@24tp.pl W treści prosimy podać imię, nazwisko, adres i numer wybranej książki. Tytuł maila: Książka.

Nr 1. „Niełatwo mnie zabić. Opowieść o Joannie Chmielewskiej” Katarzyna Droga/Wydawnictwo ZNAK JEDNYM SŁOWEM
W tej książce poznacie Chmielewską w kuchni i od kuchni. Matkę, żonę, kochankę, a przede wszystkim kobietę, którą nie da się łatwo zaszufladkować. Niemal każdy dzień z jej życia był gotowym pomysłem na powieść. Zwariowany Lesio usiłujący zabić kadrową, mężczyzna o tajemniczym głosie, dzwoniący codziennie o tej samej godzinie, i kolejni znajomi znikający bez śladu. Świat wokół niej to prawie popełnione zbrodnie, kuszące zdrady i wysocy blondyni o oczach diabła. Ale to także wielkie miłości i prawdziwe przyjaźnie na śmierć i życie. A wszystko to w absurdalnych realiach komunistycznej Polski.

Nim jednak narodziła się Joanna Chmielewska, była Irka Kuhn. Właśnie rozstała się z miłością swojego życia, mężem Staszkiem. Synowie na wakacjach, w mieszkaniu została sama. W rozpaczy rozważała nawet popełnienie samobójstwa. Nim spełniła swój zamiar, zadzwonił telefon, a tajemniczy męski głos zapytał: „Przepraszam, czy to Janina? Mieszkanie państwa Kruk?”. „Pomyłka. Żaden kruk ani Janina. Ale dziękuję, być może uratował mi pan życie” -  odparła Irka. Po krótkiej rozmowie rozłączyła się. Niemniej mężczyzna dzwonił każdego dnia, by dopytać, czy wszystko w porządku. Zdarzały się też inne, bardziej zwariowane rozmowy. W całą sytuację wtajemniczona była Jadźka, szwagierka Irki. Dopingująca jej pisarskim próbkom zaproponowała, by ta wszystko opisała. „Wymyśl jakąś fabułę romansową, albo jeszcze lepiej kryminalną, to też powinno ci dobrze wyjść.” Czemu nie? Tak zaczęło powstawać opowiadanie „Klin”, które szybko rozrosło się do trzystu stron. Henio, kolega z „Kultury i Życia”, zawyrokował, że o talencie pisarskim Irki może się wypowiedzieć tylko jedna osoba – Marian Eile, naczelny „Przekroju”. On jej powie bez ogródek czy tekst do czegoś się nadaje.

I powiedział, nim jednak to się stało, kazał jej przyjechać do redakcji w Krakowie. Tu od słowa do słowa stwierdził: „Dziewczyno! Od czwartej strony wiem: jest talent czy nie! Jak jest, mówię autorowi na ty. Świetnie. Marian jestem.” To od niego dostała maszynę do pisania i miesiąc na ukończenie książki. Z gmachu, w którym mieściła się redakcja, wybiegła jak na skrzydłach, choć maszyna ciężka była jak paczka cegieł. Nie szkodzi, Irka lubiła cegły, w końcu była budowlańcem, architektką, a teraz może wreszcie i pisarką. Siedząc na ławce przed Jagiellonką, pomyślała, że przecież nie może pisać jako Irka Kuhn. Raz że Staszek by się nie zgodził, żeby szargała jego nazwisko na okładkach sensacyjnych książek, dwa – to i tak źle brzmiało. Postanowiła wziąć imię z bierzmowania - Joanna i nazwisko jednej z prababek, padło na Chmielewską. Koniec z Irką Kuhn, rozwódką. Z tej ławki wstała nowa osoba: Joanna Chmielewska. I jako taka wkroczyła na salony polskiej literatury.

Nr 2. „Cunk o wszystkim. Encyklopedia Philomennica”/Wydawnictwo INSIGNIS
Philomena Cunk to oczywiście postać fikcyjna, stworzona przez Charliego Brookera na potrzeby serialu Netflixa „Świat oczami Cunk”, który wygląda z pozoru jak ambitny dokument BBC. Grana przez aktorkę Diane Morgan, jest pewna siebie i impertynencka, a do tego wygłasza najbardziej absurdalne teorie bez cienia uśmiechu, czym zwala z nóg oglądających. Nie dziwi zatem, że przez fanów okrzyknięta została największą i najbardziej memiczną fullozofką XXI wieku, cóż, zapewne dlatego, że większość fullozofów dawno już nie żyje. Niemniej, jak się okazuje, granie to dla niej za mało, teraz postanowiła wziąć się za pisanie. I jeśli w waszych głowach pojawiło się właśnie pytanie „dlaczego?”, Cunk odpowiada z rozbrajającą szczerością: „Wiele książek zostało napisanych przez dość nudnych, nieznanych nikomu ludzi, więc nikt ich nigdy nie otwiera. Najlepsze książki piszą celebryci z telewizji, o czym dobitnie świadczą listy bestsellerów. Osobowości telewizyjne po prostu robią to lepiej, dlatego sama się do tego wzięłam. Inaczej mógłby się tym zająć jakiś „autor”. Skończyłoby się to tak, że nikt nie kupiłby jego książki i cały nakład wylądowałby na wysypisku.”

Jako iż pełen tytuł jej dzieła brzmi „Cunk o wszystkim. Encyklopedia Philomennica” zapewne już się domyślacie, że do pracy „autora” Cunk podeszła poważnie i w swojej książce zebrała do kupy całą niezwykle ważną z punktu widzenia nauki wiedzę. Tylko po co komu w dzisiejszych czasach encyklopedia? To przeżytek, powiadacie? Wszystko jest w internecie? Po pierwsze, moi drodzy, książka jest o wiele lepsza od internetu. Zwłaszcza w przypadku tej konkretnej, gdzie wszystko zostało opisane po kolei, ściślej - ułożone alfabetycznie, jak na poważną encyklopedię przystało. Do tego, w przeciwieństwie do internetu, książka działała będzie zawsze, nawet gdy przejeżdżacie właśnie przez tunel, w którym szwankuje zasięg. Internet z kolei zawiera nie tylko pożyteczne informacje, ale także mnóstwo różnych bzdur, bo każdy może wrzucić do sieci, co tylko przyjdzie mu do głowy. Serio. Nikt tego nie kontroluje. Można kłamać, ile się chce, i nie ponosi się za to żadnej odpowiedzialności. Papier natomiast to zupełnie inna sprawa. Skoro ktoś poświęcił drzewa, czas i pieniądze, do produkcji których również zużyto drzewa, do wydrukowania jakichś słów, to z całą pewnością są one prawdziwe. W końcu czuwał nad tym cały sztab redaktorów, którzy wbrew powszechnej opinii nie istnieją tylko po to, by wyłapywać literówki. Zatem książkom można ufać. Szczególnie tej. Naprawdę. Potraktujcie więc ją jako przewodnik po wszechświecie, napisany przez kogoś, komu, jak i książkom, ufacie. Wszak dobrze mieć świadomość, że jest ktoś, kto wskaże wam właściwy kierunek na rozstaju dróg.

an