A ile jeszcze do schroniska?

- Mało kto dzisiaj pamięta, że otoczenie Morskiego Oka jeszcze kilkadziesiąt lat temu było zupełnie inne i nie chodzi o jakieś przeobrażenia, po prostu pasły się tam owce - cakle. Słychać było dzwoneczki, czuć było przyjemny zapach, pasterstwo pełną parą - doda M. Kot. Przypomniał m.in. postać Emauela Homolacsa, który postawił przy Morskim Oku pierwsze schronisko tatrzańskie, które służyło turystom przez niemal czterdzieści lat. Niemal od samego początku współtworzyło go Towarzystwo Tatrzańskie, które w 1950 r. przejęło Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. 

Górale Sebastian i Anna Bury postanowili też zbudować swoje własne schronisko nad Morskim Okiem, miało ono charakter szałasu, działało do 1930 r. Odwiedzali go chętnie poeci, m.in. Jan Kasprowicz, który nawet jeden ze swoich utworów poświęcił właściciele namiętnie palącej fajki. - Pamiętajmy również, że to były zupełnie inne czasy, podróż nad Morskie Oko wymagała sporo wysiłku, nie było konnych fasiągów, co najwyżej wierzchowce - przypomniał M. Kot. 

W spotkaniu uczestniczyła Maria Łapińska, która od lat 80. prowadzi z rodziną Schronisko nad Morskim Okiem. - To już jest taki samograj, każdy wie co ma robić. Nawet niedźwiedzie, odkąd mamy pastuch elektryczny, nas przestały nękać - opowiadała M. Łapińska. - W wakacje na każdy dzień to jakieś 10-12 blach szarlotki musimy mieć gotowych - wyliczała. Wspominała też jak politykowi PRL Józefowi Cyrankiewiczowi taternicy zrobili żart. - Był przygotowany dla niego nasz pstrąg w galarecie. Proszę sobie wyobrazić, że poszliśmy po niego, a w galarecie same ości... - śmiała się pani Maria. 

Jeszcze w sierpniu w Czerwonym Dworze będzie otwarta wystawa plenerowa poświęcona Schronisku nad Morskim Okiem. 

Więcej w papierowym wyd. TP już w czwartek 8 sierpnia. 

jg