2021-04-28 10:00:00

Z archiwum

Gdzie można spotkać sąsiada ze Skawy ?

Jeszcze kilka lat temu miejscem, gdzie najłatwiej można było spotkać sąsiada ze Skawy, był kościół w... Monachium. Dziś wielu mieszkańców Skawy wróciło, jednak część nadal szuka szczęścia i pieniędzy po miastach całej Europy. Pisaliśmy o tym w 2007 roku, czy coś się zmieniło od tamtego czasu ? Przypominamy tamten tekst.

Kazimierz Karkula dziś odnawia antyki z całej Polski i Niemiec. Spod jego rąk wychodzą idealne barokowe szafy, witryny, komody, krzesła, sofy – wszystko. Z oryginalną politurą i wyglądem jak sprzed wieków. Choć stolarki uczył się w Kalwarii, to fachu nauczył się w Austrii, gdzie – jak wielu rodaków – w latach 80. pojechał szukać pracy. Trafił do zakładu renowacji mebli. Majster zapytał, co potrafi, później dał jakiś mebel do odnowienia. Zadowolony był z wyników, więc Kazek został w firmie. Niedługo później ten sam szef był kompletnie zaskoczony, gdy nowy pracownik z Polski pokazał, że potrafi nakładać politurę. Tak, jak to robił jeszcze jego dziadek w Skawie i jak pokazywali w szkole w Kalwarii. Odtąd praca na Zachodzie to nie tylko zarabianie pieniędzy, ale poznawanie nowego fachu. Potem wyjechał do Monachium. – Z czasem doszedłem do wniosku, że równie dobrze mogę przywozić mebel do Polski, naprawiać go w domu i odwozić z powrotem. I tak powstała firma w Skawie – wyjaśnia.

Dziś przydomowy zakład zajmuje się głównie odnawianiem mebli, choć także na zamówienie robi nowe. Jednak tym, co najbardziej fascynuje Kazimierza Karkulę, są antyki. W warsztacie ma stertę stuletnich ścianek czy tyłów. Jak podkreśla, do renowacji mebli nie można używać nowych materiałów. Każdy szczegół jest ważny, jak pokazuje na przykładzie „pleców od szafy” – te biedermaierowskie są idealnie gładkie, podczas gdy na wcześniejszych, barokowych, wyraźnie kształtuje się układ słojów. Dla laika to obojętnie, ale kolekcjoner od razu pozna, że coś jest nie tak. W Polsce nie ma takiego zainteresowania antykami jak w Niemczech. Na dowód Karkula pokazuje zdjęcie ramy lustra, które kupił w antykwariacie za jedyne 50 zł. Tymczasem pod grubą warstwą lakierów i farb znajdowała się prawdziwa perełka – niemal bezcenna rama z 1760 roku. Stolarz zaraził swą pasją także żonę Cecylię, która w warsztacie jest jego prawą ręką. Zatrudniają też jednego pracownika. Póki co żadna z 5 córek do stolarki się nie kwapi.

Skawa to nie tylko zakłady stolarskie, produkcja pantofli czy inne drobne firmy. Rozległa wieś liczy niespełna 5 tys. mieszkańców. Terytorialnie jednym krajem sięga „zakopianki” na Zaborni, gdzie wkrótce powstanie węzeł drogowy, drugim bokiem styka się z drogą na Chyżne. Choć lokalizacja na skrzyżowaniu szlaków mogłaby sugerować turystyczną atrakcyjność, to przybysze jak na razie nie pojawiają się tu zbyt często. Za to coraz więcej obcych kupuje działki lub stare domy, by zamienić je na domki letniskowe. Nauczycielki Szkoły Podstawowej nr 3 w Skawie Niżnej przygotowują się właśnie do wywiadówki. Do szkoły uczęszcza 112 dzieci, średnio w klasie jest 15-20 uczniów. Jak zauważają pedagodzy, to optymalna liczba, dlatego też pracuje się tu wyśmienicie. Szkoła, choć nie jest nowa, to ma nową elewację, okna i dobre wyposażenie w sprzęt. W razie potrzeb mieszkańcy Skawy mogą liczyć na pomoc swych rodaków z Chicago, którzy chętnie organizują zbiórki i wspierają rodzinną wieś.

Tym, co dokucza, jest brak świetlicy, działającej przynajmniej przez 2 godziny po zakończeniu zajęć. Inną bolączką młodych mieszkańców Skawy jest brak klubu dostępnego dla wszystkich. Choć w szkole nie brakuje zajęć pozalekcyjnych, a umuzykalnione mogą uczyć się w orkiestrze strażackiej czy chórze przykościelnym, to w wakacje nie mają co ze sobą zrobić. – Przydałyby się jakieś uczciwe przystanki – podkreśla jedna z mieszkanek, oczekująca na busa. – Jest jeden nowy, tam, gdzie starą wiatę ktoś zdemolował, ale gdzie indziej nie ma szans na dach nad głową. I jeszcze te ceny! Żeby za dojazd do pobliskiej Rabki płacić połowę tego, co za podróż do Krakowa – to przesada. I nie ma żadnych zniżek dla dzieci. To skandal. Od razu widać, że nie ma tu konkurencji – dodaje.

Tekst i fot.: Józef Figura

Tygodnik Podhalański 50/2007

Reklama

Komentarze Facebook

Powyższe komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu społecznościowego Facebook.
Redakcja 24tp.pl nie wpływa na treść oraz nie odpowiada za wpisy dokonane przez użytkowników portalu Facebook.

Z archiwum

Gdzie można spotkać sąsiada ze Skawy ?

Nocne niebo na Stacji Kultura Zakopane

Kapitan Barbara Grocholska-Kurkowiak ma ciepły dom

Podhalańskie mamuty i astronauci z Gliczarowa

Wielkie Forum Samorządowe pod Giewontem

Grecko-chrześcijańskie tropy pod Giewontem

Dom Pamięci w Miejskiej Galerii Sztuki w Zakopanem

Tu króluje rzeźba, "Jutrzenka", sala po prawej

Na osnowie czasu, czyli pół wieku Małgorzaty Kowalczyk

Agata Kowal w "Jutrzenkowej" Galerii ARTPARK

Okno pogodowe nad Morskim Okiem

Morskie Oko w komiksie

Po ślubowaniu i pasowaniu

Odkopywanie Zakopanego w Hyrnym

Pamiętają o Tischnerze, pamiętają o Szymanowskim

Szpulki w Jutrzence

Z Placu Niepodległości na podhalańskie drogi

Maciej Pinkwart i Kapela Hanki Wójcik w Kombinacie

Jak górali z Tatr wygnali, żeby stworzyć TPN

Tatrzańskie Chichoty, czyli z wizytą na plenerze im. Anny Górskiej

Macierzyństwo na szkle malowane i nie tylko

Warszawa ma "Złote tarasy", a Zakopane tarasy cenniejsze od złota

Na dnie oceanu w Kolibie

Nagrody za Macierzyństwo rozdane

Punk Styku u Rząsów

Sportowcy HANDICAP Zakopane podsumowali sezon

Nauczyciele i sportowcy docenieni w Poroninie

XXXII Jesienny Wyścig Rowerowy w Małem Cichem

Zaufaj Panu już dziś

Malarstwo Beaty Kołaciak w Jutrzence

Biesiada pod Giewontem

Zobacz pozostałe galerie