2021-06-02 10:00:00

Warto przeczytać

Po czym poznać, że dziecko nie mówi prawdy?

Zdolność kłamania niektórzy posiadają w stopniu perfekcyjnym - nawet wykrywacz kłamstw nie jest w stanie ich złapać. Większość ludzi czymś się jednak zdradza.

Czternastoletnia Karolina: – Moja siora jest mistrzem w kłamaniu. Na przykład wczoraj, zamiast do kościoła, poszłyśmy do parku, żeby porozmawiać z chłopakami. Jak wróciłyśmy do domu, to mama pyta, czy byłyśmy w kościele. Monika natychmiast odpowiada, że ksiądz trochę przynudzał, ale w sumie było ciekawie, bo ten przystojny chłopak był ministrantem i fajnie nam się śpiewało. I jeszcze pyta, czy może sobie kupić gitarę, bo chyba zacznie się uczyć grać. Ona po prostu łże od razu na całego, bez zająknięcia. Po południu, jak tato wrócił, to przyszedł do mojego pokoju i pyta, czy byłyśmy w kościele. Ja nie umiem kłamać i od razu wszystko się wydało.

Sygnały kłamstw

Aby rozpoznać, że dziecko kłamie, można zwracać uwagę na pojedyncze sygnały. Np. zasłanianie dłońmi twarzy podczas mówienia (czasem bardzo subtelne, jak np. skubnięcie nosa czy ucha) sygnalizuje pragnienie ukrycia czegoś, zwiększona częstość mrugania oznacza, że człowiek intensywnie myśli – np. chce na poczekaniu stworzyć jakieś łgarstwo. Ludzie, którzy kłamią, popełniają więcej pomyłek podczas mówienia (np. jąkają się, powtarzają wyrazy, mówią „hmmm”, „yyyy” itp.) kłamczuszki dłużej też czekają z odpowiedzią na pytanie (intensywnie myślą nad wiarygodnym kłamstwem). Wszystkie te pojedyncze wskaźniki mogą jednak zawieść. Na przykład niektórzy ludzie – także dzieci – mają nawyk drapania się w głowę lub dotykania okularów w trakcie konwersacji, stresują się podczas mówienia i dlatego popełniają błędy itp. Dlatego o wiele lepszym sposobem wykrywania kłamstwa jest zauważenie zmian w typowym zachowaniu. Specjaliści od przesłuchań najpierw obserwują, jaki jest wzór zachowania danej osoby. Na początku zadają pytania, na które ktoś na pewno odpowie prawdę (np. „Jak się nazywasz”) i pytania, na które znają prawdziwą odpowiedź. Wtedy rozpoznają typowe zachowanie przesłuchiwanego. Dopiero potem zadają pytania, na które ktoś może zacząć kłamać. Jeśli zachowanie zmienia się – jest to wyraźną sugestią, że pojawia się nieprawda.

Daj się oszukać

Umiejętność rozpoznawania kłamstwa przydaje się. Jednak czy zawsze warto przyłapać dziecko na kłamaniu. Dzieci kłamią z bardzo wielu powodów. Małe dzieci (do pięciu, a nawet siedmiu lat) nie odróżniają fantazji i zmyśleń od kłamstw i prawdy. Zdanie czterolatka „Pani w przedszkolu na mnie krzyczała” może oznaczać, że pani faktyczni krzyczała, ale też, że pani zrobiła coś, co dziecku się nie podobało, że dziecko nie lubi pani lub boi się, iż mogłaby ona nakrzyczeć, albo że pani mówiła głośniej, niż zwykle. Starsze dzieciaki kłamią, bo nie chcą martwić rodziców („Nie, mamo, nikt mi w szkole nie dokucza”) ze strachu (powiedzenie prawdy naraża na karę lub ględzenie rodziców), bo chcą zachować twarz („Wcale nie płakałem”), chcą sprawić dobre wrażenie („I wtedy powiedziałem temu pijakowi, żeby więcej nie kopał psa”), albo dlatego, że to jest łatwiejsze (np. „Muszę zapłacić składki” bywa łatwiejsze, niż „Tato daj mi kieszonkowe”) itp. itd. Zanim pokażemy, że złapaliśmy dziecko na kłamstwie, warto zastanowić się, czemu ono kłamie. Czasem kłamanie pojawia się z ważnych przyczyn i wtedy być może warto dać się nabrać. Z dwojga złego lepiej jest bowiem być rodzicem zbyt ufnym, niż za bardzo podejrzliwym.

Psycholog Marcin Florkowski – doktor psychologii społecznej oraz psychologii osobowości.

Diagnosta i terapeuta w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej.

Tygodnik Podhalański 46/2008

Reklama

Komentarze Facebook

Powyższe komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu społecznościowego Facebook.
Redakcja 24tp.pl nie wpływa na treść oraz nie odpowiada za wpisy dokonane przez użytkowników portalu Facebook.

Warto przeczytać

Po czym poznać, że dziecko nie mówi prawdy?

Zdolność kłamania niektórzy posiadają w stopniu perfekcyjnym - nawet wykrywacz kłamstw nie jest w stanie ich złapać. Większość ludzi czymś się jednak zdradza.

Tatry dla krwiodawców i nie tylko

Joanny Wnuk-Nazarowej opowieść o Henryku Mikołaju Góreckim

Jubileuszowe spotkanie krwiodawców w Witkacym

Wymiana desek z Sopotem za nami, sezon zimowy otwarty

Nocne niebo na Stacji Kultura Zakopane

Kapitan Barbara Grocholska-Kurkowiak ma ciepły dom

Podhalańskie mamuty i astronauci z Gliczarowa

Wielkie Forum Samorządowe pod Giewontem

Grecko-chrześcijańskie tropy pod Giewontem

Dom Pamięci w Miejskiej Galerii Sztuki w Zakopanem

Tu króluje rzeźba, "Jutrzenka", sala po prawej

Na osnowie czasu, czyli pół wieku Małgorzaty Kowalczyk

Agata Kowal w "Jutrzenkowej" Galerii ARTPARK

Okno pogodowe nad Morskim Okiem

Morskie Oko w komiksie

Po ślubowaniu i pasowaniu

Odkopywanie Zakopanego w Hyrnym

Pamiętają o Tischnerze, pamiętają o Szymanowskim

Szpulki w Jutrzence

Z Placu Niepodległości na podhalańskie drogi

Maciej Pinkwart i Kapela Hanki Wójcik w Kombinacie

Jak górali z Tatr wygnali, żeby stworzyć TPN

Tatrzańskie Chichoty, czyli z wizytą na plenerze im. Anny Górskiej

Macierzyństwo na szkle malowane i nie tylko

Warszawa ma "Złote tarasy", a Zakopane tarasy cenniejsze od złota

Na dnie oceanu w Kolibie

Nagrody za Macierzyństwo rozdane

Punk Styku u Rząsów

Sportowcy HANDICAP Zakopane podsumowali sezon

Nauczyciele i sportowcy docenieni w Poroninie

Zobacz pozostałe galerie