2022-08-26 10:00:00

Podróże

Polandia! Polandia!

Tak witają Polaków tubylcy, bo na Flores każde dziecko wie, gdzie leży Polska.

Indonezja to kraj 17 tys. wysp i tysiąca kontrastów. Kraj wielu kultur, tradycji, języków, religii, czynnych wulkanów. Żyje tu aż 300 grup etnicznych, posługujących się 250 odrębnymi językami. W tym największym muzułmańskim kraju świata wyspa Flores jest ewenementem - 90% jej mieszkańców to chrześcijanie. Choć leży na końcu świata, wszyscy tu wiedzą o istnieniu Polski, a to za sprawą polskich misjonarzy z zakonu werbistów, którzy oprócz swojej duchowej posługi zasłynęli na wyspie jako budowniczowie dróg, kościołów, szkół, seminariów, mostów, studni i jako świetni menadżerowie. Przekonałam się o tym, gdy 5 lat temu, mniej więcej o tej porze roku, po 3 dobach męczącej podróży i nieprzespanych nocy, wylądowałam na magicznej wyspie Flores, w Labuan Bajo. Obudził mnie do życia głos mężczyzny proponującego mi transport łódką, który słysząc, że jestem z Polski, zawołał radośnie: „Polandia!”. I od tego momentu ciągle słyszałam imiona polskich księży, którzy są tu od 1965 r. i zmienili oblicze tej górzystej wyspy. Jednym z nich był ks. Tadeusz, który zaprosił mnie do swojej parafii. Pod swoją opieką miał wtedy 11 tys. osób. Oprócz kościoła miał 10 stacji, które systematycznie odwiedzał i odprawiał nabożeństwa. Mówił, że na jednej Mszy św. w niedzielę bywa 3 tys. ludzi.

Wielu mieszkańców Flores opowiadało nam też o ks. Janie. Znał go nawet przewodnik z pobliskiej wyspy Komodo, słynącej z waranów. Gdy usłyszał, że jestem krajanką ks. Jana, pochwalił się znajomością kilku polskich słówek - „małpa”, „dziękuję”, „dzień dobry”. Flores, czyli „wyspa kwiatów”, to urokliwa, górzysta wyspa wchodząca w skład Małych Wysp Sundajskich. Każda wioska to nieco inne zwyczaje, obrzędy. Wiele z nich przetrwało z czasów, gdy na wyspie nie było katolicyzmu. W jak bardzo egzotycznym jestem miejscu, przekonałam się, gdy dotarłam do wioski, w której obowiązuje matriarchat. Rządzą tu kobiety, bo - jak tłumaczył jeden z tubylców - mają większą moc od mężczyzn. Ks. Tadeusz szybko wyprowadził mnie z błędu, opowiadając o trudnym losie tutejszych kobiet. W większości miejsc jest patriarchat, a kobieta traktowana jest jak własność mężczyzny, którą zresztą ten wykupuje.

Wyspę przecina 375-kilometrowa górzysta drogą, która ma ponoć najwięcej zakrętów na 1 kilometr na świecie. Dla osób borykających się z chorobą komunikacyjną to nie lada wyzwanie. A można nią dotrzeć do wielu niezwykłych miejsc, choćby nad jeziora Kelimut, mieniące się barwami, w których według wierzeń tubylców mieszkają dusze zmarłych. Warto odwiedzić Moni z tradycyjnymi strzelistymi dachami krytymi strzechą czy okolice Bajawy, słynące z interesujących obrzędów. Wogo z rytualnymi ołtarzami, a także charakterystycznymi ngadhu, czyli symbolami przodków męskich, i bhaga - symbolami przodków żeńskich. To tu, w jaskini Liang Bua, antropolodzy odkryli Homo floresiensis, czyli człowieka z Flores, szczątki małych ludzi, nazwanych przez naukowców hobbitami. Istoty te, mieszkające tu kilkanaście tysięcy lat temu, mierzyły około metra wzrostu, miały mózg trzykrotnie mniejszy od mózgu człowieka. Badania przeprowadzone w Australii potwierdziły, że był to odrębny gatunek homo sapiens. W pobliżu Flores odwiedziłam małą wyspę Lembaka, gdzie do dziś mieszkańcy polują na wieloryby w tradycyjny sposób - za pomocą harpunów. Wielorybie mięso zastępuje walutę, można za niego nabyć kurczaki, tkaniny i inne rzeczy niezbędne w domowym gospodarstwie. Najpopularniejszym jednak przysmakiem były tam suszone na słońcu, niemiłosiernie słone ryby.

Tekst i fot.: Beata Zalot

Tygodnik Podhalański

51-52/2015

Dzieci zawsze najchętniej nawiązują kontakt z turystami.

Reklama

Komentarze Facebook

Powyższe komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu społecznościowego Facebook.
Redakcja 24tp.pl nie wpływa na treść oraz nie odpowiada za wpisy dokonane przez użytkowników portalu Facebook.

Podróże

Polandia! Polandia!

Tak witają Polaków tubylcy, bo na Flores każde dziecko wie, gdzie leży Polska.

Wymiana desek z Sopotem za nami, sezon zimowy otwarty

Nocne niebo na Stacji Kultura Zakopane

Kapitan Barbara Grocholska-Kurkowiak ma ciepły dom

Podhalańskie mamuty i astronauci z Gliczarowa

Wielkie Forum Samorządowe pod Giewontem

Grecko-chrześcijańskie tropy pod Giewontem

Dom Pamięci w Miejskiej Galerii Sztuki w Zakopanem

Tu króluje rzeźba, "Jutrzenka", sala po prawej

Na osnowie czasu, czyli pół wieku Małgorzaty Kowalczyk

Agata Kowal w "Jutrzenkowej" Galerii ARTPARK

Okno pogodowe nad Morskim Okiem

Morskie Oko w komiksie

Po ślubowaniu i pasowaniu

Odkopywanie Zakopanego w Hyrnym

Pamiętają o Tischnerze, pamiętają o Szymanowskim

Szpulki w Jutrzence

Z Placu Niepodległości na podhalańskie drogi

Maciej Pinkwart i Kapela Hanki Wójcik w Kombinacie

Jak górali z Tatr wygnali, żeby stworzyć TPN

Tatrzańskie Chichoty, czyli z wizytą na plenerze im. Anny Górskiej

Macierzyństwo na szkle malowane i nie tylko

Warszawa ma "Złote tarasy", a Zakopane tarasy cenniejsze od złota

Na dnie oceanu w Kolibie

Nagrody za Macierzyństwo rozdane

Punk Styku u Rząsów

Sportowcy HANDICAP Zakopane podsumowali sezon

Nauczyciele i sportowcy docenieni w Poroninie

XXXII Jesienny Wyścig Rowerowy w Małem Cichem

Zaufaj Panu już dziś

Malarstwo Beaty Kołaciak w Jutrzence

Zobacz pozostałe galerie