2022-09-22 12:00:00

Tajemnica Zakopanego

Czy tę zagadkę ktoś rozwikła?

Czy żyją, czy ktoś je przetrzymuje? Czy zostały zamordowane?

„Padam z nóg, ale Bóg mi świadkiem, to jest to, o czym marzyłam. Ponadto wszystko idzie po naszej myśli: buty dostałam, śnieg spadł, radosne nastroje są. Gdyby coś z tego uległo zmianie - dam Wam znać, a na razie całuję w oczka, noski i bródki, do miłego. Wasza Anusia” - to kartka z widoczkiem Zakopanego, która w styczniu 1993 roku dotarła do rodziców 17-letniej Anny Semczuk. To ostatni kontakt Ani z rodzicami.

Pitoniówka, i co dalej

Wracamy do sprawy z nadzieją, że kiedyś poznamy tajemnicę Anny Semczuk i Ernestyny Wieruszewskiej, dwóch warszawskich licealistek, które przejechały w Tatry podczas ferii zimowych w 1993 roku. Tym razem za sprawą Prokuratury Okręgowej w Nowym Sączu, która postanowiła po latach ponownie wszcząć śledztwo. Wraca nadzieja na rozwikłanie jednej z najbardziej bulwersujących zagadek Zakopanego. Przypomnijmy ostatnie trzy dni pobytu w Tatrach obu dziewczyn. Pozwala na to dziennik, który pozostawiła w miejscu zakwaterowania Ania. Obie zatrzymały się w góralskiej chałupie u Marii Krzeptowskiej-Sabały w Kościelisku Pitoniówce. Oto zapis z dziennika:

Dzień pierwszy 23.01 1993 r.

Wyjście na Gubałówkę, zjazd kolejką do Zakopanego, powrót busem przez Nędzówkę (kawał drogi) Dzień drugi 24. 01. 1993 r. Zejście do Kir i Doliny Kościeliskiej, wejście na źleb - nieudany wlot do Jaskini Mroźnej, powrót do Kościeliskiej. Meta w schronisku Ornak, droga powrotna na tyłkach z zahaczeniem o Jaskinię Zimną. Dzień trzeci 25.01.1993 Z Zakopanego do Kuźnic, tam niebieskim szlakiem przez Kopę na halę do Murowańca. Niebieskim szlakiem nad Czarny Staw. Nieudana próba wspinaczki na Karb (zamieć). Powrót do Murowańca żółtym szlakiem z Jaworzynki do Kuźnic. Czwartego dnia około godz. 9.30 obie dziewczyny poszły na dworzec PKP, by kupić bilety powrotne do Warszawy. Przed wyjściem mówiły gaździnie, u której mieszkały, że być może na dworcu spotkają się ze swoimi znajomymi z Warszawy, którzy mieli do nich dołączyć. Chciały też z Zakopanego zadzwonić do rodziców. I tu ślad się urywa.

Kamień w wodę

Zawiadomienie o zniknięciu dziewczyn zostało złożone na policji dopiero 27 stycznia. Dwa dni po tym, jak nie pokazały się na kwaterze, na policję pobiegła córka gospodyni domu. Poszukiwania obu licealistek ruszyły też niestety na dobre dopiero po tym, jak do Zakopanego dotarli ich rodzice. Z relacji rodziców wynikało, że początkowo policja przyjęła hipotezę, że dziewczyny postanowiły uciec i gdzieś się zabawić. Policja ich zdaniem pierwsze kilka dni przespała. Bez względu na to, jak działały służby, dziewczyny przepaść jak kamień w wodę. Co ciekawe, TOPR - po wielu tygodniach penetrowania Tatr - wykluczył wypadek w górach. Ważnym dowodem na to, że dziewczyny nie poszły w Tatry, jest to, co zostało po nich w pokoju. Nie zabrały żadnych ciepłych ubrań. Na miejscu zostały dokumenty i aparat fotograficzny, który dziewczyny zawsze zabierały na szlak. Maria Krzeptowska-Sabała przekonywała zresztą, że dziewczyny absolutnie nie wybierały się tego dnia w góry, bo jej zdaniem nawet nie ubrały się tak, żeby ruszyć zimą na wycieczkę w góry. Wyszły do miasta i tak też były przygotowane.

Detektywi i jasnowidze

Rodzice obu nastolatek poszukiwali dziewczyn także na własną rękę. Robili absolutnie wszystko, by je odnaleźć. Udało im się zmusić telewizję, żeby pokazywała zaginione, zatrudnili prywatnych detektywów, a nawet jasnowidza i wróżki. Wszystko na nic. Po pojawieniu się w telewizji wizerunków dziewczyn do zakopiańskiej komendy policji zaczęły napływać doniesienia od różnych ludzi. Ktoś widział je na dworcu, ktoś inny w pociągu z Zakopanego do Warszawy. Były telefony z Legionowa, Lublina, a nawet z Bieszczad. Ktoś widział je za granicą. Ktoś wiedział, gdzie są uwięzione w okolicy Krupówek. Wszystkie te tropy były dokładnie badane. Śledczy wykluczyli udział w zaginięciu dziewczyn syna gospodyni kwatery, w której się zatrzymały. Podobno jedna z nich już wcześniej mieszkała z rodzicami w tej chałupie na Pitoniówce. Uznano, że gdyby ten konflikt był poważny, nie korzystałaby już z tej kwatery. Przez długi czas poszukiwano czerwonej osobówki, która zdaniem kolejnego świadka miała zabrać obie dziewczyny z przystanku w Kościelisku do Zakopanego. Ktoś nawet podawał nr rejestracyjny. Wszystkie te tropy kończyły się niczym.

Cecha nie dał rady

W zakopiańskiej komendzie policji dochodzeniem zajmował się Stanisław Cecha. Zmarł kilka lat temu. Jego koledzy z dochodzeniówki opowiadali nam, że Cecha skłaniał się do hipotezy, że dziewczyny zostały uprowadzone. Podobno sprawa dotyczyła wywiadu, utrzymywał, że jeden z ojców dziewczyn był oficerem wywiadu i prawdopodobnie zniknięcie licealistek ma z tym związek. Tej hipotezy nigdy jednak nie udało się potwierdzić. Badano zresztą też inne. Za porwaniem miała stać mafia serbsko-albańska. Ten wątek był mocno brany pod uwagę w czasie, gdy w Tygodniku opisywaliśmy historię Redżepa H. z Cyrhli, który został aresztowany w Norwegii za przemyt narkotyków. Potem pojawił się wątek sekty, która miała uprowadzić obie licealistki. W 2005 roku sprawa została ostatecznie umorzona. Przyjęto hipotezę, że licealistki zostały porwane i wywiezione za granicę. To była zresztą kwalifikacja, która pozwoliła prokuraturze złożyć wniosek o ostateczne umorzenia spraw.

Stanisław widział je ostatni

Dziewczyny, gdyby żyły, byłyby 47-letnimi kobietami. Kilka dni temu wybraliśmy się do Kościeliska. Kiedyś to była piękna góralska zagroda na Pitoniówce z zielenią wokół. Dziś otaczają ją nowe budynki, pensjonaty. Dużo betonu i bruku. Dziś trafić do niej nie jest łatwo, bo kilkanaście lat temu zmieniono numerację chałup. Numer 58, który w 1993 roku podawaliśmy w Tygodniku Podhalańskim pisząc o zaginionych, wisi już na zupełnie innej chałupie. Kilkakrotnie pukamy do Stanisława Krzeptowskiego-Sabały. Mimo że jest już na emeryturze, nie możemy go zastać w domu. Mieszka sam. Jego mama, Maria Krzeptowska-Sabała, która wynajmowała dziewczynom pokój, nie żyje już kilkanaście lat. Stanisław zostawił tylko na skrzynce pocztowej karteczkę ze stanem licznika prądu. Zapewne dla inkasenta. - Od wczoraj go nie widziałam - mówi sąsiadka, gdy pytamy o pana Stanisława. Nazajutrz znowu próbujemy się z nim spotkać. Do chwili oddania tekstu do druku, nie udało nam się skontaktować z panem Stanisławem, Jak tylko to nam się uda, wrócimy do tego tematu.

Jurek Jurecki

Czekam na Wasze informacje j.jurecki@24tp.pl

Reklama

Komentarze Facebook

Powyższe komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu społecznościowego Facebook.
Redakcja 24tp.pl nie wpływa na treść oraz nie odpowiada za wpisy dokonane przez użytkowników portalu Facebook.

Tajemnica Zakopanego

Czy tę zagadkę ktoś rozwikła?

Czy żyją, czy ktoś je przetrzymuje? Czy zostały zamordowane?

Podhalańskie mamuty i astronauci z Gliczarowa

Wielkie Forum Samorządowe pod Giewontem

Grecko-chrześcijańskie tropy pod Giewontem

Dom Pamięci w Miejskiej Galerii Sztuki w Zakopanem

Tu króluje rzeźba, "Jutrzenka", sala po prawej

Na osnowie czasu, czyli pół wieku Małgorzaty Kowalczyk

Agata Kowal w "Jutrzenkowej" Galerii ARTPARK

Okno pogodowe nad Morskim Okiem

Morskie Oko w komiksie

Po ślubowaniu i pasowaniu

Odkopywanie Zakopanego w Hyrnym

Pamiętają o Tischnerze, pamiętają o Szymanowskim

Szpulki w Jutrzence

Z Placu Niepodległości na podhalańskie drogi

Maciej Pinkwart i Kapela Hanki Wójcik w Kombinacie

Jak górali z Tatr wygnali, żeby stworzyć TPN

Tatrzańskie Chichoty, czyli z wizytą na plenerze im. Anny Górskiej

Macierzyństwo na szkle malowane i nie tylko

Warszawa ma "Złote tarasy", a Zakopane tarasy cenniejsze od złota

Na dnie oceanu w Kolibie

Nagrody za Macierzyństwo rozdane

Punk Styku u Rząsów

Sportowcy HANDICAP Zakopane podsumowali sezon

Nauczyciele i sportowcy docenieni w Poroninie

XXXII Jesienny Wyścig Rowerowy w Małem Cichem

Zaufaj Panu już dziś

Malarstwo Beaty Kołaciak w Jutrzence

Biesiada pod Giewontem

Adam Bałdych i Daniele di Bonaventura U Wnuka

Dawid Lubowicz Quartet U Wnuka

Zobacz pozostałe galerie