2022-10-02 10:00:06

Historia

Redaktor, który wysłał Fortunę na Igrzyska

Bez niego nie byłoby złotego medalu Wojciecha Fortuny na Igrzyskach Olimpijskich w Sapporo, mimo że Marian Matzenauer nie był ani trenerem, ani działaczem sportowym.

Tę sytuację sprzed ponad 50 lat Wojciech Fortuna wspomina w wielu rozmowach na temat zdobycia olimpijskiego złota. - Pamiętam jak dziś. Bez redaktora Mariana Matzenauera nie pojechałbym do Sapporo. To ówczesny działacz partyjny Lech Bafia powiedział mi, że mimo iż wygrałem kwalifikacje, to na Igrzyska nie pojadę, bo się nie nadaję - wspomina Wojciech Fortuna. Dopiero artykuły Mariana Matzenauera w Przeglądzie Sportowym i Wojciecha Jarzębowskiego w Dzienniku Polskim sprawiły, że działacze zmienili zdanie i wysłali młodego skoczka do Japonii. - Nigdy tego nie zapomnę. Bez tekstów i wsparcia Mariana Matzenauera tego złota by nie było. To był jeden z najbardziej rzetelnych dziennikarzy, jacy w ogóle pisali o sporcie. Był po prostu profesjonalistą w każdym calu, znał się na tym, o czym pisał i nie bał się pisać prawdy, co w tamtych czasach było bardzo trudne - dodaje Fortuna.

Takich dziennikarzy już nie ma

Marian Matzenauer urodził się w 1921 roku w Tarnopolu, mieście znajdującym się na terenie obecnej Ukrainy. W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej we Lwowie. Został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi. Tuż po wojnie zdał maturę w jednej z najstarszych i działających nieprzerwanie do tej pory szkół średnich w Polsce - w I Liceum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Sześć lat później skończył studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie. Właśnie w 1951 roku zamieszkał w Zakopanem, gdzie całkowicie pochłonęła go praca dziennikarska. Najpierw pracował w Przeglądzie Sportowym, a od 1959 roku do śmierci był również korespondentem w zakopiańskim oddziale Polskiej Agencji Prasowej.

- Dziś takich dziennikarzy jak Marian Matzenauer, może z małymi wyjątkami, już nie ma. Śledził niemal każde zawody. Był chodzącą encyklopedią wiedzy o tym, co działo się na trasach, stokach i skoczniach - wspomina Edward Budny, słynny trener Józefa Łuszczka, polskiego mistrza świata w biegach narciarskich.

Matzenauer był korespondentem PAP i Przeglądu Sportowego na czterech zimowych i dwóch letnich olimpiadach. Trudno zliczyć natomiast mistrzostwa świata w zimowych konkurencjach, na które pojechał. Jego profesjonalizm i zaangażowanie docenili także zagraniczni dziennikarze. Został chyba jedynym w historii Polakiem, który na zimowych igrzyskach pełnił funkcję szefa biura prasowego.

- To było w czasie Igrzysk Olimpijskich w Insbrucku w 1964 roku. To dla Polaków, dla naszych dziennikarzy był nieprawdopodobny zaszczyt. Sponsorem każdej olimpiady jest koncern samochodowy. Wtedy Igrzyska sponsorował volkswagen i Maniek przyjechał do Zakopanego volkswagenem garbusem. Proszę sobie wyobrazić, co to było mieć w tamtych czasach garbusa! - wspomina Edward Budny. Trener podkreśla, że Matzenauer nie tylko wiedział wszystko o sportach zimowych, bywał na wszystkich zawodach, ale po prostu kochał to, co robił.

Wielki i skromny

- Był po prostu entuzjastą sportu i pisania o nim. Stał się osobą nieprawdopodobnie lubianą w środowisku dziennikarskim, ale także sportowym. Potwierdzam słowa mistrza olimpijskiego w skokach, gdyby nie Matzenauer, Fortuna nigdy nie zdobyłby złotego medalu. Można powiedzieć, że to Marian wysłał Fortunę na igrzyska - potwierdza Edward Budny. Dodaje, że w Zakopanem Marian Matzenauer prowadził "otwarty dom". Każdy dziennikarz, który przyjeżdżał pod Tatry, od razu kierował się do Mańka. Zawsze dostawał od niego pomoc, radę. - Nie było dla niego spraw nie do załatwienia. Walczył o zawodników, walczył o polski sport. Nigdy nad nikim się nie pastwił. Gdy ktoś miał gorsze wyniki, starał się podtrzymywać go na duchu. Nigdy też nie poddał się politycznej koniunkturze, a do tego był nieprawdopodobnie skromny - podsumowuje trener Budny.

Prof. Szymon Krasicki, w przeszłości trener kadry polskich biegaczek, wychowawca wielu pokoleń trenerów, w bardzo ciepłych słowach wspomina Mariana Matzenauera. - W swoich tekstach i w życiu Matzenauer zawsze starał się wyszukiwać pozytywy. Swoim entuzjazmem do narciarstwa, do sportu zarażał innych. Był też chodzącą encyklopedią sportową, miał w małym palcu wszystkie wyniki zawodów - wspomina prof. Szymon Krasicki. Jego zdaniem ostateczną decyzję w kwestii startu Fortuny na Igrzyskach w Sapporo podjęli działacze, ale artykuły Jarzębowskiego, a przede wszystkim Matzenauera, który pisał w ogólnopolskim Przeglądzie Sportowym, w dużej mierze przyczyniły się do podjęcia tej decyzji. - Można powiedzieć, że te teksty stworzyły atmosferę dla działaczy, którzy podjęli decyzję o wysłaniu Fortuny do Sapporo. Poza swoją zawodową działalnością był to bardzo lubiany, otwarty człowiek, który łatwo zjednywał sobie swoich rozmówców - dodaje prof. Krasicki.

Dziennikarskie żywe srebro

Stanisław Momot, fotograf, twierdzi, że Marian Matzenauer wyprzedzał swoją epokę. - Gdy się z nim rozmawiało, w jego oczach widać było sportową i dziennikarską pasję. To był człowiek "żywe srebro", niezwykle operatywny, który tak układał swój czas, aby być na wszystkich zawodach - wspomina Stanisław Momot. Dodaje, że warsztat dziennikarski Matzenauer miał na najwyższym poziomie, był do tego bardzo koleżeński i uczynny. - Do jego domu przy ul. Piłsudskiego zawsze zjeżdżali się dziennikarze z Polski. Bywali tam naczelni Przeglądu Sportowego. Pamiętam audycję, w której Marian wystąpił w radiu, sypał datami, wynikami jak z karabinu maszynowego. Miał też wielką przewagę nad innymi dziennikarzami, doskonale mówił po niemiecku i często tłumaczył artykuły z tamtejszej prasy - dodaje Stanisław Momot.

Mariana Matzenauera dobrze pamięta też Jerzy Zakrzewski, dziennikarz, rzecznik prasowy Polskiego Związku Narciarskiego. - To był cichy, skromny człowiek o wielkiej wiedzy. Był niezwykle szanowany w środowisku sportowym i dziennikarskim. Skupiał się na pisaniu informacji, krótkich depesz z zawodów, i był w tym mistrzem. Nie stronił również od wywiadów - wspomina Jerzy Zakrzewski.
Marian Matzenauer pewnie przez wiele lat pisałby jeszcze o sporcie. Zginął 40 lat temu - schodząc do piwnicy, potknął się na schodach. W tak burzliwy sposób zakończył swoje życie, w czasie którego opisał wiele wzlotów i upadków polskich sportowców.

Paweł Pełka

Reklama

Komentarze Facebook

Powyższe komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu społecznościowego Facebook.
Redakcja 24tp.pl nie wpływa na treść oraz nie odpowiada za wpisy dokonane przez użytkowników portalu Facebook.

Historia

Redaktor, który wysłał Fortunę na Igrzyska

Bez niego nie byłoby złotego medalu Wojciecha Fortuny na Igrzyskach Olimpijskich w Sapporo, mimo że Marian Matzenauer nie był ani trenerem, ani działaczem sportowym.

Grecko-chrześcijańskie tropy pod Giewontem

Dom Pamięci w Miejskiej Galerii Sztuki w Zakopanem

Tu króluje rzeźba, "Jutrzenka", sala po prawej

Na osnowie czasu, czyli pół wieku Małgorzaty Kowalczyk

Agata Kowal w "Jutrzenkowej" Galerii ARTPARK

Okno pogodowe nad Morskim Okiem

Morskie Oko w komiksie

Po ślubowaniu i pasowaniu

Odkopywanie Zakopanego w Hyrnym

Pamiętają o Tischnerze, pamiętają o Szymanowskim

Szpulki w Jutrzence

Z Placu Niepodległości na podhalańskie drogi

Maciej Pinkwart i Kapela Hanki Wójcik w Kombinacie

Jak górali z Tatr wygnali, żeby stworzyć TPN

Tatrzańskie Chichoty, czyli z wizytą na plenerze im. Anny Górskiej

Macierzyństwo na szkle malowane i nie tylko

Warszawa ma "Złote tarasy", a Zakopane tarasy cenniejsze od złota

Na dnie oceanu w Kolibie

Nagrody za Macierzyństwo rozdane

Punk Styku u Rząsów

Sportowcy HANDICAP Zakopane podsumowali sezon

Nauczyciele i sportowcy docenieni w Poroninie

XXXII Jesienny Wyścig Rowerowy w Małem Cichem

Zaufaj Panu już dziś

Malarstwo Beaty Kołaciak w Jutrzence

Biesiada pod Giewontem

Adam Bałdych i Daniele di Bonaventura U Wnuka

Dawid Lubowicz Quartet U Wnuka

Kapele, instrumentaliści i śpiewacy ludowi na scenie

Góralskie żywioły na festiwalowej scenie

Zobacz pozostałe galerie