Moja Jedyna Miłość!

Mój „romans” z żelazną damą zaczął się dawno temu. Jako nastolatka, w ramach rehabilitacji chodziłam na basen, z czego, mówiąc eufemistycznie, nie bardzo byłam zadowolona. Ze względu na swoją niepełnosprawność od dziecka zawsze gdzieś mnie ciągano, a to na gimnastykę, a to na konie, a mama od drugiego tygodnia życia ćwiczyła mnie metodą Vojty. Ani chwili spokoju. Niestety, każdy kto miał kiedykolwiek rehabilitację, wie jak strasznie jest to nudne i żmudne. W ramach dojrzewania, zaczęłam się więc buntować. Wtedy właśnie uradzono, że pójdę na basen. Wiadomo, woda, relaks i te sprawy. Jasne! To dopiero była męka. Kiedy jęki i stęki nie pomagały, uciekałam w chorobę. Ciężką. Notorycznie miałam wysoką gorączka, czyli 36,9 - co moim zdaniem absolutnie wykluczało mnie z moczenia się w wodzie.

Znowu więc była narada, a po niej porada mądrego trenera pływania, sprowadzająca się do stwierdzenia, że skoro mała rzuca się jak ryba bez wody, trzeba postawić na w inny żywioł. Siłownia, czyli gleba, klata – biceps - klata, to powinno raz na zawsze rozwiązać sprawę. Ale nie u Olusi, czternastoletniej wtedy królewny Fochny. „Ciągle to samo, ciągle tak samo, i jeszcze …niech to szlag! 20 powtórzeń po trzy serie! Nawet Schwarzenegger po latach wysiadł!„- mamrotałam przybita, przysiadając od czasu do czasu na ławce (zdjęcie obiektu obok). W końcu w akcie rozpaczy położyłam się na niej, a że nad nią wisiała sztanga, machnęłam nią, od tak -10 razy. „Fajne!”- pomyślałam i od razu zaczęłam machać z większą werwą i entuzjazmem. Jan Wegiera, wielokrotny mistrz Polski i świata , w tej dziedzinie sportu oraz szef siłowni natychmiast zapiał z zachwytu. „ Ma dziewczyna dryg!”- oznajmił i tak zaczęło się moje trenowanie.

Lekko nie było, bo co rusz na sztangę wjeżdżały kolejne krążki, szybko jednak na mistrzostwach Polski posypały się ich zacne odpowiedniki, w złotych i srebrnych barwach. Były też rekordy, w tym ten najświeższy, z listopada. 86 kg na klatę.

Mam 23 lata, kończę właśnie karierę juniorki, stąd mój sentymentalny wywód. Ale spokojnie, zamierzam trenować dalej, moja pasja bowiem uskrzydla mnie. Dodaje mi pewności siebie i sprawia, że czuję się w czymś naprawdę dobra. Uczy też pokory. Nie zawsze przecież stajemy na podium, a jeśli nawet, to bez  gwarancji, że uda nam się zagrzać tam miejsce. Zawsze jednak warto próbować. Walczyć. Szukać czegoś nowego. Nigdy nie dajcie sobie wmówić, i co ważne, nigdy sami sobie nie wmawiajcie tego, że „nie pasujecie” do czegoś, że ta czy inna rzecz, ta czy inna aktywność „nie jest dla was”.

Gdyby ktoś kilkanaście lat temu powiedział mi, że będę mistrzynią w jakiejś dziedzinie sportu, , puknęłabym się w głowę. A jednak, moja zrodzona w bólach pasja, stała się najwspanialszą rzeczą w moim życiu.

P.S. Dziś jest Światowy Dzień Osób z Niepełnosprawnością – z tej okazji życzę Wszystkim (także Wam, zdrowym) dużo radości, szczęścia i spełnienia marzeń :)