Rabka – Słone: U stóp Maciejowej

Turyście ta część Rabki kojarzy się zwykle z Maciejową – bo to na stoku tej góry rozciąga się najbardziej znany rabczański wyciąg narciarski. Na dolnej stacji ruchu nie ma. Nieopodal zatłoczonego zimą parkingu stoją dwa bezużyteczne teraz ratraki. Jeszcze przed świętami trasa była gotowa do zjazdów. Jednak szybciej niż pierwsi narciarze pojawiła się odwilż, a świąteczny deszcz zmył niemal doszczętnie tak pracowicie przygotowany śnieg. W poniedziałek 28 grudnia praca wre od samego rana. Działają armatki śnieżne, jednak szczególnie w dole trasy kłują w oczy okazałe płaty trawy. Wszyscy mają nadzieję, że przy odpowiedniej aurze uda się przygotować stok na sylwestra. Jacek Skrbeński pracuje przy obsłudze urządzeń od dwóch lat. Dziś, podobnie jak pozostali, ma pełne ręce roboty, by przygotować urządzenia naśnieżające. Jak wylicza, w sezonie na Maciejowej pracuje nie tylko obsługa techniczna – zatrudnienie tu mają instruktorzy narciarscy, działają wypożyczalnie sprzętu, bar i pomniejsze punkty gastronomiczne. – Pracowników na wyciągu może i wielu nie pracuje, ale sporo miejscowych korzysta – podkreśla Skrbeński.

Marcin Majocha wraz ze wspólnikami prowadzi stację narciarską na Maciejowej od siedmiu lat. Jak sam przyznaje, plany na przyszłość mają ambitne, jednak wszystko wymaga sporych nakładów. – Liczymy, że w ciągu najbliższych paru lat uda nam się wybudować krzesełko i powiększyć bazę gastronomiczną. Jak będzie większa przepustowość, to można będzie też wytyczyć jeszcze jedną, dłuższą trasę – zaznacza, zdradzając jednocześnie, że koszt inwestycji może sięgać nawet 10 mln zł.

Jednak nie tylko właściciele wyciągu z niepokojem wpatrują się w niebo. Podobnie czynią gospodarze jedynego tu domu wczasowego i licznych kwater. Gdy zimą nie ma śniegu, to trudno liczyć na najazd turystów. Zresztą złote czasy sprzed 30 lat skończyły się bezpowrotnie. Wówczas niemal każdy miał przynajmniej pojedyncze łóżka dla turystów. A tych były tysiące. Ludzie zajmowali każdy wolny pokój, spali w namiotach na trawniku czy choćby na wypchanym słomą sienniku. Dziś czasy się zmieniły, a ci, którzy przyjeżdżają, szukają kwater z łazienką, ciepłą wodą i atrakcjami. A tych zaczyna brakować. Bo nie wystarcza powietrze, szlaki w Gorce czy Beskid Wyspowy. – Przydałoby się coś więcej – może jakieś gondole albo choćby wyciąg krzesełkowy, który działałby także latem. Tylko najpierw ludzie muszą się między sobą dogadać, a potem poszukać inwestora – uważa Staszek, mieszkający na Słonem od urodzenia.

Właściwie to trudno już wytyczyć linię, od której Słone się zaczyna. Zwykle uznaje się, że dzielnica ciągnie się od początku ul. Piłsudskiego. Jednak niektórzy uważają, że dopiero od szkoły, poniżej której była i jest Rabka. Ale i tak wielu – szczególnie starszych mieszkańców nadal jeszcze mówi, że idzie „do Rabki”.

Podczas wojny w dolnej części Słonego mieściło się getto, do którego hitlerowcy zwozili Żydów z okolicy. Dziś dzielnica ma kilka sklepów i parę prywatnych firm, w których miejscowi znajdują zatrudnienie. Są zakłady meblarskie, hurtownia sprzętu elektronicznego i kilka firm remontowo-budowlanych. Choć to miejsce nie straciło jeszcze do końca swego wiejskiego charakteru, niewielu mieszkańców utrzymuje się z gospodarki.

Niedawno pojawił się asfalt na al. Tysiąclecia, drodze ciągnącej się po drugiej stronie Słonki – potoku przecinającego wzdłuż całą dzielnicę. Nowa nawierzchnia przydałaby się też na głównej ulicy, która miejscami przypomina szwajcarski ser.

Staszek po poważnym wypadku jest rencistą. Przyznaje, że kiedyś myślał o tym, żeby stąd wyjechać. Ale został. – Bo gdzie będzie tak, że wyjdę kawałek powyżej domu i będę miał takie widoki! – tłumaczy zmianę życiowych planów.

Józef Figura