Tragedia w Borze: Podwójne samobójstwo

Badająca okoliczności tragedii nowotarska prokuratura jest powściągliwa w komentarzach, potwierdza jedynie, że przed samobójczym zamachem dziewczynki brały udział w imprezie, która skończyła się koło północy. Zamiast do domu, poszły do stodoły i powiesiły się na jednej belce. – Długo pracuję w zawodzie, ale takiej tragedii nie pamiętam – przyznaje Zbigniew Gabryś zastępca prokuratora rejonowego w Nowym Targu. – Wciąż niewiele wiemy na temat tego zdarzenia. Trwają wstępne ustalenia. Staramy się ustalić, czy do tej śmierci nie przyczyniła się jakaś osoba postronna. Proszę zrozumieć, że w tym wypadku musimy zachować szczególną ostrożność. Trzeba pamiętać, jak ogromną tragedię przeżywa rodzina tych dziewczynek. W tym wypadku każdy nieprzemyślany komunikat czy niesprawdzona hipoteza może jeszcze bardziej tych ludzi zranić – zaznacza.

Gabryś potwierdza, że prokuratura posiada listy pożegnalne, napisane przez nastolatki. Treści tych pism nie ujawnia. – W ciągu tygodnia będziemy mieli w ręku pierwsze wyniki ekspertyz sądowych. Wówczas będę mógł powiedzieć coś więcej – tłumaczy prokurator.

Szczegóły, których skąpi prokuratura, w Borze można poznać na każdym skwerku. Cała wieś huczy o liście pozostawionym przez Anię i rozpaczliwych telefonach Beaty. Wieczorem w niedzielę dziewczynki były na ognisku. Mówi się też, że przez dwie godziny bawiły się w pobliskich Szaflarach. Później – około północy – Beata dzwoniła z budki koło sklepu do swojego chłopaka. Powiedziała, że się powiesi, podała szczegóły tragicznych zamierzeń. Rozesłała też sms-y do kilku znajomych. Koledzy dziewczynek przybiegli do stojącej w pobliżu domu Beaty niewielkiej, drewnianej stodoły. Niestety, okazało się, że dziewczyna nie blefowała…

Droga na miejsce tragedii to wąska asfaltowa odnoga głównej szosy, łączącej Szaflary z Gronkowem. Koło kościoła widać policyjny radiowóz. Przy domach krzątają się posępni ludzie. Uprzejmie wskazują drogę, jednak na rozmowę nie dają się namówić.

Nocny dramat rozegrał się w niepozornym budynku, zbitym z poczerniałych desek. Wnętrze wypełnione sianem i pordzewiałymi maszynami rolniczymi. Wewnątrz sporo pamiątek tragedii. Lateksowe rękawiczki, pozostawione przez ratowników. Walająca się butelka po słowackiej śliwowicy, czarny sportowy but. U belki pod powałą wciąż wiszą dwa grube plecione sznury.

Stodoła stoi zaledwie kilkanaście metrów od domu z gankiem. W narożniku tabliczka z napisem \"Sołtys\" – to dziadek Beaty. Wokół zabudowań nienaturalna cisza. Ojciec zmarłej dziewczynki porządkuje podwórko. Toleruje pytania dziennikarzy. Odpowiada krótkim zdaniem lub skinieniem głowy. Później ginie w drzwiach chałupy.

W poniedziałek wczesnym popołudniem wioska żyje tylko tragedią. – Czegoś takiego jeszcze u nas nie było – zapewnia pani Grażynka. Z okna jej niewielkiego kiosku obitego blachą widać dom Ani, młodszej ze zmarłych dziewczynek. – Widzi pan ten dach między drzewami? – klient sklepu uprzejmie wskazuje bielący się szczyt, pokryty ciemnobrązową blachą.

Bór to malutka wioska. Wszyscy się tutaj znają. Anię też znali. Przychodziła do sklepu codziennie. Czasami wpadała z najlepszą koleżanką, o dwa lata starszą Beatą. – Dziewczynki były śmiejące, wesołe. Nieraz żeśmy żartowali. Bo widzi pan, ja to sobie lubię pożartować – pan Stanisław ma około siedemdziesiątki i roześmiane oczy. Poważnieje na wspomnienie dzisiejszego poranka. Wieści o tragedii przyniosła do domu synowa Stanisława, zaprzyjaźniona z rodziną Hani. – Jak usłyszałem, to mi nogi zdrętwiały – przekonuje starszy mężczyzna.

Grażynka nie wierzy w ukazujące się w mediach \"niepotwierdzone\" informacje o rzekomym uzależnieniu dziewczynek, o wódce, narkotykach. - To bujda na resorach – podkreśla i opowiada, że Beata i Ania pochodziły z normalnych, dobrych domów. Nie cierpiały niedostatku. Tata jednej za granicą ciężko pracował. Obie były kochane, w szkole też sobie całkiem dobrze radziły. Z pewnością nie miały powodów do targnięcia się na życie. Za młode były, żeby wiedzieć, co to prawdziwe kłopoty. – Ale kto to może wiedzieć, co to siedzi w dzisiejszej młodzieży – zaznacza sklepowa. Pan Staszek uważa, że komputery i bezstresowe wychowanie – to główna przyczyna tragedii. – Dawniej, jak człowiek dostał od matki szmatą po plecach, a w szkole jeszcze nauczyciel linijką po łapach poprawił, to człowiekowi głupoty nie chodziły po głowie. A dzisiaj? Młodzi tylko siedzą przed monitorami. Z komputera się wszystkiego dowiadują. Nawet tego, czego wiedzieć nie powinni...

Czy można było coś zrobić? Jakoś zapobiec tragedii? Grażynka uważa, że jest już za późno na stawianie takich pytań. – Co się stało, to się już nie odstanie – zauważa filozoficznie. – A jak pan by się zachował, jakby ktoś panu powiedział, że się idzie wieszać? Ja bym chyba nie uwierzyła.

Marek Kalinowski