Szałas – podhalański klejnot na południu Chicago

– Wśród mieszkańców południa Chicago, a w szczególności pomiędzy Podhalanami, dużo się mówi ostatnio o Szałasie. Krążą słuchy, że restauracja upada, że została sprzedana, że będzie do podziału i kilka jeszcze tego typu pogłosek. Proszę to wyjaśnić.

– Czy „Szałas” upada lub czy powoli bankrutuje? Kompletna bzdura. Na pewno jest słabiej, niż było np. dwa lata temu, ale to chyba obecnie w każdej branży tak się dzieje. Ekonomia poszła w dół, ludzie zaczęli oszczędzać, mniej wydawać na tzw. przyjemności, a do nich należą posiłki czy okolicznościowe przyjęcia w restauracjach, więc jest mniej klientów. Ale co do następnych pytań, jak chociażby to, że restauracja jest do podziału, domyślam się, skąd się to bierze. Rozstałam się z Krzysztofem, który był moim partnerem życiowym, ale nie wspólnikiem w „biznesie”. Od samego początku byłam jedyną właścicielką „Szałasu”, a w jego prowadzeniu Krzysztof mi tylko pomagał. Rozstaliśmy się jako prywatni ludzie, a „Szałas” nadal prowadzę, tyle że teraz bez pomocnika, sama. Trochę się też zmienił personel – kto był jakby zatrudniony przez Krzysztofa, odszedł, a przy mnie zostali zaufani ludzie i prawdę mówiąc radzimy sobie obecnie świetnie.

– Skąd w ogóle zrodził się pomysł na taką restaurację?

– Cóż, jestem góralką, pochodzę z Nowego Bystrego, wioski pod samą Gubałówką. Do Chicago przyjechałam w wieku 17 lat, w 1978 roku. Długi czas prowadziłam normalną polonijną restaurację, ale chyba z tęsknoty za górami postanowiłam stworzyć lokal z podhalańskim wystrojem, z góralską atmosferą. Chciałam stworzyć też coś, czego nasi Podhalanie potrzebowali, gdzie mogliby się czuć prawie jak u siebie. Myślę, że mi się to udało. Goście, którzy przychodzą, są zachwyceni wystrojem i atmosferą, do tego przygrywa góralska kapela, wielu jest takich, którzy po pierwszym pobycie bardzo często do nas wracają i przyprowadzają swoich znajomych, przyjaciół. Teraz też nie jestem całkiem sama do prowadzenia biznesu. Pomaga mi moja siostra Zosia, mam wielu przyjaciół, na których mogę polegać i dla których nie są najważniejsze pieniądze.

– Słyszałem, jak w chicagowskiej TV na kanale abc7 mówili, że Szałas to ukryty diament, z wierzchu niepozorny, a w środku inny świat.

– Skądś o Szałasie dowiedzieli się twórcy programu telewizyjnego poświęconego jedzeniu i restauracjom w Chicago. Byliśmy pokazywani na kanałach 190N, abc7 w programie „Hungry Hunt”, na kanale wttw 11, mówiono też o Szałasie programach radiowych. To przyniosło nam amerykańską klientelę. Amerykanie są autentycznie zachwyceni, robią zdjęcia wystroju i sobie na tle góralskich rekwizytów. Co najważniejsze smakuje im jedzenie. Naszą kuchnią, można powiedzieć, są zachwyceni. Są i tacy, co zamawiają jedzenie na wynos, a z typowo polskich dań zamawiają najczęściej bigos i pierogi z różnym nadzieniem, ale inne dania też im smakują. I co w tym biznesie najważniejsze, większość z nich, kiedy chce kogoś ugościć lub pokazać znajomym trochę „egzotyki”, to przyprowadza ich tutaj. Bardzo często też organizują u nas swoje przyjęcia…

– Właśnie, jakie przyjęcia można u was zorganizować?

– U nas można urządzić wesele, chrzciny, urodziny, spotkania biznesowe czy stypy. Są cztery oddzielne sale, na największej zmieści się 140 osób, na pozostałych 60, 40, a na balkonie może sobie usiąść 12 osób. Balkon polecamy na kameralne przyjęcie czy też spotkanie biznesowe.

– Wiemy skąd pani pochodzi, może jeszcze coś o sobie.

– Mam dwóch synów. Starszy – Robert mieszka na Florydzie, młodszy – Szymon jeszcze mieszka ze mną, ale chyba już niedługo, bo kończy studia reżyserskie i wybiera się do Kalifornii.