Jeszcze jedna definicja.

Dlaczego biegaliśmy (w tym i niżej podpisany) z przypiętymi znaczkami „Solidarności”? Wielu z nas nie potrafiła nawet zwerbalizować tego aktu identyfikacji z tą grupą. A jednak coś nas ciągnęło do tego symbolu. Właśnie. Symbolu czegoś nowego, lepszego jutra dla naszych rodziców, by już więcej nie musieli kombinować, gromadzić po piwnicach w bakach od czołgów (o ile ktoś miał oczywiście chody w wojsku to miał taki kanister) dziesiątków litrów benzyny, by nie musieli stać w kolejkach po mortadelę, by nie trzeba było w Pewexach kupować jeansów, by banany i coca-cola były dostępne dla każdego. By wreszcie na ulicach było kolorowo i miło, a kolorowy telewizor (z pilotem oczywiście) emitował dwadzieścia a nie ledwo trzy kanały.
Dobra, to już wszystko mamy. Coca – cola jest na każdym rogu, jeansy można kupić praktycznie wszędzie, zaś telewizor zieje z ekranu takimi bzdurami, że czasem aż przykro patrzeć. Dlaczego zatem jest nie w porządku? Skąd określenie porzucona generacja? Bo oto okazało się nagle, że mamy podział na lewicę i prawicę, że mamy tak zwany pluralizm i że „otake polske walczyliśmy”. Potem, kiedy ci, co do ubrań z Pewexu przypinali znaczki „Solidarności” zaczęli rozumieć słowo pisane. I dawaj sięgać po prasę – już nie tylko polską, ale kto tam był bardziej „kumaty” w angielskim to i po zagraniczną – a tam inny świat! Jakże to, Niezależny Samorządny Związek Zawodowy może być prawicą? W demokracjach zachodnich związki zawodowe są przecież usytuowane po lewej stronie sceny politycznej. Dalej okazało się, że program gospodarczy Sojuszu Lewicy Demokratycznej jest bardziej prawicowy niż na przykład Akcji Wyborczej Solidarność. I gdzie tu logika?
Po kolei, metodycznie, co rusz umiera jakiś autorytet. Jakiż płacz był po śmierci Ojca Świętego. Ile żalu wylano po śmierci Ryszarda Kapuścińskiego, a tu zaraz wyciągnięto mu z ubeckiej szafki teczkę i obrzucono go gównem (ja się już zaczynam bać, czy Karol Wojtyła nie miał teczki gdzieś w Warszawie, np. na ul. Rakowieckiej). Zostawmy ubeckie brudy. Wróćmy do pytania, dlaczego Jilted Generation? Ano właśnie dlatego, że okazało się, iż wszystko w III Rzeczpospolitej jest na sprzedaż – jak śpiewało onegdaj DeMono. No bo kto podskoczy? Stefan Kisielewski w poświęconej ziemi leży, analogicznie Miłosz, Tischner, Grudziński. Po ludziach światłych pozostały tylko pisma i książki, ale kto tam to będzie czytał. Na listach bestsellerów (czytaj najczęściej sprzedających się książek) są poradniki, zestawienia, manuale do systemów operacyjnych komputerów, instrukcje obsługi kobiet dla mężczyzn i mężczyzn dla kobiet. Nikt nie będzie grzmiał, bił na trwogę, ani nie będzie pomstował w mediach. A jak się ktoś taki znajdzie to się go zadepcze buciorami w trzy kwadranse, albo co gorsze hejterem okrzyknie na "twarzoksiążce". Kto przytomny – ten zwiał za granicę i pomnaża PKB Irlandii i Wielkiej Brytanii. A jak twierdzi mój znajomy - w Polsce pozostali łajdacy, cwaniaki, miernoty, emeryci i inwalidzi.
Zapomniał mój szanowny znajomy o kategorii ludzi, którzy na ten cały polski relatywizm i chaos zgody nie dają i próbują jeszcze ocalić jakieś cywilizowane normy w urzędach, spółkach, czy na uniwersytetach. Bez względu na przynależność do partii politycznej. Faktem jest, że ich coraz mniej, bo trzeba naprawdę stalowych nerwów, by znosić tą naszą powszednią groteskę. Wielu z nich rezygnuje zasilając szeregi Jilted Generation. Generacje ludzi jeszcze młodych, lecz już nie gniewnych, tylko ogłupiałych, zdezorientowanych. Tak jakby średniowieczny rycerz stanął na polu bitwy i nie bardzo wiedział, w kogo, lub co ma walić mieczem obosiecznym. W dodatku nie wiadomo w imię czego.
Pozostała jeszcze garstka zapaleńców, którzy mają jeszcze czelność się łudzić, że w kilkanaście osób da radę pociągnąć naszą III Rzeczpospolitą. Najgorsze jest to, że już nawet ta garstka nie potrafi się dogadać między sobą śniąc o potędze i... to wszystko. Jilted Generation, która nie jest już zdolna zapanować nad porządkiem w swoim środowisku.  To już lepiej trzeba było pozostać na etapie noszenia znaczka „Solidarności”, oraz upajania się dobrodziejstwami kolorowego telewizora. Tylko i on nic ciekawego nie pokazuje. Mimo, że w kolorze.
 
Przy okazji. Pan Kuba Meglicz był łaskaw podzielić się z nami swoimi przemyśleniami w felietonie „Listy wyborcze”. Pozwolę sobie w uzupełnieniu do tego tekstu dodać taki oto dialog z filmu Pasikowskiego, pt. „Psy”:
- Panie poruczniku, co teraz będzie?
- Nic. Będzie tak samo. Albo lepiej!