SZKOCJA- ŚLADAMI WILLIAMA WALLACE'A

O Szkocji marzyłem od zawsze. Już w dzieciństwie wydawała mi się jakąś niezwykłą krainą, pełną rycerzy i potworów z Loch Ness. Historyczny film "Braveheart" ("Waleczne serce") z Melem Gibsonem obejrzałem chyba z 10 razy w kinie (nie mówiąc o kolejnych razach na DVD). Do tego ta muzyka..."grają zakazane pieśni, na zakazanych dudach"...lub hasła z filmu (gdy William Wallace zagrzewał do walki swe wojska: "(...) co z tego, że przeżyjecie, jeśli nie będziecie mieć najważniejszego! Wolności! Dziś możecie umrzeć jak wolni ludzie...(...)". Z internetu i gazet, sączyły się obrazy niesamowitych miejsc...(natychmiast nasuwające mi skojarzenia z poezją Edgara Allana Poe)...Cóż więcej trzeba było młodej, rogatej duszy by się zakochać? Długo trwała ta platoniczna miłość. Szkocja odwzajemniła swe uczucia, gdy pojechaliśmy odwiedzić ją razem z moją dziewczyną kilka lat temu. Gdy dziś wspominam tą podróż, nazwałbym ją tak: "Szkocja-to stan ducha". Jest zaklęta jakaś nostalgia i melancholia w tych wzgórzach, wyrastających wprost z morza. My zrobiliśmy klasyczną "objazdówkę", choć i tak, mijając każde kolejne skrzyżowanie, z bólem serca, dokonywaliśmy wyboru, między jedną atrakcją a drugą. By nie stać się (tylko) klasycznymi "japońskimi turystami" z aparatami w ręku, musieliśmy zdecydowanie obrać kurs dookoła Szkocji. Uspokojeni tą decyzją ruszyliśmy w nieznane. Gdzie naprawdę poczuliśmy, że wjeżdżamy na terytorium Szkocji? Ja chyba poczułem to na ruinach Muru Hadriana. Świadomość, że oto stoję na dawnej północnej granicy Imperium Rzymskiego, sprawiła, że poczułem się jak "młody Bóg". Dalej wszystko było jak we śnie. Wizyta w stolicy Szkocji- Edynburgu, zrobiła na nas ogromne wrażenie. Pięknie zachowane mury Edinburgh Castle i wnętrza tej fortecy, z której widać tzw. "Arthur's Seat"- miejsce z którego legendarny Król Artur oglądał bitwę z Piktami- zapadły na zawsze w pamięci. Nie zapomnę wizyty w pracowni kiltów, u podnóża zamku, gdzie zebrane są chyba wszystkie możliwe "szkocie kraty"jakie istnieją na świecie. Każdy klan ma swoją "kratę", niczym kod paskowy. Niezwykła wizyta, pogłębiająca jeszcze bardziej szacunek dla historii Szkocji- jakże często nękanej najazdami (niestety głównie ze strony Anglików). Następnie zajrzenie w Cairngorm Mountains (gdzie rodzina królewska często spędza wolne chwile) po których swobodnie plączą się renifery było ciekawym doświadczeniem. A u podnóży gór, tajemniczy, ponoć nawiedzony zamek Glammis Castle, z przecudnym wręcz, monumentalnym zespołem parkowym- inspiruje.

Pamiętam zaskoczenie samotnymi stadami owiec, które bez pasterzy, niczym duchy zmarłych, przemierzały pola i wzgórza pełne wrzosów. Jadąc, co jakiś czas można spotkać tabliczkę "passing place", gdyż drogi są miejscami na tyle wąskie, że dwa samochody już się nie mieszczą. Podróżowaliśmy przez Aberdeen, Aviemore do Inverness korzystając z Bed&Breakfast. Jedną z milszych wizyt jaką pamiętam, był nocleg u Amerykanki z Ohio, która mając męża Szkota, przeprowadziła się do Europy i założyła, zanurzony w górach mini hotel, serwując fantastyczne, własnej roboty,naleśniki z syropem klonowym.

Duch przygody gnał nas w najbardziej opuszczoną część Szkocji, na samą północ. Jadąc wzdłuż wybrzeża, miotanego raz po raz, szkwałami znad Morza Szkockiego, mieliśmy wrażenie jakiejś abstrakcji całej sytuacji. Wewnątrz auta rozbrzmiewała muzyka Pink Floydów a krajobraz za oknami, sycił wszystkie możliwe zmysły.

W związku z tym, że ogromne prądy morskie penetrują wybrzeża Wielkiej Brytanii, złowrogo brzmiąca nazwa Przylądka Wściekłości (Cape Wrath), do którego dotarliśmy, zasłużenie zdobyła swą złą sławę. Dziesiątki statków rozbiły się na skalistych wybrzeżach wokół Cape Wrath a prędkość prądów morskich osiąga tam kilkanaście węzłów na godzinę (węzeł- mila morska- 1852 m na godzinę).

I znów jazda w dół...do poetycko brzmiącego miasteczka- Ullapool położonego nad zatoką Loch Broom. Jakże smakowały mi "fish and chips" tego wieczora. Na celowniku mieliśmy po opuszczeniu tej rybackiej miejscowości, masyw Torridon, który wręcz przygniata swą gigantyczną, nie zarośniętą lasami, prehistoryczną budową geologiczną. Dzikie, nieoznakowane szlaki, dały mi okazję do zrobienia świetnego treningu biegowego. Pamiętam, że wybrałem jeden ze szczytów (po staro gaelicku Spidean a' Choire Lèith, w krótszej formie- Liathach- sięgający 1055 metrów nad zatokę Upper Loch Torridon). Biegłem na jego szczyt nieco ponad godzinę. Dwójka turystów, jakich widziałem w 2/3 drogi, gdy ich dogoniłem na szczycie zapytała mnie"Are you Terminator?" Śmiałem się wraz z nimi. Choć właśnie chyba tak się czułem. Niezwykłe okoliczności przyrody potrafią uskrzydlić. Z Torridonu, pojechaliśmy na magiczną wyspę (znaną choćby z destylerni whiskey) Isle of Skye, nazywaną klejnotem Wewnętrznych Hebryd. Obfitująca w niezwykłe formy skalne wyspa, ma dwa, najbardziej charakterystyczne masywy górskie: Cuillin Hills i Masyw Troternish. To także tam, w zaborczych ramionach wzgórz nad Talisker Bay, spacerując podczas przypływu, oddałem najdroższą daninę Neptunowi- ponad pół butelki Irish Cream- Baileys (nieroztropnie zostawiłem ją na skałach do których wróciłem po 20 minutach- gdy cała okolica była zalana już wzburzoną morską wodą). To w masywie Trotternish jest turnia o nazwie The Old Man of Storr- nota bene na wyspie Isle of Skye i właśnie w okolicach tej turni nakręcono film since-fiction "Prometeusz" Ridleya Scotta w 2012 roku (prequel słynnej sagi "Obcy"). Żeby dopełnić rogu obfitości poznawczego, ruszyliśmy do Fortu William u wylotu doliny Glen Nevis, którą (oprócz tego, że kręcono w niej właśnie "Braveheart"), idzie się na najwyższy szczyt całej Wielkiej Brytanii- Ben Nevis (1344 m.n.p.m.) Mozolna wspinaczka dała nam dużo satysfakcji..ale jak to bywa w Szkocji cała góra zasnuła się mgłami, pędzącymi wprost z gardzieli północnej ściany Ben Nevis- znanej z ekstremalnie trudnych, dróg lodowych. Popularne tłumaczenie Ben Nevis brzmi "Góra z głową w chmurach". Nic dodać, nic ująć. Cóż było robić? Mając jedynie świadomość, ze ten szczyt zdobyliśmy, powróciliśmy do Fortu William (w którym jest bardzo ciekawa ściana wspinaczkowa), by następnie, po 2 tygodniach podróży, wrócić przez Glasgow i Lockerbie do  Londynu. Dziś zostały wspomnienia i echo "zakazanych pieśni,granych na zakazanych dudach", gdy piękna, dzielna Szkocja otwierała przed nami swe serce. Szczerze polecam.