ś.p. ANDRZEJ KRZEPTOWSKI

O Panu Andrzeju, do którego częściej zwracałem się Panie Kierowniku (z tym, że Panie Kierowniku miało ten szczególny wydźwięk pełen szacunku),można napisać książkę. Wymienienie wszystkich jego zasług, wymaga osobnej publikacji. Chcę napisać o jednym aspekcie jego barwnej postaci. Był nim humor, prawdopodobnie wynikający ze zdrowego dystansu do samego siebie, do świata i do ludzkich problemów. Słynne są jego "rady", jak choćby taka: I co? Jedziesz do Francji na te zawody, na Pierra Mente? Tak? Pada odpowiedź mojego kolegi Grześka Wierciocha: Tak. Pan Kierownik: To coś Ci poradzę. Mija dłuższa chwila ciszy, po czym z całą stanowczością mówi: Jak będziesz już długo biegł, i jak się już tak zmęczysz...I tu następuję przerwa wywołująca u rozmówcy zrozumiałe podniecenie (tu kolega Grzesiek nerwowo przekładając nogami pod stołem, dopytuję: To co? To co Kierowniku?).... A Pan Kierownik cedzi: To se zwolnij... Andrzej Krzeptowski zawsze umiał zaskoczyć swojego rozmówcę, miał na podorędziu bardzo mądre spostrzeżenia pochodzące z refleksyjnego widzenia świata. Wg. mnie wiódł żywot człowieka poczciwego, wprowadzając w to życie czasem nutę dekadencji, co wcale nie przeszkadzało mu cieszyć się chwilą, jak choćby podczas Wimbledonu, na który poleciał z córkami Martą i Marychną kilka lat temu- by obejrzeć finał pomiędzy Marią Sharapovą i Sereną Williams. Osobiście dla mnie, Pan Kierownik był po prostu dobrym człowiekiem. Emanowała z niego jakaś harmonia i spokój. Zawsze gdy się spotykaliśmy, pojawiał się szeroki uśmiech na jego twarzy i rozmawialiśmy m.in. o biegach górskich, o Chamonix, o nartach. W opowieściach Pana Kierownika często przewijała się postać Józefa Łuszczka i jego wyczynów kondycyjnych. Ostatni taki miły czas spędziliśmy w zeszłym roku jesienią. Spotkaliśmy się na górnych Krupówkach. Pan Andrzej, jak zwykle, profesorskim krokiem przechadzał się po chodniku, zaglądając w twarze mijanych ludzi (ta jego ciekawość świata była ujmująca skądinąd). Nasze powitanie jak zwykle było serdeczne. Po kilku minutach rozmowy stwierdziliśmy, że się cofniemy i skoczymy na lody do „Żarneckich”. Tak też się stało. Dzierżąc po 4 kulki owocowych lodów, siedząc w ogródku przy deptaku, prowadziliśmy dalej rozmowę. Nie pamiętam szczegółów spotkania, ale tak jak zwykle, Pan Kierownik umiał słuchać drugiej osoby. I co ważniejsze- usłyszeć ją. Nie chcę by to zabrzmiało jakoś obrazoburczo- ale klimat jaki z nim osiągałem, kojarzył mi się z atmosferą mojego kochanego dziadka leśniczego, który zmarł gdy byłem młodym chłopakiem. Zbyt młodym.. Po rozmowie, pożegnaliśmy się. Ja wzruszony głęboką rozmową, zapomniałem o pierwotnym celu mej wędrówki Krupówkami i zamyślony zacząłem schodzić w dół. A on, poszedł dalej w górę, a raczej odpłynął jak żaglowiec niesiony górską bryzą. Na uroczystym pogrzebie na Starym Cmentarzu nie było osoby, które mogłaby złe słowa powiedzieć o nim. I mam takie poczucie, jak wielu moich znajomych, że odszedł człowiek spełniony, szczęśliwy. Na stypie córka Marta powiedziała, że przez to, że Tata chorował w ostatnich miesiącach, zdążył im wszystko powiedzieć, wyznać, niejako pogodzić się z życiem, i ze sprawami, a oni mogli się z nim pożegnać... Krótko przed śmiercią powiedział do córek z wrodzonym humorem: Cholera, strzeżcie się bo mam się coraz lepiej... Ponoć do końca wierzył, że wyjdzie z tego...Odszedł we śnie, w swym domu w Kirach, trzymając dłoń Marty...