Szlakiem krościeńskich GALERII

Dotyczy to chyba wszystkich dziedzin sztuki. Sytuacja ta zyskuje na znaczeniu, gdy dodatkowo owa przestrzeń twórcza staje się miejscem trwałego bytowania wytworów ludzkiego talentu artystycznego i daje możliwość uczestniczenia w swym pięknie tzw. osobom z zewnątrz. Kierowana tymi przemyśleniami, w niedzielne sierpniowe popołudnie, kiedy sezon turystyczny w pełni (co zresztą dawało się bez trudu zauważyć na krościeńskich ulicach), tuż po godzinie 18, gdy słońce przestało mocno grzać, wybrałam się szlakiem krościeńskich artystów oraz ich prac. Na początku mojej wędrówki spróbowałam poczuć się niczym turysta, który po raz pierwszy przybywa do Krościenka, złakniony kontaktu z prawdziwą sztuką tego pięknego miejsca. Znalazłszy się na Rynku, oczom wędrowca ukazuje się dobitnie szyld GALERIA. Mieści się on (to tak dla mniej wtajemniczonych) na frontonie budynku starej plebanii, służącej obecnie za siedzibę Gminnego Centrum Kultury. Niestety, nie zobaczy tu o tej porze dnia, ani roku żaden koneser sztuki pienińskiej nic poza piękną architekturą drewnianego domku oraz rzeczonym szyldem. Odejdzie pocałowawszy przysłowiową klamkę. No cóż. Tak działa właśnie sztuka „zinstytucjonalizowana”, tak pracuje i mydli letnikom oczy jedyna gminna placówka kultury. Widać taki styl pracy, taki styl promocji, taki szacunek dla własnej kultury oraz dla gości.

Jakże inaczej, na szczęście i ku pokrzepieniu serc, przedstawia się sytuacja w tzw. prywatnej inicjatywie, oczywiście w dziedzinie kultury. Wystarczy, że zawiedziony podróżnik zwróci swe oblicze w przeciwnym kierunku Rynku, a już napotka gościnnie otwarte drzwi do Galerii Makiet Pienińskich, z wielką pasją i trzeba przyznać z wyobraźnią i talentem tworzonych przez Zbigniewa Urbańskiego. Aura, która tam panuje wyjęta jest niczym z przepięknego filmu Agnieszki Holland „Tajemniczy ogród”. W kwiatowej scenerii, „strumyk płynie z wolna, woń rozsiewa maj, stokrotka rośnie polna, a nad nią szumi gaj”. Wszystko to razem piękne, pełne wyobraźni, smaku, jednym słowem niepowtarzalne.

Na Galerii Makiet nie kończą się dobre rzeczy. Przechodząc przez pierzeję Rynku, na wystawie sklepu „Laura” wzrok mój zatrzymują całkiem ładne obrazy. Tam również dowiaduję się o dwóch kolejnych miejscach, w których mogę doświadczyć pienińskiej sztuki malarskiej. Niedaleko, w Restauracji „Klasyczna”, trwa aktualnie zbiorowa wystawa członków Stowarzyszenia Artystów Pienińskich. Udaję się tam, nie przemierzając jednak ponownie płyty Rynku, aby nie drażnić wzroku zamkniętą na cztery spusty i istniejącą chyba tylko z szyldu Galerią Gminnego Centrum Kultury, ale kieruję się ku ulicy Jagiellońskiej. I tu miła niespodzianka. Umieszczony na sklepowej szybie anons zaprasza do odwiedzenia „Wystawy strojów ludowych, Malarstwa, rzeźby i Instrumentów smyczkowych Marii i Stanisława Czepielów”. Może jedynie nieco szkoda, iż galeria otwarta jest do godziny 17. W sezonie letnim nie zabrakłoby pewnie pasjonatów, którzy wieczorową porą, schodząc z gór, chętnie zatrzymaliby się w przybytku sztuki rodziny Czepielów. Druga anonsowana w sklepie „Laura” galeria mieści się już nieco dalej, przy pięknej ulicy Zdrojowej i należy do prezesa Stowarzyszenia Artystów Pienińskich Andrzeja Beliczyńskiego. Zanim jednak tam dotrę schładzam gardło pysznymi, prawdziwymi domowymi lodami w kawiarni „u Marysi”. Tutaj kolejna, jakże miła, całkiem artystyczna niespodzianka. Na ścianach wewnątrz drewnianego, pełnego słodkości budynku wiszą płaskorzeźby, jakby pienińskie ikony. Okazują się one być dziełem Stanisława Kacwina, który, jak wielu twórców tego regionu, zrzeszony jest w Stowarzyszeniu Artystów Pienińskich.

Wreszcie, przekroczywszy Dunajec, docieram na ulicę Zdrojową. Tu właśnie, w niewielkiej piwniczce pięknego domu, za którym rozciąga się aż pod sam Dunajec równie wspaniały ogród, znajduję się jakby w malutkiej świątyni sztuki. Stworzył ją, zupełnie po swojemu, z właściwym sobie gustem i w niepowtarzalnym klimacie rzeczony uprzednio Andrzej Beliczyński. Z zawodu nauczyciel, umysł ścisły, lecz ileż w tej osobie humanizmu, wrażliwości na piękno i talentu do jego przekazywania. Nie tylko piękne autorskie prace malarskie pana Andrzeja zatrzymują wzrok i poruszają duszę. Możemy również podziwiać dzieła innych twórców pienińskich, które właściciel galerii eksponuje w swoich podwojach. Wszystko tworzy wspaniałą, spójną całość, miejsce, z którego nie chce się wychodzić, w którym jak najdłużej pragnie się przebywać. A do tego obecność gospodarza czyni chwile tu spędzone niezapomnianymi na zawsze…

Ubogacona pięknem napotkanych podczas artystycznej wędrówki miejsc zatrzymuję w pamięci całe dobro i szlachetność, których doświadczyłam. Po raz kolejny przekonuję się także, iż w Krościenku kultura i sztuka niezinstytucjonalizowane mają się o niebo lepiej, niż te w obrębie urzędów i stanowisk. Ba, w przeciwieństwie do nich, w ogóle się mają…