NIEWYKSZTAŁCONA KULTURA – WARIACJE NA KANWIE TYGODNIKA PODHALAŃSKIEGO

Potwierdzają to, co wszyscy zainteresowani wiedzą, a mianowicie, że osoby urzędowo odpowiedzialne za kulturę i edukację kulturalną w takich miejscowościach jak: Szczawnica, Krościenko n. Dunajcem, Czarny Dunajec, Raba Wyżna, Łopuszna nie mogą wylegitymować się dyplomami wyższych uczelni. Oczywiście nikt nikogo nie zmusi do uczenia się, podnoszenia kwalifikacji, choć raczej w tym przypadku lepiej powiedzieć do zdobycia kwalifikacji, jeśli osoba zainteresowana okazuje się niezainteresowaną, a przynajmniej najmniej zainteresowaną. W porządku. Ale siedź człowieku wówczas cicho i, jak mówi przysłowie „nie pchaj się na afisz”. W obecnych czasach, gdy wyższe wykształcenie stało się normą, nie tylko potrzebą, ale i ambicją, opisana sytuacja musi dziwić. Młodzi ludzie zdobywają nie tylko jeden fakultet. Wymogi czasów są takie, że coraz trudniej odnaleźć się w rzeczywistości bez kwalifikacji. I nie chodzi tutaj o formalność, czy tzw. papierek. Studiowanie, to oprócz zdobywania kierunkowej wiedzy i umiejętności, cały proces rozwoju intelektualnego, osobowościowego, poszerzania horyzontów, nabywania kultury, obycia, umiejętności komunikacji, pozyskiwanie wartości i wielu kontaktów, które pomagają bardzo w późniejszej działalności. Po prostu kształtują człowieka.  Osoba z tzw. ogładą, którą nabywa w środowisku uczelnianym, nie wyjdzie później chociażby na gminną estradę w wyciągniętym swetrze, niechlujnych spodniach, wypłowiałej czapeczce, będzie wiedziała, jak odnosić się do młodzieży i w ogóle jak kulturalnie zachowywać się w różnych sytuacjach. W przedmiotowym artykule ktoś z respondentów Pani Redaktor twierdzi, iż studia nie są najważniejsze, że najważniejsza jest pasja i chęć działania. Pasja i chęć to dopiero punkty wyjścia, jakby start, a droga przecież daleka. Wyobraźmy sobie analogiczną sytuację np. w dziedzinie medycyny. Powie ktoś: studia nie są najważniejsze, mam pasję, czuję powołanie, chęć, coś mnie gna w tym kierunku, będę więc leczył ludzi. Czy chciałby ktoś oddać się w ręce takiego „lekarza”? Nawet gdy odczuwa się powołanie, gdy jest ono dodatkowo zweryfikowane i potwierdzone przez osoby kompetentne, a mam na myśli powołanie chociażby do kapłaństwa, młody człowiek spędzi sześć lat na nauce i studiowaniu. Nikt nie odważy się powiedzieć: mam powołanie, będę teraz uczył religii, sprawował sakramenty, bo przecież czuję taką potrzebę, więc to wystarczy… O czym my w ogóle mówimy? Gdzie my jesteśmy? Nic dziwnego, że pani mieszkająca na Orawie, wykształcona i doświadczona nie może znaleźć pracy. Prawdopodobnie nie te układy, nie te koligacje… Kwintesencją cynizmu lub totalnej ignorancji  wszelkich możliwych norm i wartości w zakresie kultury i edukacji społecznej jest zacytowana w artykule wypowiedź sekretarza jednej z gmin, który wali prosto z mostu: ustawy milczą na temat konieczności dokształcania. Wedle wiedzy owego sekretarza, dyrektor gminnej placówki kultury nie musi tego robić. Ciekawa jestem, czy tenże pan w podobny sposób powiedziałby swoim dzieciom: wedle mojej wiedzy nie musicie się uczyć i dokształcać, ustawy wszak o tym milczą. Lub czy oddałby swoich najbliższych w ręce wychowawców i pedagogów, którzy przecież „według jego wiedzy” nie muszą się dokształcać. Nie wiadomo, czy się śmiać, czy płakać. Bardziej skłaniam się ku temu drugiemu… Podobnie rzecz się ma w przypadku innego dyrektora. Pani sekretarz gminy, w której ów jegomość bez wyższego wykształcenia pracuje, mówi: „myślę, że kierownik w najbliższym czasie powinien uzupełnić wykształcenie”. Czy nie powinno być jednak tak, że kierownik, stając się kierownikiem, już powinien być wykształcony? Następnie powinien się dokształcać, poszerzać albo ukierunkowywać kompetencje. Tymczasem dzieje się odwrotnie: najpierw stanowisko, a potem długo nic. I żeby było jasne: dopiero artykuł dziennikarski skłonił panią sekretarz do refleksji, że być może warto, żeby kierownik się „wykształcił”. Dotychczas nikt tego od niego nie wymagał, ani do nauki nie zachęcał, bo i po co...?

Podsumowaniem całej tej absurdalnej sytuacji w kulturze w wielu podhalańskich gminach jest wypowiedź naczelnika Wydziału Organizacyjnego Urzędu Miasta w Nowym Targu. Wynika z niej, ni mniej ni więcej, że, zacytuję: „wynagrodzenie pracowników samorządowych, a takim jest kierownik placówki kulturalnej, reguluje przepis odnoszący się do wyższego wykształcenia”. Wypowiedź ta zdaje się stanowić prawną wykładnię sytuacji dyrektorów bez wykształcenia. Zainteresowanych szczegółami odsyłam dodatkowo do lektury Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18.03.2009 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych.  

Zatem, państwo dyrektorstwo: do szkoły! Nigdy nie jest za późno, w tym przypadku wystarczą chęci, na które tak obficie się powołujecie…