Krótka pamięć wyborcy.

      Kolejny raz okazało się, że uchwała o parku kulturowym nie wejdzie w życie. A mogliśmy być świadkami odważnej, historycznej decyzji, której przestraszyli się chyba niektórzy nasi radni. Przełomu nie będzie. Status quo dalej będzie trwać na Krupówkach. A do końca miałem nadzieję. Wybrałem się, więc na posiedzenie rady miasta, bo chciałem być świadkiem wielkiego, przełomowego aktu. Okazało się, że opór materii jest ogromny. Mówiąc inaczej widzenie problemu kończy się na własnym nosie. Sytuacja była sprzyjająca, zbliżają się wybory można było zapunktować. Pokazać, że wizerunek naszego miasta jest dobrem samym w sobie. A tu szerokim strumieniem wlał się beton. I dalej nic, pozostaje nam wierzyć, że kiedyś to się zmieni. Nadzieja umiera ostatnia. Żartować na ten temat nie mam zupełnie ochoty. Problem nabrzmiał do takiego stopnia, że nie można go już dalej zamiatać pod dywan. Niektórzy rajcy jak małe dzieci, zamkną oczy i myślą, że nikt ich nie widzi. Nie głosujemy to znaczy, że nie ma problemu. Jaki to piękny sposób na zaklinanie rzeczywistości. Idąc tym tropem wszystko da się wytłumaczyć pozytywnym kodowaniem. Czy o to chodzi?                                      
      Przecież do czegoś się zobowiązali, coś nam obiecywali 4 lata temu. Miało być tak wspaniale, a wyszło jak zwykle. Ale to chyba jest nasz problem. Bo ich wybraliśmy. Nasi radni są na ostatniej prostej, meta już 16 listopada 2014 r. Zamiast prężyć muskuły, bo to być może ostatnia szansa, co poniektórzy strzelają sobie w stopę. Czy to nowy kierunek w budowaniu wizerunku? Nieważne czy dobrze czy źle, byle nazwiska nie przekręcali. A może to nasza, wyborców wina, bo jesteśmy mało wymagający i jedyna aktywność, jaką przejawiamy to aktywność przy okazji wyborów? Dodatkowo szybko zapominamy, czym kierowaliśmy się kreśląc krzyżyk w momencie, który jest dla nas od 25 lat przywilejem, a nie ponurym obowiązkiem. Obywatelskiego Alzheimera sami możemy wyleczyć.