2024-03-29 19:00:57

Ekstremalna Droga Krzyżowa

Z krzyżem na Diablak

Prawdziwa droga krzyżowa liczyła jakieś 2,5 tysiąca kroków. Ta ekstremalna ma ponad pięćdziesiąt kilometrów i 2,5 kilometra przewyższeń. Krzyż pozostał ten sam.

Godz. 17.30 - wnętrze rabczańskiego kościoła wypełniają ludzie z plecakami. Ubrani tak, jakby się wybierali na turystyczny rajd. Rajd śladami człowieka, który stracił życie - tak licząc na okrągło - dwa tysiące lat temu. Dokonał żywota na krzyżu, który sam wyniósł na niezbyt wysoką górę. Jego droga krzyżowa liczyła - zdaniem historyków - jakieś dwa tysiące, no może dwa tysiąca kroków.

Dlaczego dziś, dwa tysiące lat później, ludzie wybierają się na trasę liczącą ponad 50 kilometrów z przewyższeniami rzędu 2,5 kilometra? Chcą udowodnić zbawicielowi, że są lepsi, że są w stanie wycierpieć więcej i przeżyć na dodatek… Trzeba przyznać uczciwie - nikt nie niesie ze sobą dwóch skrzyżowanych dębowych belek. Nie niesie nawet jednej. Ale z prawie każdego plecaka wystaje przytroczony większy lub mniejszy „krzyżyk”, wykonany ze sznurka i gałęzi. To znak. Ma przypominać, po co tu przychodzisz. Na pewno nie po sportowy wyczyn. Ten krzyż to wszystkie twoje problemy, rozterki, grzechy. Dlatego ilu ludzi, tyle tu różnych krzyży. Nie ma dwóch taki samych. Nikt ci nie opowie o swoim. Ten krzyż to tajemnica, nad którą ma być spuszczona zasłona milczenia. Bo podczas drogi krzyżowej, nawet tej ekstremalnej, obowiązuje reguła milczenia. Zresztą już na początku organizatorzy przestrzegają. Choć w drogę ruszamy wszyscy, to jednak każdy przejdzie ją sam. Odpowiadasz za siebie, musisz zadbać o naładowaną komórkę i sprawną czołówkę, która musi ci starczyć na całą drogę. W komórce masz aplikację, która z wykorzystaniem najnowszej technologii GPS doprowadzi cię prosto… pod krzyż. Do dyspozycji masz też rozważania odpowiednie do każdej z czternastu stacji twojej „via dolorosa”. Jeśli ruszasz w kierunku Babiej Góry, na pierwszą stację natrafisz przy kapliczce na ulicy Garncarskiej, u zbiegu granic Rabki i Skomielnej Białej.

Sacrum i gaz pieprzowy

Około osiemnastej, gdy niezbyt liczna grupka pątników zmierza ulicami Rabki w kierunku pierwszego przystanku - zapada zmrok. Jest ciepło, w powietrzu czuć wiosnę, a pod butami… błoto. Światełka migające z przodu i za tobą świadczą, że nie jesteś sam. Ludzie różnie reagują na zapadający zmrok i perspektywę wyruszenia o tej niecodziennej porze do lasu. Do lasu beskidzkiego, pradawnego, w którym żyją wilki i niedźwiedzie, i jeszcze rysie marcujące o tej porze roku. Organizatorzy wspominali coś o możliwości spotkania z dzikimi zwierzętami, zalecali nawet zabrać ze sobą gaz pieprzowy… Z gazem na drogę krzyżową… No pięknie…

Noc spędzana w lesie wcale nie jest straszna. Jeśli ktoś nie wierzy - musi tego spróbować. Zaniepokojenie pojawia się na początku. Później - jest świetnie. Widzisz przed sobą tylko tyle, ile oświetli czołówka działająca w trybie oszczędzania baterii. Można odcinkami próbować iść w ciemności. To trudne, ale nie niewykonalne. Nad głową świeci ćwiarteczka księżyca, może nawet jedna trzecia. A dziś niebo bezchmurne. Wbrew pozorom, w lesie albo na polach prawie nigdy nie jest całkowicie ciemno. Lepiej jednak korzystać z czołówki, żeby sobie nie wybić zębów już na początku "via dolorosa".

To fascynujące, ile dodatkowych zmysłów się uruchamia, gdy człowiek ma ograniczone pole widzenia. Wyostrza się słuch, nawet nozdrza wciągają bodźce, na które w normalnych warunkach nikt by nie zwrócił uwagi. A wiosna to zapachy. Zapach wilgotnej ziemi, obornika, butwiejących liści. Ale wcale nie jest to nieprzyjemny aromat.

Pierwsze kilometry "via dolorosa" w odmianie extreme przebiegają bez większych problemów. Kondycja dopisuje, krok jest więcej niż szybki. Przecież starasz się nie odstawać. Droga długa to i marudzić co nie ma. Technicznie przecież ekstremalna droga krzyżowa to po prostu nocny marsz na orientację. Nocny marsz z pierwiastkiem boskim. Pierwsze osiem stacji i na liczniku ponad 20 kilometrów. Patrząc na mapę, to właśnie mija gdzieś połówka drogi. Czas bardzo dobry. Jeszcze nie ma 22.00. Przy ostatnich domach w Sidzinie miejscowi wylegają na drogę. Zapraszają do siebie umorusanych w błocie pielgrzymów. Oferują odświeżenie się w łazience, posiłek. Niesamowite, że też ktoś nie boi się tak w środku nocy „zgarniać” ludzi do własnego domu. Prawdziwa "via dolorosa", przy której trafi się i święta Weronika ze swoją chustą i Szymon z Cyreny, który pomoże dźwigać krzyż.

Ciągnie pątnik do światła

Za ósmą stacją droga ostatecznie ginie w beskidzkim lesie. W świetle czołówki widać szare pnie buków, wieje coraz silniejszy wiatr, ale ciepły. Jest tak przyjemnie, cicho, spokojnie, że można wpaść w ekstazę. Jest też coraz ciężej. Bo "via dolorosa" stanowczo stanęła dęba. Cały ten klimat i wysiłek sprawiają, że człowiek - chciał nie chciał - średnio co sto metrów zwraca się do Boga i to wcale nie „nadaremno”...

Kilka minut po północy blade światełko w kącie rozległej polany działa na człowieka jak blask świecy na ćmę. Choćbyś nie chciał - uruchamia się jakiś instynktowny fototropizm dodatni. Człowiek ciągnie do tego światła i słusznie. Lampka oświetla wejście do schroniska na Hali Krupowej. Gospodarze to kolejne dobre dusze przy "via dolorosa". Otwarli szeroko swe drzwi. Można usiąść, coś zjeść, odpocząć. Uzupełnić nadwątlone zapasy płynów. Bo trochę potu wsiąkło dziś w ziemię na zielonym szlaku, oj wsiąkło. Pojawiają się też pierwsze problemy. Człowiek zaczyna się zastanawiać, ile mogłaby kosztować operacja wszczepienia endoprotez stawów kolanowych, może w komplecie ze sztucznymi biodrami…

I te skurcze… trzeba było trochę potrenować. Kilka poobiednich wycieczek na Luboń i jedno szybkie wyjście na Babią Górę w ramach przygotowań do Ekstremalnej Drogi Krzyżowej w jej najtrudniejszym wariancie to było jednak za mało…

Na szczęście dalsza droga przez pasmo Policy wiedzie głównie granią. Zdarzają się podejścia i zejścia, ale nie są już tak wymagające kondycyjnie. W sumie w takim odrętwieniu, spowodowanym zmęczeniem, idzie się całkiem spoko. Mijają kolejne stacje "via dolorosa". Szczególnie ta na szczycie Policy robi wrażenie. Gdy sobie człowiek uświadomi, że to miejsce strasznej katastrofy lotniczej, która pochłonęła ponad 50 ludzkich istnień…

On poszedłby dalej

Rzut okiem na mapę - droga z Policy aż do przełęczy Krowiarki wydaje się być pozbawioną niespodzianek. To nieco usypia czujność. Gdy licznik kilometrów oscyluje już gdzieś w okolicach czterdziestki, masz za sobą szczyty przewyższające 1369 m n.p.m i dość nonszalancko potraktowałeś temat przygotowań do najtrudniejszej odsłony Ekstremalnej Drogi Krzyżowej w tym kraju - to zaczynasz działać głównie w oparciu o instynkt. Podejście pod Syhlec działa kompletnie miażdżąco. Skurcze nie dają zrobić kroku. Zejście na przełęcz - właśnie budzi się nowy dzień. Krowiarki wyłaniają się z mroku. Już wiem, że moja droga krzyżowa kończy się przy dwunastej stacji… On poszedłby dalej. Ale ja jestem tylko człowiekiem. W każdej chwili mogę podziękować za ten „kielich goryczy”, wsiąść do zaparkowanego na przełęczy samochodu…

Krótko przed południem sygnał komórki oznajmia nadchodzące wieści od tych, którzy doszli do końca, na sam szczyt Babiej Góry. Już wracają. Potwierdzają… nie było łatwo. Cóż, trzeba spróbować za rok. Może się uda, może lepiej się przygotuję, a może krzyż będzie lżejszy…

Reklama

Komentarze Facebook

Powyższe komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu społecznościowego Facebook.
Redakcja 24tp.pl nie wpływa na treść oraz nie odpowiada za wpisy dokonane przez użytkowników portalu Facebook.

Ekstremalna Droga Krzyżowa

Z krzyżem na Diablak

Prawdziwa droga krzyżowa liczyła jakieś 2,5 tysiąca kroków. Ta ekstremalna ma ponad pięćdziesiąt kilometrów i 2,5 kilometra przewyższeń. Krzyż pozostał ten sam.

Powiatowa Gala Stypendialna w Teatrze Witkacego

Górskie serki i pasterskie dzwonki

Fenomen szopki krakowskiej

Nagrodzeni zasłużeni dla Kościeliska

Tatry dla krwiodawców i nie tylko

Joanny Wnuk-Nazarowej opowieść o Henryku Mikołaju Góreckim

Jubileuszowe spotkanie krwiodawców w Witkacym

Wymiana desek z Sopotem za nami, sezon zimowy otwarty

Nocne niebo na Stacji Kultura Zakopane

Kapitan Barbara Grocholska-Kurkowiak ma ciepły dom

Podhalańskie mamuty i astronauci z Gliczarowa

Wielkie Forum Samorządowe pod Giewontem

Grecko-chrześcijańskie tropy pod Giewontem

Dom Pamięci w Miejskiej Galerii Sztuki w Zakopanem

Tu króluje rzeźba, "Jutrzenka", sala po prawej

Na osnowie czasu, czyli pół wieku Małgorzaty Kowalczyk

Agata Kowal w "Jutrzenkowej" Galerii ARTPARK

Okno pogodowe nad Morskim Okiem

Morskie Oko w komiksie

Po ślubowaniu i pasowaniu

Odkopywanie Zakopanego w Hyrnym

Pamiętają o Tischnerze, pamiętają o Szymanowskim

Szpulki w Jutrzence

Z Placu Niepodległości na podhalańskie drogi

Maciej Pinkwart i Kapela Hanki Wójcik w Kombinacie

Jak górali z Tatr wygnali, żeby stworzyć TPN

Tatrzańskie Chichoty, czyli z wizytą na plenerze im. Anny Górskiej

Macierzyństwo na szkle malowane i nie tylko

Warszawa ma "Złote tarasy", a Zakopane tarasy cenniejsze od złota

Na dnie oceanu w Kolibie

Zobacz pozostałe galerie