Białoruś po rabczańsku

To miało być zwykłe posiedzenie połączonych komisji rady miasta dotyczące sprawy rabczańskiego szpitala. Informacje o terminie i programie można było uzyskać w biurze rady na długo przed posiedzeniem. Radni zjawili się w komplecie. Przyszedł także Antoni Rapacz, radny powiatowy. Spotkanie rozpoczęła przewodnicząca Maria Górnicka-Orzeł. Początek przebiegł sztampowo: powitanie, przedstawienie tematyki (problemy miejskiego szpitala). Dziwić mogła jedynie nieobecność głównego prelegenta. Ewa Przybyło, która miała opowiadać o kłopotach medycznej placówki i propozycjach wyjścia na prostą, wkroczyła na salę z kilkuminutowym opóźnieniem. Jeden rzut bystrego, burmistrzowskiego oka wystarczył, by wyłowić zgromadzony na sali „wrogi element”.

– Przy prasie nie będę dyskutowała. Będziemy omawiać różne sposoby zaspakajania wierzycieli. Również te drastyczne. Jeśli informacje na ten temat przeciekną do opinii publicznej – wybuchnie panika. Prasa może napisać, że będzie upadłość, choć w efekcie upadłości nie będzie – argumentowała, precyzując, że jej oświadczenie jest równoznaczne z wnioskiem o „wyłączenie jawności posiedzenia”. Problem w tym, że możliwości utajniania przebiegu obrad komisji nie przewidziała żadna ustawa. O „wariancie białoruskim” nie słyszał nawet doświadczony prawnik rabczańskiego magistratu.

Konsternację przerwało dopiero ostre polecenie. – Trzeba by zamknąć posiedzenie, pani przewodnicząca – zasugerowała burmistrz. Krótka formułka, kończąca obrady, wywołała szerokie uśmiechy na twarzach radnych, którzy chyba jeszcze nigdy tak łatwo nie zapracowali na swoje diety.

Kolejne dziesięć minut zajęły telefoniczne konsultacje z wydziałem prawnym urzędu wojewódzkiego. Dylemat rabczańskich władz ograniczał się do pytania: co zrobić, żeby – nie łamiąc prawa – wywalić za drzwi dziennikarza? Tęgie głowy z województwa znalazły wyjście. Ich propozycja: zrezygnować z posiedzenia komisji i poprzestać na kameralnym, w zaciszu gabinetu – roboczym spotkaniu radnych z burmistrzem.

Rozmowa telefoniczna pani burmistrz z Mirosławem Chrapustą, szefem wydziału prawnego, przypominała telekonferencję. Toczyła się na sali obrad, z udziałem wszystkich radnych, urzędników i „zainteresowanych osób postronnych”. – Gdyby jeszcze zechciał pan to powtórzyć prasie – żegnając się z dyrektorem burmistrz przekazała słuchawkę dziennikarzowi TP – „wrogiemu elementowi”. – Panie redaktorze, co ja mogę panu powiedzieć. No, chyba tylko tyle, że z komisji nie mają prawa pana wyrzucić. Jeśli jednak posiedzenie ma charakter nieformalnego spotkania z radnymi – może być utajnione – tłumaczył nieco skonsternowany dyrektor. – Ale to jeszcze przed chwilą było posiedzenie komisji – próbowaliśmy wytaczać jakieś argumenty. – Jestem daleki od tego, żeby rozstrzygać spory zza biurka. Mówię, jak sprawa wygląda w świetle przepisów. A pan może wyciągać konsekwencje polityczne – pocieszał Mirosław Chrapusta.

Pani burmistrz tryumfowała, pozostawiając „osobom postronnym” pięć minut na opuszczenie sali. Zaznaczała, żeby wypraszania „nie brać zbyt osobiście”. W grupie „postronnych” znalazł się również zaproszony na posiedzenie telefonicznie radny powiatowy. – To ja rzucam robotę i lecę do urzędu, bo mają być omawiane ważne sprawy szpitala, a teraz mnie wyrzucacie? – radny z niedowierzania przecierał oczy, by już za chwilę nazwać rzeczy po imieniu. – Takie porządki to tu nawet za poprzedniego burmistrza nie panowały. To jest po prostu Białoruś – podsumował.

Przyłączając się do wyrazów oburzenia i podzielając trafną ocenę sytuacji, próbowaliśmy jeszcze zapytać, kiedy można oczekiwać jakiegoś oficjalnego komunikatu w sprawie ustaleń tajnego spotkania. – Co, nie słyszał pan? Posiedzenie komisji w sprawie szpitala zostało zamknięte. Mam inne tematy do poruszenia z radnymi – zapewniła nas pani burmistrz. Wystarczył jednak jeden telefon wykonany późnym popołudniem, by ustalić, że ta ostatnia zapowiedź to bluff.

– Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, z jakiego powodu pani burmistrz tak się upierała przy wyłączeniu jawności. Oczywiście, dyskutowaliśmy o szpitalu, ale żadne spektakularne wypowiedzi nie padły. W zasadzie wałkowaliśmy to, co już było mówione: możliwość prywatyzacji połowy udziałów. Opcja likwidacji w ogóle nie padła. Za to pojawił się postulat zasilenia szpitala kwotą 2,5 miliona złotych z miejskiej kasy – zrelacjonował nam przebieg posiedzenia jeden z uczestników, pragnący zachować anonimowość.

Marek Kalinowski


Komentarz:

To smutne, a nawet przerażające, jaką wizję samorządności po prawie 20 latach od zwycięstwa nad komuną ma pani burmistrz z Rabki. Niepokojąca jest też jej nieznajomość prawa w zakresie niezbędnym do pełnienia takiej funkcji. Pozbywając się dziennikarza, pani Przybyło daje wyraźny sygnał, że ma coś do ukrycia przed mieszkańcami. Zapomina, że to oni ją wybrali, by działała w ich interesie. Widać, pani burmistrz bliżej do pierwszego sekretarza. Chciałoby się zachowanie pani burmistrz spuentować jednym mocnym słowem, ale może lepiej ugryźć się w język.

Beata Zalot