Teraz cieszy mnie big wall

Sportem interesowała się od dziecka. Chodziła po górach, uprawiała narciarstwo biegowe i zjazdowe, potem również windsurfing. W ten górsko-sportowy świat wprowadzał ją ojciec, który zginął przed pięcioma laty w lawinie, jako uczestnik akcji ratunkowej. Martina wspina się od prawie 20 lat. Początkowo wiele czasu poświęcała wspinaczce sportowej na sztucznych ściankach i boulderach. Startując w zawodach coraz wyższej rangi zaczęła odnosić spore sukcesy w mistrzostwach kraju i w Pucharze Świata. W 2001 roku została Mistrzynią Świata we wspinaczce sportowej i zajęła pierwsze miejsce w rankingu wspinających się kobiet. Plonem tego okresu jest 9. tytułów Mistrzyni Słowenii. Ponad 30 razy stawała na podium w międzynarodowych zawodach. Ostatni raz uczestniczyła w nich w 2006 roku. W okresie swojej aktywności zawodniczej wspinała się również w wielu rejonach skałkowych, pokonując coraz trudniejsze drogi, aż przyszedł czas na drogi wielowyciągowe na dużych ścianach.

Przejście „Hotelu Supramonte” na Sardynii o trudnościach 8b (X w skali UIAA) utwierdził ją w przekonaniu, że właśnie wspinaczka na big wall to jest właśnie to, co ją pasjonuje. Zaczęła więcej podróżować, wspinając się w różnych rejonach Europy. Kolejnym wyzwaniem były Yosemity, ale wcześniej musiała posiąść umiejętność wspinania w rysach. Na El Capitanie zrobiła cztery drogi, w tym „El Niňo” (8a+), którą szczególnie sobie ceni. Niewiele jej zabrakło do klasycznego przejścia całości. O ubiegłorocznych wspinaczkach w Yosemite Valley i Indian Creek opowiadała podczas spotkania z publicznością. Na moje pytanie: czy jej dalsza kariera wspinaczkowa potoczy się tak jak w przypadku niektórych wspinaczy w kierunku atakowania dziewiczych ścian w górach wysokich, a potem również na ośmiotysięcznikach – Odpowiedziała: – Nie przepadam za wspinaczką zimową i w ogóle za zimnem i śniegiem, preferuję wielkie ściany oświetlone słońcem w strefie klimatu ciepłego. Teraz ma w planie wspinanie w Rätikonie, być może na „End of Silence” lub „Silbergeier”. Tuż przed przyjazdem do Zakopanego była na wspinaczkowym rekonesansie w Dolomitach. Również i tam zamierza przymierzyć się do dróg, a po drugiej stronie granicy w Austrii w skalnym ogródku ma swój nowy projekt, który również pragnie zrealizować. Ma też plany wspinaczkowe na Madagaskarze. Lubi poznawać nowe rejony górskie i skalne, zna dobrze kilka języków, co ułatwia jej nawiązywanie interesujących kontaktów. Uprawia jogę, która jak twierdzi, jest ważna z dwóch względów: – jako element przygotowania fizycznego, ale nie przed samą wspinaczką, gdyż wówczas mięśnie są zbyt rozluźnione, ale raczej w czasie odpoczynku, a także ze względów mentalnych. Zwykle ćwiczy rano.

W Zakopanem była pierwszy raz, a o Tatrach wiedziała niewiele. Przyjeżdżając na festiwal sądziła, że Zakopane to duże miasto, ale jest mile zaskoczona, podoba się jej góralski foklor, ciekawa architektura. Zwiedziła skocznie narciarskie, które przypominają jej Planicę, w pobliżu której mieszka.

Nasi wspinacze nie omieszkali zaproponować jej wspinania na Jarońcu. Martina skorzystała z zaproszenia, a jej przewodnikiem na wymienionej ścianie był Marcin Gąsienica Kotelnicki, którego wspierał Andrzej Górka. Była też ekipa filmująca i fotografująca ze Studio Film Hybryda, dzięki temu jej pierwsze wspinanie w Tatrach zostało utrwalone. – Dziewczyna sympatyczna i kulturalna. Łatwo można było się z nią porozumieć, bo na wspinaniu znała się świetnie – twierdzi Marcin. – Zrobiła na Jarońcu trzy drogi on sajtem: „Lady Boy” VIII+, „Dziewczęcy Czar” VIII+ i „Inwazja Białych Myszek” IX-. Przymierzała się jeszcze do „Voodoo” X-/X i do zrobienia tej drogi niewiele jej brakowało. W planach była jeszcze wschodnia ściana Mnicha, ale w tym dniu padał deszcz, więc zrezygnowano i Martina rano następnego dnia wyjechała do kraju.

Apoloniusz Rajwa