Mam dosyć

Salowe po przeszkoleniu zostają sanitariuszkami. Poradnia kobieca – nieczynna. Na drzwiach kartka:„urlop”. Gdy urlop się skończy, trzeba będzie dać inną wywieszkę. Bo ginekolog Hubert Wolski odchodzi. Będzie pracował w Nowym Targu. – To wielka strata dla Zakopanego. Dr Wolski to ginekolog z powołania, a przy tym o wysokiej kulturze i na poziomie – twierdzą pacjentki, które przeraziła wiadomość o nieczynnej poradni.

Jednym z pierwszych rozstających się z zakopiańskim szpitalem był młody obiecujący chirurg Wojciech Panz. Potem interniści – Jacek Wysłouch, który prowadził oddział wewnętrzny przez ostatnie trzy lata, Stanisław Orzechowski (w okresie wypowiedzenia), świetny kardiolog Marek Szpot (z–ca ordynatora kardiologii), Hubert Wolski – miał poprowadzić oddział ginekologiczno–położniczy, Stanisław Żygadło – obecnie zainteresowany tylko dyżurami w oddziale ratunkowym. Rezygnację z funkcji ordynatora kardiologii złożyła Anna Orzechowska. Przemysław Masłowski przeniósł się do Nowego Targu, na oddział neurochirurgii. Także główna księgowa Halina Mieszczańczyk odchodzi ze względów rodzinnych. To tylko ci, którzy odeszli od początku 2009 roku.

Ucierpiało życie

Próbujemy porozmawiać z dyrektorem ds. medycznych: – Ja już nie jestem dyrektorem – mówi Sylweriusz Kosiński – Nie wiem, co będę robił po okresie wypowiedzenia.

Ratownik TOPR, anestezjolog i specjalista intensywnej terapii, w szpitalu na Kamieńcu pracuje od 14 lat. 21 stycznia złożył rezygnację jednocześnie z funkcji zastępcy dyrektora ds. lecznictwa i ordynatora Szpitalnego Oddziału Ratunkowego. Jego obowiązki przejął doktor Marian Papież. – Obowiązki ordynatora SOR–u prawdopodobnie będę pełnił do końca kwietnia. Zawsze robiłem, co do mnie należy, ale żadna rodzina nie wytrzyma takiego napięcia i takiej ilości pracy. Rezygnuję ze względów osobistych – podkreśla Sylweriusz Kosiński.

W ciągu ostatnich pięciu lat pracował średnio 350 godzin miesięcznie. W przeliczeniu wykonywał obowiązki rozdzielone na dwa i pół etatu. Oficjalnie. Bo naprawdę godzin było jeszcze więcej. Jak mówi, poświęcał swój domowy czas na załatwianie spraw szpitala. Zaniedbał obowiązki w TOPR, nie skończył rozpoczętego doktoratu – jak wielu innych, którzy uwierzyli w celowość restrukturyzacji i ratowania zadłużonej zakopiańskiej placówki. – Dementuję wiadomość o moim przejściu do Nowego Targu. Dostałem kilka propozycji, byłem nawet zaskoczony niektórymi, ale nie podjąłem jeszcze decyzji, co wybrać – podsumowuje Sylweriusz Kosiński. Ma nadzieję, że SOR nie pójdzie w rozsypkę.

Lekarze, pielęgniarki, salowe, ratownicy, kierowcy, technicy – cały personel – wszyscy przez ostatnie lata ciężko pracowali. – To była harówka, żeby wyjść na prostą i wyprowadzić nasz szpital z długów – dodaje proszący o zachowanie anonimowości lekarz. – Często mówi się o wielkich tego sukcesu, o pani dyrektor. Ale nie wspomina się o nas, maluczkich. O tych, którzy poświęcili ogromną ilość czasu dla szpitala. Doszło do zmęczenia materiału, część kolegów którzy odeszli, chciało mieć większą stabilizację. Napięcie, praca w takim tempie ich przerosła. Ze mną było podobnie. Mam tylko nadzieję, że mała liczba lekarzy nie zagrozi poprawnemu funkcjonowaniu placówki – mówi lekarz.

Syndrom Churchila

– To wszystko przez dyrektorkę i jej metody zarządzania. Nie da się pracować w obozie koncentracyjnym – mówi pielęgniarka z 12-letnim stażem. Choć dziś zatrudniona jest w zupełnie innej placówce, nie godzi się na podanie swojego nazwiska. W obawie przed zemstą dyrektor Reginy Tokarz. – Tam ludzie są tak zastraszeni, że nie odzywają się do siebie. Dyrektorka przyjeżdża w nocy, chodzi na palcach, skrada się i sprawdza, czy ktoś siedzi. Trzeba cały czas chodzić, przez dwanaście godzin na nogach. Atmosfera ciągłego strachu. To jest nienormalne, tak się nie da leczyć pacjentów. Dlatego ludzie nie wytrzymują – tłumaczy.

Osoby z mocnym charakterem, idealne na stan wojny, sprawdzone w sytuacji konfliktu, kryzysu, nie sprawdzają się w czasie pokoju. To stara prawda, która zdaniem personelu zadziałała w przypadku zakopiańskiej lecznicy. – Pani dyrektor jest jak Winston Churchil. Była świetna na kryzys, ale ludzie nie wytrzymują takiego tempa, wymagań. Nie wiemy, od kiedy możemy wreszcie normalnie pracować. Ustalmy, że wojna się skończyła – mówi jeden z pracujących w szpitalu lekarzy.

Poproszony o skomentowanie przyczyn odejścia kolegów z pracy stwierdził, że to nie rozmowa na telefon. – Możemy się spotkać w cztery oczy, ale ten tydzień jest wykluczony. Nie mam czasu ze względu na obciążenie pracą – wyjaśnia. I przyznaje, że ci, którzy pozostali na Kamieńcu, nie mają szans na dalszy rozwój. O udziale w szkoleniach, konferencjach naukowych nie ma nawet co marzyć.

Socjalistyczne ciągoty

– Ja też jestem zmęczona, jak wieczorem wychodzę z pracy ze szpitala. Kto ma dość, to przecież może odejść w każdej chwili. Ale póki co nikt nie odchodzi – uspokaja Regina Tokarz – Nie ma mowy o żadnym kryzysie. Od kwietnia przychodzą nowi, wybitni specjaliści, stawiamy na ludzi młodych. Wylicza, że ostatnio ze szpitala odeszło tylko dwóch lekarzy internistów. A że inni rezygnują z powodów rodzinnych z dodatkowych funkcji administracyjnych – to nie powód do paniki. Pojawiły się nowe umowy kontraktowe, zamiast dotychczasowych podwójnych umów o pracę i na dyżury. – Tu nikt nie pracuje za darmo. A jeśli godzina kosztuje 50 złotych, to ja nie mogę sobie pozwolić na powrót do przeszłości. Łatwo się zapomina: jak tu przyszłam, to po trzynastej – oprócz lekarzy dyżurnych – nie było w szpitalu żadnego specjalisty, do pracy przychodziło się z godzinnym opóźnieniem. To za tym lekarze tęsknią? Za socjalizmem? A może chcą wrócić do czasów, gdy dostawali pensje z półrocznym opóźnieniem? Albo pracować w nieogrzewanym szpitalu, gdy nie było środków na opał? Od mojego przyjścia pensje wzrosły o blisko 100%. Wczoraj robiłam podliczenia – dawniej na pensje wydawaliśmy 6, a teraz 9 mln zł. Ale ja muszę kontrolować pracowników, bo tego wymaga ode mnie organ założycielski i dobro pacjenta. Za to odpowiadam i uważam, że byłoby niemoralne po tylu trudach i wyrzeczeniach osiadać na laurach – przekonuje pani dyrektor.

Przypomina, że szpital szuka specjalistów anestezjologów, chirurgów. Już od dawna bowiem rosną wymagania NFZ. Przyznaje, że wiązała nadzieję z Hubertem Wolskim. – On do nas przyszedł z Nowego Targu, miał zostać ordynatorem ginekologii. Najpierw przyjął ofertę, a 31 stycznia zrezygnował. To dla mnie zaskoczenie, ale nie powód do niepokoju. Szpital przecież pracuje normalnie – podsumowuje Regina Tokarz.

Internista Henryk Chodurski odszedł trzy lata temu. Po 22 latach pracy dla szpitala. Oddział wewnętrzny, na którym pracował jako ordynator, był jego oczkiem w głowie. – Kontrakt mi się skończył, pani dyrektor zaproponowała pracę w izbie przyjęć. Wiedziała, że na to się nie zgodzę. Wolałem odejść z miejsca, w którym nie ma szacunku dla doświadczenia, a w ekonomicznych racjach ginie pacjent i jego dobro. Tam już wtedy roztaczała się wizja, że lekarze to źli ludzie, że trzeba ich wyrugować, zastąpić miejscowych fachowcami z zewnątrz, którzy będą przyjeżdżać z Polski. To błędne myślenie. W innych miejscach w kraju szanuje się dobrych fachowców, na nich buduje się trzon zespołów medycznych. Dlatego nikt tu nie przyjedzie pracować. Taki szpital bez oddanego sercem personelu nie ma perspektyw. Obecnie w placówce dobry personel został zrujnowany. Nic dziwnego, że ludzie stracili serce do pracy – przekonuje Henryk Chodurski. Martwi się, że oddział, któremu poświęcił całe zawodowe życie, obecnie jest opłakanym stanie.

Starosta tatrzański Andrzej Gąsienica Makowski podkreśla, że też żałuje odejścia dobrych pracowników ze szpitala: – Ale takie jest życie. Jedni odchodzą, drudzy przychodzą. Powinniśmy się cieszyć, że w czasie kryzysu w szpitalu jest ktoś, kto trzyma wszystko żelazną ręką. Tak, żeby pacjenci mieli właściwą opiekę, a personel dobre pensje.

Rafał Gratkowski