Udawaliśmy turystów 2: Wód bezcenność

Być w górach i nie odwiedzić Szczawnicy? Wydaje się, że po Zakopanem to obowiązkowy przystanek turystów. Okazuje się, że nie wszystkich.

Cóż, koleją to my do Szczawnicy nie dojedziemy, więc decydujemy się na samochód. Wcześniej jednak próbuję w Internecie znaleźć jakiś plan miasta. Do internetowej wyszukiwarki wrzucam stosowne hasło. Nie znajduję nic, za to w oczy rzuca mi się przypadkowy link pod hasłem: „czy wiesz, kiedy umrzesz? Wypełnij test i oblicz datę swojej śmierci”. Ciarki mnie przechodzą. Pospiesznie wyłączam komputer. Pakujemy się całą czwórką i ruszamy na podbój Pienin. Jeden dzień w uzdrowisku, jak przeciętny turysta…

Szalet z odroczoną płatnością

Auto parkuję – jak wszyscy – na chodniku przy ul. Głównej. Za nic nie potrafię sobie przypomnieć, czy był wcześniej znak zakazu postoju, czy nie. Cóż, instynkt stadny zadziałał – skoro inni stawiają, to pewnie można. Pal licho, najwyżej przekonam się po mandacie za szybą.

Pierwsze kroki kierujemy do największej (przynajmniej pod względem wysokości) atrakcji Szczawnicy – wyciągu na Palenicę. Nauczony zakopiańskim doświadczeniem, jestem przygotowany na kolejki i nagabywania koników. A tu zaskoczenie – przy kasie żywego ducha, kanapy zaiwaniają w górę, aż miło patrzeć, tylko wsiadać i pomykać. Wcześniej jednak nabywamy bileciki po 12 zł od łebka (koleje nie mają zmiłowania dla dzieci – jak skończyły 4 lata, trzeba płacić jak za dorosłego).

Chwile rozglądamy się dookoła i jesteśmy zachwyceni – w pobliskich knajpkach są wolne miejsca, czas płynie leniwie, słońce świeci – jest cudownie. Jeszcze tylko krótka wizyta w toalecie i… podróż w czasie. Kibelek jak za króla Ćwieczka – buda obita sidingiem, wewnątrz ciasno, duszno, a wyposażenie z epoki środkowego Gierka. Sympatyczny pan w okienku nie ma wydać z dziesiątki, ale widząc, jak przestępuję z nogi na nogę, pozwala wkroczyć do swego królestwa. Złotówkę zapłacę innym razem – jak znów mi się zachce.

W końcu lokujemy się całą rodzinką na wygodnej kanapie kolejki. Kontemplację widoków tuż przed końcem przerywa okrzyk człowieka z aparatem, usadowionego poniżej górnej stacji. Obowiązkowo machamy rękami i jedziemy dalej. Za chwilę, ku ogromnej radości dzieciaków, zobaczymy się na monitorze laptopa na niewielkim stoisku przy wyjściu ze stacji. Za jedyne 8 zł dostajemy pamiątkową fotografię formatu pocztówkowego z dumnie nadrukowaną nazwą „Szczawnica”. Nic, tylko walnąć znaczek na dołączonej gratis kopercie i wysłać dziadkom do Krakowa. To tylko wstęp do nieprzewidzianych wydatków.

Wzrok dzieciaków szybko wędruje w kierunku połyskującego blachą toru kolejki grawitacyjnej. Jedyne 5 zł od osoby szybko zmienia się w ozdobione kodem magnetycznym bilety. Czymże jest 20 zł w porównaniu z dwoma minutami radości? Starsza córka dochodzi do tego samego wniosku, wyciągając od nas kolejne 20 zł na 5-przejazdowy karnet. Promocja – przecież o złotówkę taniej. – Zjeżdżaj – ucinam błagania, wręczając dziecku odpowiedni banknot.

My tymczasem lokujemy się na kawę, szarlotkę czy lody w restauracji Dominium. Smacznie. Za to 70 zł nie nasze.

Cztery Józefinki plus koń

Ale przecież nie przyjechaliśmy tu wylegiwać się na słońcu. Plan mamy napięty, więc szybko opuszczamy się z powrotem.

Jak już jesteśmy w uzdrowisku, to trzeba się napełnić zdrową wodą. W drodze do niewielkiej, ale urokliwej pijalni, podziwiamy odrestaurowane budynki, cieszy oko zieleń i nowe drogi. Pejzaż dopełnia jeszcze obskurny i obdrapany budynek uzdrowiskowy z nieczynnymi fontannami. Cóż, nie można mieć od razu wszystkiego…

Za cztery małe kubki Józefinki płacimy 7,20 zł. Po pierwszych zachwytach, dzieci i tak wlewają płyn w rodziców. Na szczęście toaleta jest bezpłatna i zadbana.

Pełni minerałów, po chwili przechodzimy obok postoju dorożek. Jeden z rumaków próbuje chrapami schwytać mą małżonkę. Jemu sztuczka nie wychodzi, za to panu Jaśkowi, 73-letniemu fiakrowi, udaje się nas zastopować skutecznie. – Panie, pojedziemy do piyknej karcmy w lesie. Jest tam wodospad, płytka woda nagrzana od słońca, małe by się pociabrały. Zjedziemy boczną drogą, jodu dużo, powietrze, wody i minerały! I nawet łącka śliwowica tam jest! – zachwala.

Przejażdżka za 80 zł ma trwać ze dwie i pół godziny, w zależności od tego, ile posiedzimy ma miejscu. Krótsza – przez samą Szczawnicę – to „tylko” 50 zł. Dzieci, oczywiście, chcą się pociabrać za wyższą kwotę. Jedziemy. Pan Jasiek nie tylko opowiada o tym, co widzimy, ale też co chwilę sypie długie wiersze, a to o Janie Nepomucenie, którego kapliczkę mijamy, a oto o sporze górala z górnikiem, któremu w życiu lżej, czy też jak to było z początkiem świata. – Skąd to znam? Z życia trochę, trochę od rodziny pamiętam, ze szkoły. Był też taki poeta Michał Słowik Dzwon, który ponad 120 wierszy napisał, trochę jeszcze moja chrzestna matka ułożyła – zaznacza, opowiadając. – Ale pamięć i tak już nie ta, co dawniej – dodaje z przekorą.

Kasztan dziarsko pokonuje drogę, daje sobie też radę na stromym podjeździe. – Nie żal go? – zapytuję nieśmiało, widząc coraz bardziej stromą drogę. – A cóż ja mu poradzę, że się koniem urodził? – ucina fiakier zdroworozsądkowo.

Wreszcie docieramy do wodospadu Sewerynówka. Przystanek na zdjęcie i krótkie „pociabranie”. Przepiękne i zaciszne miejsce. Dla nas, „turystów krupówkowych”, chwila odpoczynku od miejskiego zgiełku. Ale przecież nie po to przyjechaliśmy! Program mamy napięty, więc szybko udajemy się do pobliskiej Czardy. W restauracji zaledwie parę osób, szybko więc zamawiamy – dzieci jak zwykle po porcji pierogów, my – placek po hajducku i dziczyznę – pieczeń z łani. Jeszcze coś do picia dla siebie i czekającego przy Kasztanie pana Jaśka i z portfela ubywa kolejne 70 zł.

Wracamy szybciej, bo z góry. Nasz fiakier zna chyba całą Szczawnicę, bo co chwile kogoś zagaduje. Od czasu do czasu coś zaśpiewa. – Kiedyś to nawet policjant mnie zatrzymał do kontroli, że jak śpiewam, to pewnie „chycony” jestem. Ale ja odwrotnie – lubię śpiewać na trzeźwo – przekonuje.

Pociabrać się z flisakami

Być w Szczawnicy i nie spłynąć z flisakami? To niemożliwe. Ale czasu mamy już niewiele, więc wybieramy opcję skróconą – zamiast dwuipółgodzinnego spływu przełomem ze Sromowiec Niżnych, jedyne pół godzinki do Krościenka. Musimy tylko zaczekać, aż przybije odpowiednia łódź. Osiem złotych od każdego, a że na koniec okaże się, że pan Staszek nie ma wydać – płacimy 40 zł.

Na zakończenie szybka lekcja, że prawa matematyki i fizyki są pojęciem względnym. Muszę wrócić po samochód, więc wsiadam do busa. Na drzwiach ma wypisane, że mieści 19 pasażerów. Tyle to może i dojechało na przystanek. Udaje mi się zająć miejsce i patrzę, jak liczba ta się zwielokrotnia. Busik „spuchł”, ale nikt nie narzeka – przecież jedziemy!

Józef Figura
Współpraca Ania i Ola