O multikulturowości rozważania poniedziałkowe.

W pierwszej chwili zrobiło mi się słabo, gdyż stanął mi przed oczami obraz tej symbiozy, w osobach kibiców Arki Gdynia i Lechii Gdańsk. Do dziś  mam w pamięci wydarzenia sprzed szesnastu lat, kiedy byłem zmuszony wyskoczyć ze składu pociągu SKM, gdzieś między Zaspą a Przymorzem.

O ile wtedy udało mi się uratować własną skórę przed namacalnymi efektami współistnienia „kultur”, o tyle teraz potraktowałem multikulturowość w szerszym kontekście. Marzenia kolegi „po piórze” są równie nierealne jak zawieszenie broni między przywołanymi przeze mnie wyżej „entuzjastami” piłkarskich drużyn. Wszak nawet w tak uwielbianych przez nas Stanach Zjednoczonych, w Nowym Jorku, czy Chicago mamy dzielnice polskie, włoskie czy też chińskie. Śmiała koncepcja multikulturowości – jakby żywcem wyjęta z Internetu, gdzie jak powszechnie wiadomo – wszystko jest multi, dla Kraju Nadwiślańskiego nie jest koncepcją dobrą. Po pierwsze dlatego, że nasze społeczeństwo nie jest szerzej zainteresowane żadną z form kultury, ze względu na absorbującą walkę o przetrwanie, a po drugie owo społeczeństwo ma poważne problemy z własną tożsamością.

            Nad tożsamością, w trosce o swoich rodaków, wiele lat temu pochylał się Vaclav Havel – prezydent Republiki Czeskiej, na łamach Project Syndicate: Kto zaśmieca język i rozmowę wyświechtanymi frazesami, koślawą składnią i wyuczonymi na pamięć wyrażeniami powtarzanymi bezmyślnie przez piszących i mówiących w danym języku? Kto jest odpowiedzialny za pustosłowie reklam widocznych na każdym rogu i w telewizorze, reklam, które są właściwie wszędzie i  bez których niedługo nie będziemy w stanie powiedzieć, która jest godzina? Czyż ten gwałt na języku nie jest jednocześnie gwałtem na naszej tożsamości? I któż go popełnia, jeśli nie my sami mówiąc byle jak i byle co?

            Powtarzam więc: jeśli tożsamość jakiejś nacji jest w niebezpieczeństwie, wina za to leży głównie po stronie tej społeczności, zagrożenie bierze się z jej własnego wyboru, często dokonywanego przy urnie wyborczej , a także z jej zaniedbań i nieudolności.(Czy ktoś z naszych rządzących kiedykolwiek pochylił się w ten sposób nad swoimi rodakami?)

Idąc dalej, za Vaclavem Havlem  na pamięć przywołuję obrazy tych wszystkich „czasowstrzymywaczy”, „wielkich wyprz”, „sposobów na głoda”,  leków na wzdęcia, zaparcia, biegunki, niewydolności wątroby po jakimś grillowaniu, hamburgerów, spodni z krokiem w kolanach i temu podobnych. W sferze języka: ziomy, lajty, cool, dżezi  - zapożyczenia i  kalki z języka angielskiego. Wreszcie nasze antypatie do sąsiadów ze wschodu – za to że są ruskimi, z zachodu – za to że mają nas za pijaków i złodziei, wreszcie do tych z południa – za to, że w dziedzinie gospodarki są od nas lepsi.

Po naszych ulicach chodzą ludzie, niewiele różniący się zewnętrznie od ludzi z Europy Zachodniej. Czerpiemy całymi garściami wzory zza zachodniej granicy. Bezkrytycznie i hurtowo. Ale czy na pewno wszystko zapożyczone od zachodnich sąsiadów jest warte naszego trudu? Gdzie się podziała zatem nasza tożsamość? Co stanowi naszą tożsamość, z czym się warto utożsamiać?

            Czy wizerunek Polaka za granicą, już do końca świata ma być tożsamy z pijakiem, złodziejem samochodów, nierobem i brudasem? To jest nasza tożsamość? A  może mój kolega miał jednak rację? Może multikulturowość jest dla nas szansą na zdefiniowanie własnej tożsamości?

Jak na razie multikulturowość przejawia się w kuchni i ewentualnie na scenie muzycznej.

A co ponadto?

Dzień dobry się z Państwem.