Igrzyska olimpijskie w Polsce.

     Nikt nie przypuszczał, że nasza reprezentacja osiągnie tak wspaniały wynik na igrzyskach w Soczi. Dziękuję Justynie, Kamilowi i Zbyszkowi za wielkie emocje i wzruszenia. Wiadomo, w chwilach uniesień i powszechnie rozpierającej nas dumy narodowej ilość endorfin per capita wzrasta do nigdy nie notowanego poziomu. Niestety są efekty uboczne działania tych hormonów. Doskonałe samopoczucie, zadowolenie z siebie oraz różnego rodzaju stany euforyczne. Najbardziej jaskrawym przejawem tego hurraoptymizmu jest coraz szerzej propagowana idea organizacji zimowych igrzysk olimpijskich w Polsce. To kolejne podejście. Znowu okazuje się, że sukces ma wielu ojców. Każdy chce się ogrzać w blasku medali. Ok. Tylko, dlaczego na siłę wmawia się nam, że tym razem się uda. Sztokholm po decyzji radnych, a Monachium na mocy referendum wycofują się z wyścigu o igrzyska. Jak tak dalej pójdzie to dostaniemy tą wymarzoną imprezę walkowerem. Bolesne lekcje pokory, które dostajemy każdorazowo przy okazji chęci organizowania igrzysk lub mistrzostw świata nie wpływają w pozytywny sposób na zmianę sportowego oblicza naszego miasta. Ciągle brak tras biegowych w okolicy Wielkiej Krokwi, Gubałówka jak stała tak stoi.
Aspiracje są wysokie, tylko opór materii olbrzymi. Skoro Putin może, to dlaczego my nie. Może warto zastosować metodę małych kroków i powoli budować w Zakopanem i okolicy infrastrukturę sportową i dać jasny przekaz, że idziemy w dobrą stronę, zamiast tworzyć wirtualne byty, plany i snuć wizje. Wyniki naszych sportowców są zasługą ich tytanicznej pracy i talentu. Media boleśnie pokazały, że wsparcie państwa to często deklaracje bez pokrycia. Skoro polski lotnik może latać na drzwiach od stodoły, to po co łyżwiarzowi do treningu kryte lodowisko. Jego wielki sukces to znak, że w warunkach chałupniczych można dokonać cudu. Tak samo myślą chyba zwolennicy organizowania igrzysk w Polsce.