Z pieskiem na spacerek,

     Kolejny dzień. Jak co dzień wyprowadzam psa na spacer. Zima w odwrocie, więc nastrój zdecydowanie lepszy. Niestety spotkałem znajomego, a ten widząc mnie z moim czworonogiem zapytał: z pieskiem na spacerek? Zupełnie mnie zamurowało, nie wiedziałem, co odpowiedzieć. To prawda, pies jest mały spacer krótki, więc po co to pytanie. Przez grzeczność odpowiedziałem, że tak, bo okrutna bestia spać nie daje. To na pozór banalne pytanie uzmysłowiło mi, że mowa potoczna pełna jest różnego rodzaju zdrobnień i zdrobnionek.
No to zaczynamy. Po spacerku z pieskiem idziemy do sklepiku spożywczego by zrobić zakupki: bułeczki i mleczko. Jeśli nie jesteśmy na diecie to oczywiście serek i wędlinka. W kasie płacimy pieniążkami i zabieramy paragonik fiskalny. A potem w domku śniadanko i oczywiście kawusia.
     Dawniej zdrobnień używali kochankowie, całując w noseczek lub usteczka, aby podkreślić szaleńczą i dozgonną miłość do swojego koteczka lub misia. Teraz to już plaga, bo nawet policja, w trakcie kontroli prosi o prawko, dowodzik i ubezpieczonko. Mam nadzieję, że to nie przejaw miłości w stosunku do bliźniego tylko jakaś dziwna moda albo nieudolna próba budowania pozytywnych relacji. Jak przekroczymy prędkość to płacimy mandacik niestety kwota i punkty karne nie podlegają zdrobnieniu, jakiż brak konsekwencji! Czasem mam wrażenie, że żyję w Kingsajzie. Wszystko jest malutkie. Mieszkanko, samochodzik, urlopik. Pewnie jak zwykle szukam dziury w całym. Zdrobnienia to zapewne sposób na łagodzenie zawartości przekazu, bagatelizowanie stanu faktycznego albo pozorna ucieczka od trudów rzeczywistości. Przecież problemik jaki by nie był to zupełnie coś innego niż problem. W ramach terapii taksówką jedziemy do knajpki. W przypadku, gdy uda nam się wydatnie podnieść średnią spożycia piwa per capita, to rano dnia następnego nie będzie nas bolała główka tylko zwyczajnie będzie nam pękał łeb.
Na szczęście są jeszcze dziedziny życia, które nie poddają się modzie na zdrobnienia.