Moja Wielka Miłość

Szczęśliwie się złożyło, że moja kochana Chrzestna Matka z wujkiem wyjechali zaraz po stanie wojennym do Toronto.

Nie mogąc znaleźć dobrej pracy w Nowym Targu, zaraz po maturze napisałam do cioci list i poprosiłam, aby pomogła mi zarobić na rozkręcenie własnej działalności w Polsce.

Załatwiła pozwolenie na pracę i udało się.

Praca w barze nie była moim marzeniem, ale wiadomo, darowanemu koniowi...

Nie znałam też dobrze języka, więc w sumie nie miałam zbyt wiele możliwości.

Praca na szczęście nie była ani skomplikowana ani męcząca. Przygotowywałam za barem hamburgery i hot-dogi. Dopiero, kiedy jako tako, nauczyłam się angielskiego, i kiedy był większy ruch pozwolono mi bezpośrednio obsługiwać klientów.

Wtedy właśnie pojawił się.....nazwijmy go M!

Przyszedł z kilkoma kolegami ze studiów oblać jakiś egzamin.

Od razu zauważyłam, że wpadłam mu w oko, bo po zamówienia zawsze on przychodził.

Zaimponował mi, bo kiedy wychodzili, on jedynie był trzeźwy, a jego koledzy gaworzyli bez senu czego nie cierpię!

Co tu dużo mówić, mnie również się spodobał, taki typowy samiec o urodzie południowca, za którymi kobiety szaleją. Ale co ja biedna sierotka miałam startować do takiego przystojniaka. Zresztą i tak nie było jak. Właściciel gdyby dowiedział się, że podrywam klientów, wywaliłby mnie na zbity pysk

Trzeba było obejść się smakiem.

Jakież było moje zdziwienie, kiedy na drugi dzień znów przyszedł. Tym razem sam i usiadł za barem.

Zamówił jakieś piwo i hamburgera. Zaczął ze mną rozmawiać i wypytywać się skad, dlaczego, po co? I takie tego typu pytania, żeby podtrzymać rozmowę.

Ucieszył się, że jestem z Polski. Powiedział, że w Polsce nigdy nie był, ale jego dziadkowie ze strony matki mieszkali przed wojną gdzieś w Rzeszowskim.

Wraz z kartą płatniczą podał mi na kartce numer telefonu i adres mailowy. Powiedział, że jak będę potrzebować w wolny dzień przewodnika po Toronto, to chętnie podejmie się takiej przyjemności.

Powiedział też ma koniec coś więcej....

• Mam nadzieję, że pojadę kiedyś z tobą do Polski i mi ją w rewanżu pokażesz...

• Mój Książe z Bajki – pomyślałam z wypiekami na policzku.

Ale na drugi dzień już nie przyszedł. Nie wiedziałam co zrobić. Z jednej strony podobał mi się bardzo. Był w typie Włocha, czarny z kilkudniowym zarostem.

Ale z drugiej strony bałam się, czyteż nie miałam odwagi wybrać numer.

Kiedy przez kolejne dni nie przyszedł, zebrałam się na odwagę i zadzwoniłam.

Akurat miałam wolny dzień umówiliśmy się w centrum Toronto, przy pięknym skwerze.

No i tak się zaczęły nasze randki.

No cóż... niestety czas biegł nieubłaganie. Mój pobyt zbliżał się ku końcowi. Oczywiście chciałam zostać, ale okazało się, że nie jest to takie proste. Żeby przedłużyć wizę muszę uczynić to w kanadyjskim konsulacie w Warszawie.

M. zdawał sobie z tego sprawę, że w sumie mogę już nie wrócić. Więc, pewnego pięknego jesiennego dnia – jesień w Kanadzie jest obłędna!! - umówił się ze mną w eleganckiej restauracji, gdzie przy świecach i cygańskiej muzyce wyjął z kieszeni pierścionek z brylantem i po prostu się oświadczył.

Byłam tak tym zaskoczona, że odjęło mi mowę. Fakt, spotykaliśmy się często ale ani razu nieporuszaliśmy tematu naszej współnej przyszłości.

Oddałam mu więc pierścionek, gdyż nie byłam przygotowana i wiele spraw należało przed ewentualną wspólną drogą omówić.

Niestety, może pozory mylą, ale ja bardzo twardo stąpam po ziemi.

Ku mojemu zaskoczeniu przyjął ze zrozumieniem moją decyzje.

Ponieważ czasu zostało raptem dwa tygodnie, zwolniłam się z pracy i całymi dniami dokładnie, punkt po punkcie omawialiśmy ewentualną naszą przyszłość.

TO JEST BARDZO WAŻNE MOI MILI!!

ŻEBY DOKŁADNIE OMóWIĆ WSPóLNE ŻYCIE!!!

Niestety wielu młodych ludzi, mówiąc kolokwialnie olewa to, mówiąc: „a jakoś to będzie”!

OTóŻ NIE!

NIC NIE BĘDZIE!

Będzie płacz i zgrzytanie zębami, że popełniliśmy błąd!

My przerabialiśmy wszystko skrupulatnie. M. nawet zaproponował, żeby wszelkie ustalenia spisać na papierze, tak jak umowę i zamknąć w sejfie.

To naprawdę działa! To jest doskonałe, gdyż po latach, a co ja mówię nawet miesiącach, strona może zarzucić, że partner przekręcił, albo coś zmienił, albo że nic podobnego się nie powiedziało!

Na tydzień przed odlotem koniec końców przyjełam z wielką radością pierścionek.

Zaproponowałam też, aby ślub wziąć w Polsce, tak było prościej, gdyż moja mama (tatuś już nie żył) ze względu na stan zdrowia, nie była w stanie przylecieć do Kanady. A i jego rodzice do Polski mieli bliżej niż do Kanady. Poza tym nie było już obawy, że mogę np. dostać odmowę wizy z czym też należało się liczyć.

Ślub oczywiście wzieliśmy w USC. Skromne przyjęcie weselne urządziliśmy sobie na zamku w Przegorzałach.

Nasz miesiąc miodowy trwał w sumie dwa miesiące.

Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami pierwszy miesiąc spedziliśmy w kraju. M. chciał koniecznie poznać Polskę, a poza tym rodzice M. byli wcześniej w Polsce ale głównie w Krakowie i Warszawie oraz Gdańsku. Tym razem pojechaliśmy z nimi do Leżajska skąd pochodzili dziadkowie mamy.

Teściowie okazali się być przemiłym małżeństwem i choć poznałam ich dopiero na dwa dni przed ślubem, to od razu mnie zaakceptowali czego się nie spodziewałam, bo np.moja mama była bardzo sceptycznie nastawiona do ślubu i namawiała, żeby się z nim nie spieszyć.

Natomiast drugi miesiąc był prezentem dla mnie od męża. Zawsze marzyły mi się egzotyczne plaże, palmy, turkusowa woda i eleganckie hotele. Mąż w związku z tym zdecydował się na Bali i był to traf w dziesiątkę. Na cały miesiąc wynajął luksusową willę nad samym oceanem.

I tak oto wyjechałam z Kanady jako Polka, a wróciłam jako żoną Kanadyjczyka :)

A wracając do naszej umowy małżeńskiej.

Oczywiście nasze ustalenia nie są nawieki wieków amen. Jeśli obopólnie postanawiamy coś skorygować, to sporządzamy po prostu aneks :)

Jednak przez te 12 wspólnych lat zmieniliśmy dosłownie kilka mniej znaczących kwestii.

Generalnie trzymamy się tego co ustaliliśmy na samym początku.

Zresztą, tak prawdę mówiąc, to nasze zapatrywania na wiele spraw są zbieżne i wiele punktów umowy zostało napisanych pro forma.

Mimo różnic kulturowych nie ma między nami większych zgrzytów.

A jeśli takowe się pojawiają, to mamy też wdrożone drogi wyjścia z impasu. Poza tym rozumiemy oboje, że nasze dzieci, nie są naszą własnością i mają prawo rozwijać się we własnym kierunku, a my możemy im tylko na ten rozwój delikatnie naprowadzać. Dlatego nie narzucamy im żadnego światopogladu czy religii. Dzieci poznają wyznanie mojego męża i moje równolegle, ale do żadnych obrzędów typu chrzest, komunia ich nie zmuszamy. Jak będą dorosłe, same podejmą decyzje jak i w co wierzyć.

Mąż – niestety nie pracuje, jak ktoś tutaj insynuował – w bankowości. Zajmuje się własnością intelektualną.

Mimo to, jego dochody pozwalają mi na zajęcie się domem i dziećmi.

Po ślubie nie wróciłam już do pracy. Takie były też nasze ustalenia. Mąż nalegał abym skończyła w Kanadzie studia. Niestety póki co skończyło się na licencjacie z administracji. Przyjście na świat Jeffa je przerwało. Ale jak tylko dzieci podrosną zamierzam je kontynuować, a może w przyszłości założyć jakąś fundacje? Nie mam jeszcze w tej kwestii sprecyzowanych planów.

Ćwiczę też ju-jutsu, ale to już pewnie wiecie :)

Wiele osób pytało jak się żyje wKanadzie.

Nie ma nawet porównania. Pod wszelkimi względami lżej niż w Polsce.

Przede wszystkim zarobki są godziwe i pozwalają na godne życie a nie na wegetacje!

Instytucje państwowe też są normalnei przyjazne obywatelowi.

Och wymieniać i wymieniać.

Choć tęsknię za Polską to jednak niezdecydowałabym się wrócić tam na stałe!

====

PS To taki mały prezent Wielkanocny ode mnie dla moich wszystkich sympatyków, którzy domagali się wieści z Kanady.

Wszystkim, zdrowych i spokojnych świat w miłej rodzinnej atmosferze życzy Wasza Dorotka!