Kiedy umrę, wywal mnie na śmietnik. Thriller łamiący schematy. Mamy dla Was książki

„- Wywal mnie na śmietnik – powtarzał często. – Kiedy umrę, wywal mnie na śmietnik. Ja będę martwy, więc co to dla mnie za różnica. A ty wypłaczesz sobie oczy – mówił ze śmiechem, a ja też się śmiałam, bo oboje wiedzieliśmy, że w żadnym wypadku nie będę sobie wypłakiwać oczu. Ja nigdy nie płaczę.”

I wreszcie nadszedł ten dzień kiedy osiemdziesięciodwuletni schorowany doktor Diamond dokonał żywota. To było dokładnie w środę, dwudziestego listopada 2017 roku. Sally weszła tego dnia jak zwykle do jego sypialni z kubkiem herbaty, a on już nie żył. Postąpiła zatem tak, jak zawsze powtarzał. Ponieważ był wątły i drobny, jego ciało zmieściło się w jednym dużym worku na odpady ogrodowe. Niemniej przeciągnięcie tego pakunku przez podwórko do stodoły sprawiło jej sporo trudności. Ziemię pokrywała warstwa szronu, więc co chwilę musiała zarzucać wór na ramię, żeby się nie rozdarł.

Sally wiedziała, że ludzkie zwłoki się rozkładają, zaczynają gnić i śmierdzieć. Dlatego tutaj też postąpiła jak jej tata, który chcąc zaoszczędzić na wywozie śmieci część z nich utylizował w ogrodowej spalarni. Umieściła zatem worek w komorze spalarni, oblała go benzyną i podpaliła.

Cała ta makabryczna scena rozegrała się na kompletnym odludziu, gdzie mieszkali w jednopiętrowym domku na końcu małej uliczki, półtora kilometra za wioską Carricksheedy. Tylko ona i ojciec, matka odeszła lata wcześniej. Pochowali ją w Dublinie, skąd pochodziła.

Sally była adoptowanym dzieckiem Diamondów. Dziwnym dzieckiem. „Wolałam siedzieć w domu. Tata to rozumiał. W szkole było koszmarnie. Chodziłam na wszystkie lekcje, starałam się unikać innych dziewczyn, a potem wracałam prosto do domu. Mówili, że mam autyzm, chociaż tata psychiatra stwierdził, że na pewno nie mam. Nie należałam do żadnych kółek zainteresowań ani stowarzyszeń, pomimo błagań mamy. Na egzaminach końcowych dostałam dwie piątki, dwie czwórki i dwie trójki z przedmiotów na poziomie rozszerzonym, a ponadto zaliczyłam matematykę i irlandzki. To było dwadzieścia pięć lat temu.” Sally nie poszła na żadne studia, choć mamie marzyło się, żeby studiowała muzykę. Świetnie grała na pianinie, ale lekcje gry pobierała tylko do momentu śmierci nauczycielki, potem już uczyła się sama. Wyjątkową estymą darzyła telewizję, filmy dokumentalne, przyrodnicze i historyczne, uwielbiała też produkcje fabularne. Ludzi lubiła oglądać wyłącznie w telewizji, ich pełne emocji życie. W swoim życiu, tym prawdziwym, nie lubiła ich. Ani rozmów, ani kontaktu wzrokowego czy fizycznego. Jak mawiał jej tata, była po prostu inna niż oni, społecznie niedostosowana. W jednym z listów, które trafiły w jej ręce po śmierci ojca pisał do niej:
„Nie zdołałem cię zdiagnozować, bo żadna z tych kategorii nie oddaje tego, kim jesteś. Żadna etykieta nie mogłaby wyjaśnić wszystkich sprzeczności w twoim zachowaniu. Czasami jesteś ciekawska. Innym razem nic cię nie obchodzi. Emocjonujesz się rzeczami, które nie mają znaczenia dla innych, ale potrafisz być nieporuszona w obliczu spraw, które innego by załamały. Nie lubisz rozmawiać z nieznajomymi, ale czasami nie mogę cię powstrzymać przed rozmową z kimś obcym (…).
Zazwyczaj nie lubisz, gdy ludzie na ciebie patrzą, ale czasami spoglądasz im w twarze, jakbyś ich analizowała. (Domyślam się, że chcesz wiedzieć o nich więcej. Muszę ci przypomnieć, że ludzie czują się wtedy trochę nieswojo). Twoje zachowanie zawsze było niespójne. Nie jest złe. Ale nie pasujesz do żadnej znanej mi diagnozy.”

Tamtego listopadowego dnia ta czterdziestodwuletnia kobieta, mentalnie bardziej zbliżona do dziecka, niż osoby dorosłej, postąpiła więc tak, jak nakazał jej tata. Przynajmniej tak jej się wydawało, że to absolutnie normalne spełnić w ten sposób jego ostatnią wolę. Kiedy jednak fakt śmierci doktora Diamonda wyszedł na jaw, policja i ludzie z wioski myśleli zgoła inaczej. Bo przecież tylko lekarz może stwierdzić zgon, a ciało trzeba pochować. Czynności śledcze w domu Sally trwały kilka dni, aż finalnie udało się oczyścić kobietę z oskarżenia o popełnienie przestępstwa.

Życie Sally nie wróciło jednak do normy. Kilka dni po pogrzebie ojca dostała dziwną przesyłkę. Brudnego pluszowego misia. W pudełku, w które był zapakowany, znalazła jeszcze karteczkę z krótką informacją: „Przyszło mi do głowy, że chciałabyś go odzyskać. S.” Nie wiedziała kto jest tym tajemniczym S., jednak ta paczka, ten miś, otworzyły drzwi, które dawno zamknęła w pamięci. W zasadzie tylko uchyliły. Jednak Sally była bardzo ciekawa, co za nimi się skrywa…

Jeśli chcecie poznać historię Sally Diamond od wydawnictwa ZNAK mamy dla Was 2 egzemplarze książki. Po jednym otrzymają osoby, które jako pierwsze wyślą do nas mail dzisiaj, we wtorek 4.06 o godzinie 17 na adres: konkurs@24tp.pl. W treści prosimy podać imię, nazwisko i adres. Tytuł maila: Sally.

POZNAJ AUTORKĘ:
Liz Nugent pochodzi z Irlandii, jest autorką powieści kryminalnych i thrillerów. Jej książki charakteryzuje psychologiczne napięcie, wnikliwe opisy z punktu widzenia przestępców oraz pogłębione analizy ofiar.

Debiutowała w 2014 roku powieścią „Unraveling Oliver” i od razu znalazła się na szczycie list bestsellerów. Ma na swoim koncie także wiele nagród, w tym kilkukrotnie Irish Book Awards, czy Dead Good na Międzynarodowym Festiwalu Kryminalnym Harrogate Old Peculier. Jej powieści tłumaczone są na 30 języków.

„Dziwna Sally Diamond” to jej piąta w karierze książka. Mroczna, pokręcona i błyskotliwa fabuła zachwyciła Harlana Cobena i Paulę Hawkins. Prawa do ekranizacji powieści zostały już sprzedane.

an