Tatry

Po widoki i oscypki

Reklama

Spacer na Rusinową Polanę jest jednym z najłatwiejszych, ale i najbardziej malowniczych po polskiej stronie Tatr.

Wiele jest w Tatrach szczytów znanych z pięknych, rozległych widoków - jak choćby Rysy, o których w swym znanym przewodniku pisze Józef Nyka, że widać z nich ponad 100 szczytów i wiele jezior. Żaden inny szczyt nie przysłoni natomiast jeszcze szerszej panoramy z najwyższego w Tatrach Gerlacha. By zobaczyć te widoki, potrzeba jednakże całodniowej, wymagającej dużego wysiłku wycieczki, o braku lęku wysokości nie wspominając. Na szczęście jednak nie tylko wysokie szczyty dają turystom szansę cieszenia oka pięknem Tatr - są w naszych górach miejsca, gdzie niewielkim wysiłkiem, bez wychodzenia na szczyty i bez żadnych trudności „wspinaczkowych” ujrzymy widoki daleko przewyższające te z wielu wierzchołków. Jednym z takich miejsc jest niewątpliwie Rusinowa Polana, położona na wschodnim krańcu naszych Tatr.

By wycieczka na Rusinową Polanę była jak najłatwiejsza, najlepiej zacząć ją u wejścia do TPN na Wierch Porońcu. Dojeżdżają tu busy jadące w stronę Morskiego Oka, jest też niewielki parking dla poruszających się własnym autem - niestety zapełnia się on bardzo szybko i wówczas kolejne parkują na poboczu drogi, ewentualnie na nieodległym parkingu przy drodze z ronda w stronę Bukowiny Tatrzańskiej. Zaczynający się tu zielono znakowany szlak jest co prawda nieco dłuższy od innych wyprowadzających na Polanę z Palenicy Białczańskiej i z Zazadniej, ale najbardziej płaski, jedynie na samym początku szutrowa droga wznosi się przez chwilę nieco stromiej. Mniej więcej trzykilometrowa trasa zająć powinna około godziny wędrówki, chyba że dużo czasu poświęcimy na podziwianie widoków, które towarzyszyć nam będą już od samego początku wędrówki. Po drugiej stronie głębokiej Doliny Białki (dolinę tę wydrążył niegdyś największy w Tatrach lodowiec, mający około 300 m grubości; pamiątką po zlodowaceniach są też granitowe głazy widoczne po drodze i szczególnie liczne na Polanie, przeniesione na nią właśnie przez lodowce) wznoszą się znajdujące się już po słowackiej stronie granicy szczyty Tatr Bielskich i Wysokich, z wydającym się z tego miejsca najwyższym Lodowym Szczytem (ze swoimi 2628 metrami trzecim co do wysokości w Tatrach).

Na krótkim zejściu z okolic niepozornego Gołego Wierchu otworzy się nam już widok na odległą o niespełna kwadrans Polanę, z wznoszącą się nad nią Gęsią Szyją. Ostatni odcinek szlaku prowadzi wśród wycinek drzew, co w parku narodowym może nieco dziwić - znajdujemy się jednakże w strefie ochrony czynnej, co oznacza, że leśnicy mogą tu w pewnym stopniu ingerować w przyrodę - wycinane są przede wszystkim te gatunki drzew, których w czasach przed powstaniem parku człowiek nasadził zbyt wiele, a sadzone te, których w tatrzańskich lasach powinno być więcej niż obecnie. Młode sadzonki są jednak przysmakiem jeleni i saren, stąd chronione są metalową siatką - albo pojedynczo albo w większych ogrodzeniach.

Na Rusinową Polanę wychodzimy tuż koło szałasu, który jest jednym z kilku miejsc, wokół których na terenie TPN prowadzony jest „wypas kulturowy”. Po powstaniu parku pasterstwo w dotychczasowej, szkodliwej dla przyrody formie - nieograniczonej co do miejsc wypasu i liczby owiec - zlikwidowano. Na początku lat 80., nieco na fali „odwilży” i wsłuchując się w głosy części przyrodników, którzy podkreślali, że nieużytkowane polany zarastają krzewami i lasem, zabierając miejsce do życia faunie i florze związanej z otwartymi przestrzeniami, ponownie wpuszczono jednak owce w Tatry. W obecnym „wypasie kulturowym” chodzi o podtrzymanie liczącej kilkaset lat pasterskiej tradycji Podhala w sposób nieszkodzący przyrodzie, stąd też baca - „dyrektor” pasterskiego przedsiębiorstwa - i juhasi, jego pracownicy, muszą przestrzegać licznych ograniczeń. Liczba owiec, ale też i krów, jedynie miejscowych ras, określana jest przez Park, podobnie jak czas wypasu w górach. Pasterze powinni posługiwać się tradycyjnym sprzętem i gwarą, nosić góralski ubiór, w ramach wyjątku mogą za to wprowadzać do Parku psy - ale tylko owczarki podhalańskie, od pokoleń przygotowane do pracy z owcami. W zamian dostają zaś możliwość pracy przy najpopularniejszych turystycznych szlakach - poza Rusinową także w dolinach Chochołowskiej, Kościeliskiej, na Kalatówkach i pod najmniej z nich znanym Kopieńcem. Warto w bacówce spróbować nie tylko miejscowych oscypków, ale i świeżego bundzu, pamiętać trzeba natomiast o tym, że świetnie gasząca pragnienie żętyca nie jest odpowiednia dla każdego żołądka.

Rusinowa Polana jest jednym z niewielu miejsc w Tatrach, które posiadają swą stronę w internecie. Pod adresem www.rusinowa.net grupa jej miłośników zamieściła nieco informacji praktycznych o Polanie, ale przede wszystkim szereg osobistych wspomnień o historii tego miejsca i osobach, które tworzyły jego klimat za minionych już czasów. Warto tam zajrzeć, poczytać o dawnym gazdowaniu w ówczesnych kilkunastu szałasach i Anieli Kobylarczyk, zwanej przez turystów z sympatią i z szacunkiem „Babką”. Taki sam, jak za tamtych czasów, sprzed kilkudziesięciu lat, pozostał chyba już tylko widok z „Rusinki” - z Polany wypatrzeć już możemy i najwyższy w Tatrach Gerlach, wznoszący się w głębi Doliny Białej Wody, nieco na lewo od jej U-kształtnego profilu, tworzonego przez ścianę Młynarczyka, masyw Rysów i wznoszące się kilometr ponad Morskim Okiem Mięguszowieckie Szczyty. Najłatwiej z Rusinowej Polany będzie zejść po własnych śladach, z powrotem na Wierch Poroniec. Jeśli jednak mamy ochotę na nieco dłuższą wycieczkę, możemy przedłużyć ją o zejście niebieskim szlakiem, przez sanktuarium Matki Bożej Jaworzyńskiej, zwane też Wiktorówkami. Z Zazadniej busem można wrócić do Zakopanego lub - jadąc w drugą stronę - do zostawionego na Wierch Porońcu auta.

Tekst i fot.: Łukasz Kosut

Tygodnik Podhalański 31/2015

Reklama

Komentarze Facebook

Powyższe komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu społecznościowego Facebook.
Redakcja 24tp.pl nie wpływa na treść oraz nie odpowiada za wpisy dokonane przez użytkowników portalu Facebook.

Tatry

Po widoki i oscypki

Spacer na Rusinową Polanę jest jednym z najłatwiejszych, ale i najbardziej malowniczych po polskiej stronie Tatr.

Biesiada pod Giewontem

Adam Bałdych i Daniele di Bonaventura U Wnuka

Dawid Lubowicz Quartet U Wnuka

Kapele, instrumentaliści i śpiewacy ludowi na scenie

Góralskie żywioły na festiwalowej scenie

Festiwalowe Targi Staroci

Barbara i Agata na folkową nutę

Mistrzostwa Podhala w powożeniu

Góralski świat Zofii Stryjeńskiej w Czerwonym Dworze

Jubileusz 150-lecia przewodnictwa tatrzańskiego

Konkurs na wzorcowego oscypka 2025

XVI Europejskie Targi Produktów Regionalnych

Święto ulicy Zamoyskiego w Zakopanem

Fioletowo na Hali Gąsienicowej

Morskie Oko w deszczu, mgle i chmurach

Orkiestra Akademii Beethovenowskiej w Belvedere

Kultura na Bani. Koncert 2 plus 1

Nigdy o Tobie nie zapomnę

Łemkowska Watra z Orawskimi Roztokami

Ceramika Pauli Solańskiej w Kmicicu

Tatry w Galerii YAM

Orkiestra Arte Symfoniko w Czerwonym Dworze

Mike del Ferro i Kacper Smoliński Quartet U Wnuka

"Nasze Zakopane" z Nagrodą Literacką Zakopanego

Zakopiański Festiwal Literacki

Andre Bachleda Curuś u Wnuka

Przyjaciele Andrzeja Brandstattera w Nosalowym Dworze

Biały haft w Czerwonym Dworze

Festiwal Muzyka u Wnuka wystartował

Leszek Możdżer w Nosalowym Dworze

Zobacz pozostałe galerie