Reklama

2022-08-27 10:00:00

Dziennikarze i wydawcy

Środek świata. Wydawcy gazet lokalnych dzielą się swoją wiedzą

W walizce kubek, grzałka, nifuroksazyd, kilka egzemplarzy własnej gazety - a reszta to bagaż doświadczeń wydawcy, którym jadą się dzielić.

To był rytuał: na końcu głowa barana ląduje na talerzu przed najważniejszym gościem. Pech chciał, że to ja byłam najważniejsza - Alicja Molenda, wydawczyni tygodnika Przełom z Chrzanowa, wspomina, jak żegnano ją po warsztatach dziennikarskich w Kirgistanie. Miała zjeść móżdżek, a potem oczy barana. - Wybrnęłam z opresji, gdy się okazało, że przy stole jest też inny ważny, miejscowy gość - dodaje. W Tbilisi wydawcy Tygodnika Starachowickiego Jarosław Babicki i Piotr Krysiak popili z Gruzinami. Warsztaty też się udały. - Gościnności nie można im odmówić. Nazajutrz właściciel pensjonatu pytał nas o nocne trzęsienie ziemi. Spuściliśmy głowy ze wstydu - opowiadają. Przespali prawdziwe trzęsienie ziemi w Gruzji. - Okazało się, że w nocy tylko my nie wybiegliśmy w popłochu przed hotel - dodają. Od ponad 20 lat kilka razy w roku polscy wydawcy gazet lokalnych wyjeżdżają na Wschód, Południe czy do Afryki, by wesprzeć tamtejsze lokalne media, dzieląc się doświadczeniami. Wieczorne imprezy to tylko dodatek: sednem jest spotkanie się z lokalnymi dziennikarzami i uczenie ich, na czym polega robienie niezależnej gazety w demokratycznym kraju. Oczywiście niezależnej na tyle, na ile w tamtych niekoniecznie demokratycznych krajach jest to możliwe.

Konkretna pomoc merytoryczna Pomysł na eksport doświadczeń lokalnych wydawców zrodził się w połowie lat 90. Na polskim rynku było już kilkadziesiąt dobrze zapowiadających się prywatnych lokalnych tygodników. Siłą pomysłu był właśniefakt, że za granicę jechali ludzie, którzy mogli dzielić się własnymi doświadczeniami w tworzeniu niezależnych gazet, zwłaszcza z czasów transformacji. Skala współpracy jest duża, a kierunek wynika z polityki pomocowej państwa albo zagranicznego fundatora. O granty starają się organizacje pozarządowe, np. fundacje. Większość projektów to kilkudziesięciogodzinne warsztaty w kraju docelowym z udziałem tamtejszych wydawców, dziennikarzy i studentów. Przy rekrutacji seminarzystów pomaga zazwyczaj jakaś lokalna organizacja dziennikarska lub związana z mediami. W przypadku krajów reżimowych - tylko organizacje niezależne od tamtejszej władzy. Z reguły warsztaty dzielone są tematycznie. Część dotyczy np. problemów związanych z prowadzeniem lokalnego wydawnictwa. Bywa, że podczas warsztatów grupa buduje całą gazetę od podstaw, łącznie z przygotowaniem, składem, obróbką zdjęć i wyborem drukarni. Trzy lata temu w Rangunie i Mandalaj w Birmie podczas warsztatów z udziałem polskich dziennikarzy powstały od podstaw dwie gazety, które doczekały się nawet niewielkiego druku. Warsztaty takie wymagały więc od prowadzących dużej wiedzy i doświadczenia. Bywa, że z grantów finansowany jest eż sprzęt, aparaty fotograficzne, kamery, komputery, oprogramowanie pomocne w pracy dziennikarskiej, przekazywane bezpośrednio biorącym udział w szkoleniu albo zaprzyjaźnionej tamtejszej organizacji. Projekty dziennikarskie zakładają także zdobywanie doświadczeń w Polsce. Obcokrajowcy przyjeżdżają do naszychredakcji. Biorą udział w kolegiach redakcyjnych, przyglądają się pracy polskich dziennikarzy. Większość projektów zagranicznych wykorzystujących potencjał lokalnych dziennikarzy i ich redakcji realizują organizacje pozarządowe, m.in. Stowarzyszenie Gazet Lokalnych, Towarzystwo Demokratyczne Wschód. Jarosław Babicki z Tygodnika Starachowickiego jest jednym z kilkunastu polskich wydawców lokalnych, którzy biorą udział w takich projektach. - Jeździmy do krajów reżimowych albo tam, gdzie rodzi się dopiero demokracja - wyjaśnia. Gruzję odwiedza od lat. Razem z Piotrem Krysiakiem, wspólnikiem ze spółki Starpress (wydawca czterech tygodników: Starachowickiego, Skarżyskiego, Koneckiego i Szydłowieckiego), zakochali się w tym kraju. - Mieliśmy już spakowane walizki, gdy wybuchła wojna w Gruzji. Musieliśmy na rok odłożyć wyjazd. Gdy wreszcie pojechaliśmy, zobaczyliśmy skutki wojny z Rosją. I spotkaliśmy świetnych ludzi, zapalonych do tworzenia wolnej prasy. Teraz jeździmy do Gruzji prawie co roku i pomagamy im - opowiada. - Oprócz spraw czysto dziennikarskich często stawiamy na ćwiczenia praktyczne, na przykład mają założyć punkt kolporterski. Uczymy ich, jak zbierać ogłoszenia drobne, przekonujemy, że to też jest atrakcyjna treść w gazecie - mówi Piotr Krysiak. - Opiekujemy się tam czternastoma gazetami lokalnymi. Wszystkie są prywatne. W każdej zaczynaliśmy od przekonywania do pisania o sprawach lokalnych, a nie ogólnokrajowych - dodaje.

Żnin, czyli środek świata- Tworzyliśmy gazety w podobnych jak oni teraz warunkach, dlatego tak chętnie nas goszczą i słuchają. Mówimy ich językiem - tłumaczy Dominik Księski, redaktor naczelny i wydawca Tygodnika Pałuki ze Żnina. Ma za sobą seminaria dziennikarskie w Tadżykistanie, na Ukrainie, Białorusi i w Kirgistanie. Był pierwszym wydawcą, który w 1994 r. z nieistniejącą już Fundacją Idee szkolił dziennikarzy z Ukrainy, Litwy i Białorusi. - Opowiadamy im o własnych błędach, o zmianie ustroju i jak wpisują się w ten czas wolne media. Mówię o kwestii własności, o finansach gazety i odwadze, którą muszą się wykazać, żeby przetrwać i utrzymać niezależne media. Zarażamy swoim przywiązaniem do lokalności - podaje przykłady Księski. W biurze Stowarzyszenia Gazet Lokalnych, zrzeszającego ok. 50 gazet z całej Polski, krąży anegdota, że po wizytach Dominika Księskiego do dzisiaj wielu dziennikarzy w Kirgistanie na pytanie, gdzie jest środek świata, odpowiada: „Jak to gdzie? W Żninie!”. Piotr Krysiak z Tygodnika Starachowickiego nie kryje satysfakcji, że w Gruzji gazety pojawiły się w sklepach spożywczych dopiero po ich wizytach. - To była dla nich nowość. Uczyliśmy ich, jak można poza państwowymi strukturami fajnie kolportować prasę. Oni mieli w głowach ZSRR i tamtejszy system prenumeraty - opowiada. Przekonywali więc gruzińskich dziennikarzy nie tylko do nowego sposobu dystrybucji, ale też do wprowadzania rubryk tematycznych w gazetach czy nawet do konieczności regularnego wydawania gazety. - Bo bywały w Gruzji takie pisma, w których nikt nie wiedział, kiedy pojawi się kolejne wydanie - wyjaśnia Krysiak.

Flaga Tunezji pod Kasprowym W Zakopanem wszyscy wiedzą, że gdy nad drzwiami redakcji Tygodnika Podhalańskiego pojawia się flaga Tunezji, to znak, że przyjechali tunezyjscy stażyści. - Flagi narodowe wieszamy też, gdy mamy gości z Birmy, Ukrainy czy Gruzji - opowiada Beata Zalot, redaktor naczelna tygodnika. W ciągu roku pod Giewont przyjeżdża kilka takich dziennikarskich grup ze świata. Zazwyczaj zaraz po tym, jak dziennikarz TP wraca z warsztatów stamtąd. Każda wizyta w Zakopanem kończy się ich autorskimi tekstami w lokalnym tygodniku i zwykle wywiadem dla internetowej telewizji Tygodnika. W mieście są zauważalni. Bywa, że nawiązują nawet przyjaźnie. - Uczymy się od nich, a oni od nas. Oprócz pracy w redakcji zawsze znajdzie się czas na zwiedzanie, wspólne posiady, a nawet wizyty w prywatnych domach z kwaśnicą na stole - opowiada Beata Zalot. Musałło Tolibshoev i Tuti Davlatshoeva z Chorogu w Tadżykistanie podczas pobytu w Zakopanem po raz pierwszy w życiu wsiedli na krzesełko wyciągu narciarskiego. Bardzo się bali tego dziwnego urządzenia. Aye Thiri Sein i Noe Noe Aung z Mandalaj w Birmie po raz pierwszy w życiu widziały śnieg. - Kiedy przyjechały w listopadzie do Krakowa, musieliśmy je ubrać od stóp do głów, bo wylądowały w cienkich sukieneczkach, a u nas był już mróz - wspomina Beata Zalot. Salam Mlik, radiowiec z Tauzar w Tunezji, potrzebował nadajnika radiowego, żeby zwiększyć zasięg swojego radia. Krakowski inżynier zbudował mu go w ciągu kilku tygodni. - Wysłaliśmy go do Tunezji kurierem. Niedawno pisał na fejsie, że dziś już ma zasięg 200 km - Beata Zalot przekonuje, że takie wizyty przynoszą obopólną korzyść. - Jesienią zeszłego roku, podczas organizowanej przez redakcję debaty z kandydatami do władz miasta, Tunezyjczycy wyszli na scenę i udając turystów, testowali naszych kandydatów z wiedzy o mieście i ze znajomości języków obcych. Zabawa była pyszna - wspomina naczelna TP. Jerzy Kamiński z Wiadomości Oławskich często prowadzi swoich zagranicznych gości do urzędu miasta. - Dla nich to niepojęte, że można wejść do burmistrza i o coś po prostu zapytać. Bardzo często nie rozumieją samorządności. Nie udajemy profesorów, jesteśmy dla nich autentykami, bo przeszliśmy tę drogę, którą oni chcą iść - mówi Kamiński.

Harówka, ale fajna Kirgistan, Tadżykistan, Mołdawia, Gruzja, Ukraina, Białoruś - Alicja Molenda, obecnie szefowa SGL, jednym tchem wymienia kraje, w których prowadziła szkolenia. Jej tygodnik ukazuje się w okolicach Chrzanowa i Trzebini. Molenda to weteranka szkoleń na Wschodzie. Zachwala wprowadzoną ostatnio nową formę wyjazdów. - Teraz jadę do konkretnej redakcji i przez kilka dni z nimi pracuję. Widzę w tym większy sens niż w systemie wykładowym dla grupy osób - wyjaśnia. Uczestnicząc w kolegiach redakcyjnych planują razem pracę redakcji. Największym problemem, z którym Molenda się styka na Wschodzie, jest brak poszanowania własności intelektualnej. - Bardzo trudno im wytłumaczyć, że ściąganie z internetu tekstów i zdjęć to po prostu kradzież. Mają tendencję do poruszania w lokalnych gazetach spraw ogólnokrajowych, politycznych. Przekonuję ich więc, jak fajna jest lokalność - mówi Molenda. Częste wyjazdy wymagają jednak dużego zaangażowania. - Naprawdę, to bywa harówka. To są godziny przygotowań, pracy koordynatorów projektu, moich, zbieranie materiałów, tłumaczenie ich, i tak dalej. Ale trudności nigdy mnie nie zniechęcają - zapewnia Molenda. I dodaje: - Tego nikt nie robi dla wynagrodzenia, które zresztą jest najczęściej symboliczne. Raczej dla satysfakcji i potrzeby rewanżu. Kiedyś ktoś nam też tak pomagał.

Pamir Highway i coca-cola Żeby dotrzeć na zajęcia do Chorogu w górach Pamiru w Tadżykistanie, Jerzy Kamiński, wydawca Wiadomości Oławskich, musi złapać w Duszanbe łazik, który ponad 20 godzin, wyładowany po dach, pnie się po skalistej drodze nad przepaściami. - Na miejscu każdy dzień zaczynam od tabletki nifuroksazydu, którą popijam coca-colą. Dzięki temu nigdy nie choruję na żołądek, w przeciwieństwie do niektórych moich koleżanek - śmieje się Kamiński. Opowiada seminarzystom o swojej gazecie. O pierwszych latach wyrzeczeń, które później procentują. - Nie mogę im wciskać kitu. Bo zasada jest taka, że po moich wizytach czekamy na nich w naszych redakcjach - mówi. Większość zagranicznych projektów zakłada bowiem staż w lokalnej gazecie w Polsce. Często można go też wygrać w konkursie. Na przykład autorzy najlepszych tekstów, wytypowani przez jury, mają możliwość odbycia kilku- lub kilkunastodniowego stażu w Polsce. W Chorogu każdego dnia po zajęciach Kamiński ruszał na zwiedzanie. - Gdy pytałem seminarzystów, co ciekawego mogę zobaczyć w Chorogu, niewiele potrafili mi zaproponować. Przypomniałem sobie jednak, że gdzieś w internecie znalazłem informację o pomniku Pamir Highway, czyli jakimś starym samochodzie, który pierwszy przejechał trasę Duszanbe - Osz. Pomógł mi dopiero taksówkarz. Stary gaz-AA stoi w krzakach na zniszczonym postumencie. Ale nigdzie ani słowa. Żadnej tablicy - opowiada Kamiński. Przyznaje, że w Chorogu mało kto zna nazwę rzeki, która płynie przez miasto, albo najwyższego szczytu górskiego, ale za to w innych tematach są dobrzy. - Kiedy jadę taksówką, już po dwóch minutach wiem od kierowcy, że obecny kurs opium to 80 dolarów za kilogram, marihuana („najlepsza, bo prosto z Afganistanu”) - 500 dolców, a heroina „bang” - cztery tysiące zielonych. Taksówkarz mówi, że prawie w każdym domu poczęstują mnie marihuaną. Zachęca: „Możesz pokurit, dla druziej gratis” - śmieje się Kamiński.

Warsztaty po polsku- Czasem musimy się godzić na prowizorkę. Bo okazuje się, że w sali nie ma na przykład światła. Trzeba ciągnąć kable z innych pomieszczeń. A zajęcia mamy po 10 godzin dziennie - opowiada Jerzy Kamiński. - W Kulabie, jakieś 100 km na wschód od Duszanbe, co kilkadziesiąt minut wyłączali nam prąd. Ale to w Tadżykistanie norma - dodaje. Przyzwyczaili się, że działają często w spartańskich warunkach. W Tunezji, w Kalaa Kebira, dziennikarze zrzeszeni w SGL przez dwa dni prowadzili zajęcia w pomieszczeniu bez klimatyzacji, a w sali było 30 osób i 40 stopni ciepła. Innym razem Tunezyjczycy przygotowali na zajęcia salę, w której na środku była fontanna. W żaden sposób nie dało się prowadzić w niej warsztatów. - Bywa, że mimo zapewnień zagranicznego partnera wszystko trzeba urządzać na nowo. W Tunezji nikt się nie spieszy, więc trzeba pogonić na przykład obsługę hotelu, że sala wymaga sprzątania. Na szczęście rozstawienie flipchartów, sprawdzenie rzutnika czy odpowiednie ustawienie stolików i krzeseł należy już do trenera - mówi Janusz Ansion, wydawca Kuriera Słupeckiego. Lecz przekonuje, że żadne trudności nie przebiją frajdy, jaką są takie wyjazdy. Do udziału w warsztatach w Tunezji nie trzeba nikogo z polskich wydawców specjalnie zachęcać. Tunezyjczycy są szczerze zainteresowani udziałem. Często zdarza się, że przychodzi ich tak dużo, że ledwo mieszczą się w sali. Na każde pytanie prowadzącego pojawia się zawsze las rąk. Praktyczne zajęcia, dotyczące np. dziennikarstwa śledczego, pozwalają przy okazji odsłonić problemy, z jakimi styka się dziś tunezyjska prowincja. Podczas warsztatów w Gabes jeden z uczestników seminarium przedstawił dowody zakopywania na pustyni w okolicach jego miasta odpadów przywożonych z Francji. Ktoś inny dopytywał się, jak dziennikarz ma się zachować, gdy trafia na trop trucia środowiska przez miejscową fabrykę fosfatu. Cała grupa podczas warsztatów pracowała nad kolejnymi krokami, które trzeba wykonać, żeby o sprawie napisać. Tekst ukazał się potem na blogu dziennikarza.

Bywa groźnie Od czasu arabskiej wiosny organizowanie warsztatów w Tunezji jest bezpieczne. Władze kraju są pozytywnie nastawione do pomocy okazywanej także w ten sposób. Zajęcia nigdy nie zostały odwołane - nawet w tym roku, kiedy z powodu ataków terrorystycznych polski MSZ wezwał do zaniechania podróży w tamtym kierunku. Na Białorusi organizacja warsztatów przypomina wciąż tajne komplety. KGB wielokrotnie pokazywało, że nie życzy sobie takiej działalności na swoim terenie. Szczegółów organizowania współpracy nie sposób więc wydobyć od naszych koordynatorów albo dziennikarzy czy wydawców. Wiadomo tylko, że w ciągu minionych 20 lat strona polska miała swój udział w powstaniu kilkudziesięciu lokalnych tytułów prasowych, z których część istnieje, a część została zamknięta. Służby specjalne Białorusi udowodniły, że bez problemu mogą zamknąć lokalną gazetę w taki sposób, by skutecznie zniechęcić wydawcę do dalszej aktywności. W Mołdawii pod względem bezpieczeństwa uczestników zajęć dziennikarskich nie jest źle. W Tadżykistanie trzeba lawirować, żeby nie wpaść w oko czujnym przedstawicielom władzy rządzącego tam od 20 lat prezydenta Emomalego Rahmona. W Birmie, dopóki starej generalskiej juncie sprzeciwia się Aung San Suu Kyi, warsztaty dziennikarskie przebiegają spokojnie. - Nie zawsze są miody - zaznacza Marta Ringart, naczelna i wydawczyni Kuriera Gmin z Dolnego Śląska. - Kiedyś na Wschodzie w ramach mojego pobytu w pewnej redakcji wywieźli mnie do domku letniskowego z bali. I tak mnie zostawili z obcym facetem, w lesie, nad jeziorami - opowiada. - Wesoło nie było, ale jak teraz sobie to wspominam, płaczę ze śmiechu. Maciej Kowalski, naczelny i wydawca Nowego Wyszkowiaka, w 2008 r. w Melitopolu niedaleko Krymu ledwo uszedł z życiem po tym, jak już na początku szkolenia Ukraińcy ukraińskojęzyczni pokłócili się z rosyjskojęzycznymi, w jakim języku ma być prowadzone szkolenie.

Trenerzy w akcji W 2002 r. w Warszawie zakończył się tzw. kurs trenerski. Krzysztof Stanowski (dziś prezes Fundacji Solidarności Międzynarodowej) i Ewa Bracha z Fundacji Edukacja dla Demokracji na zlecenie ówczesnego Stowarzyszenia Wydawców Polskiej Niezależnej Prasy Lokalnej (dzisiaj SGL) wyszkolili grupę trenerów, których zadaniem miało być sprawne i efektywne prowadzenie seminariów i szkoleń dziennikarskich za granicą. Od tej pory idealnym modelem są wyjazdy w parach: dziennikarz-wydawca, jako ekspert, plus trener. - Uczyliśmy się, jak w sposób ciekawy, atrakcyjny i mądry wydobywać z naszych ekspertów ich doświadczenia i przekazywać innym - opowiada Józef Figura, dziennikarz Tygodnika Podhalańskiego. - Oczywiście dla nas to także możliwość ciekawych podróży, poznawanie nowych ludzi, ale przede wszystkim satysfakcja. Zwłaszcza gdy po zajęciach słyszysz, że nasze szkolenia były super w porównaniu z tymi prowadzonymi przez Amerykanów - dodaje. Józef Figura jako trener prowadził już szkolenia w Azerbejdżanie, Mołdawii, na Ukrainie, Białorusi i w Tadżykistanie. - Jedna z pierwszych różnic widocznych podczas wizyt za Kaukazem to stosunek do czasu. Trzeba mieć sporo cierpliwości. Warsztaty w Gandży w Azerbejdżanie zorganizowane w 2005 r. mieliśmy rozpocząć o dziewiątej rano - opowiada. - Punktualnie przyszedł tylko Sami, korespondent agencji Haber Ajansinda. Usiadł przy komputerze i czekał. Pozostali uczestnicy zaczęli się schodzić po godzinie. Sami tylko machnął ręką, gdy zapytałem go, czy zawsze trzeba tak czekać. Szybko przekonałem się, że zawsze - kończy. Podczas takich warsztatów nie brakuje zabawnych sytuacji, a zdaniem Figury to wręcz stały element. - Pewnego wieczoru podczas warsztatów w Gandży nieoczekiwanie zrobiło się bardzo swojsko. Anar Alekperov, prawnik i mąż Sabiny, prezeski współpracującego z nami Stowarzyszenia Młodych Liderów w Gandży, zabrał nas do czajchany. Tam sami faceci, a na stołach herbata. I fajki wodne. Myślałem, że coś w nich musi być, skoro ludzie siedzą godzinami. Sprawdziłem - oprócz tytoniu najwyżej kawałek jabłka dla aromatu... I siedzieliśmy, rozmawialiśmy, pijąc i paląc - trzeźwi jak nieszczęście - opowiada Figura. - O północy wracamy do domu Anara. Ten przy drzwiach już jest mniej wylewny, ściąga buty, wślizguje się jak kot przez lekko uchylone drzwi. I wtedy zapala się światło i słychać gromki głos Anarowej małżonki: „Znowu w czajchanie byłeś!. Więc nieważne, co piłeś - pod każdą szerokością geograficzną czekają na ciebie te same małżeńskie wyrzuty - konkluduje Figura.

Partnerzy - Że im się chce lecieć do nas taki kawał drogi - śmieje się Szamigul Aminowa z Hurszed, partnerskiej organizacji SGL w Tadżykistanie, gdy pytamy o kontakty z polskimi wydawcami. - Bywają u nas Rosjanie, Kirgizi, Amerykanie, ale szczerze mówiąc, najwięcej korzyści mamy ze spotkań i zajęć z Polakami. Podziwiam ich za wszechstronność i uniwersalność. Teraz bez problemu uczą nas robić gazety i równocześnie obsługiwać internet i media społecznościowe. Uruchamiają w naszych dziennikarzach jakieś nowe pokłady aktywności, których nigdy w tadżyckich dziennikarzach nie było - przekonuje. I podaje przykład różnic w zachowaniach: - Nasz żurnalista nie zrzuci w pracy garnituru, podczas wywiadu nie zada ani jednego pytania, którego nie miał zapisanego wcześniej w notatniku. Polscy wydawcy udowodnili nam, że jako dziennikarze możemy zrobić coś dobrego w naszych miastach. To szczególnie cenne dla młodych seminarzystów. Bardzo tego ich optymizmu po arabskiej wiośnie potrzebujemy - ocenia Mona Trabelsi z Alternative Media, organizacji będącej partnerem SGL w koordynacji projektów tunezyjskich. Od kilku lat polską współpracę z mediami w krajach, gdzie demokracja dopiero raczkuje, finansuje Fundacja Solidarności Międzynarodowej i Ministerstwo Spraw Zagranicznych. - Co myślę o naszych lokalnych wydawcach za granicą? Od lat płacę na te ich wojaże - śmieje się Krzysztof Stanowski, prezes FSM. - Ciągle opowiadam, obserwując ich doświadczenia, jak można zrobić coś z niczego. Wyjeżdżają i dzielą się tym. Podziwiam ich i będę wspierał. Trzeba mieć nadzieję, że się nie zniechęcą - dodaje. Niedawno MSZ opublikowało nową listę krajów, które zostaną objęte pomocą. Niewykluczone więc, że w latach 2016-2020 lokalnych dziennikarzy i wydawców z Polski będzie można spotkać już nie tylko w redakcjach w Gruzji, Mołdawii, na Ukrainie czy w Birmie, ale także w Etiopii, Kenii, Palestynie, Senegalu i Tanzanii. Jurek Jurecki, Tygodnik Podhalański 

Kup e-wydanie Tygodnika Podhalańskiego.

1
Od kilku lat prowadzimy warsztaty dla dziennikarzy w Tadżykistanie.
2
Bywa, że wTygodniku robi się tłoczno. Kiedyś zdarzyło się, że w jednym czasie z warsztatów redakcyjnych korzystali równoczesnie Gruzini i Tunezyjczycy.
Komentarze Facebook
Dodaj komentarz
Wysłanie komentarza oznacza akceptację regulaminu komentowania na łamach 24tp.pl
jagiełło 2022-08-29 15:30:09
@Stańczyk, Franciszek już chyba nie długo pociągnie, brzęczą coś o przyśpieszonym konklawe.
Szkoda że mu Pon Bucek nie dał więcej sił i zdrowia do użerania z tą psiarnią, co go szczuje i podgryza. Brak w obecnych czasach ludzi takiego formatu. Można powiedzieć że brakuje już tylko głosu Papieża do "jednomyślności" i demokratycznego szczęścia. Legitymizacja działań na tym poziomie daje przepustkę do pełnej mobilizacji i sukcesu. Więc góra za rok wszyscy będziemy się nurzać w dobrobycie.
kurr 2022-08-28 09:40:05
lokalne gazety piszą o całym świecie, a prawicowy pis wprowadza lewicowy socjalizm. jak tu nie zgłupieć, to dziki kraj jest.
No to..... 2022-08-27 22:21:33
...testujemy swobodę słowa i wypowiedzi w niezależnych mediach.
Stańczyk 2022-08-27 10:49:50
Oczywiście obiektywne, niezależnie i sprawdzone informacje. Jeno wykute w jednej kuźni. Szkods, że Solorz wyłączył kanał białoruski. Oglądałem TVN ale ci jak TVP. Zygmuś Kałużyński gdyby żył to by was podsumował.
Tylko papież Franciszek nie śpiewa na tą samą nutę, dobrze wie na czym polega krzewienie demokracji zachodniej.

Reklama
2023-06-06 15:54 Kobieta, która wjechała w płot w Dzianiszu była pijana 2023-06-06 15:44 Kolejny sportowy sukces policjantów z Podhala 2023-06-06 15:06 W jaki sposób możemy wykorzystać kurtyny paskowe? 2023-06-06 14:45 Alicja i Stanisław Marduła, Paweł Skawiński i Jan Krzysztof uhonorowani przez burmistrza (ZDJĘCIA) 2023-06-06 14:30 W czwartek rozpoczyna się ogólnopolski zlot miłośników surwiwalu i bushcraftu 2023-06-06 14:26 Dzień Dziecka na skoczniach w Chochołowie. Zaśpiewała Armia Janosika 2023-06-06 14:00 Pociągi pojawią się tu jesienią lub zimą, już teraz "pieszy pasażer" skorzysta z kultury 2023-06-06 13:00 Mieszkańcy piszą petycję do radnych - chcą Ronda Barei 5 2023-06-06 12:30 Światowa premiera spektaklu "Okulista" 2023-06-06 12:00 Chcę przepisać licznik energii elektrycznej na męża. Wolne terminy w lipcu 2023-06-06 11:30 Po dwóch stronach Tatr. Koncert w Miejskiej Galerii Sztuki 2023-06-06 11:00 Kręcą bajkowy film, po południu kierowców czekają utrudnienia na Gutach 2023-06-06 10:01 Górale pomagają Stasiowi i Antosiowi z Murzasichla 2023-06-06 09:30 Marii Gąsienicy Gładczan 50 lat pracy twórczej 2023-06-06 08:59 Ostrzeżenia przed burzami. Może spaść grad 2023-06-06 08:03 Bijemy lotnicze rekordy 2023-06-05 21:00 Zamknięcia babiogórskich szlaków 2023-06-05 20:00 Przepiękne miejsce w Tatrach. Sceneria niczym z filmu (WIDEO) 2023-06-05 19:30 Prawdziwe życie Elżbiety II. Biografia. Konkurs dla czytelników 2023-06-05 19:00 Duńczyk pierwszy na mecie w Nowym Targu 2023-06-05 18:31 IV Wieczornica z Wyszyńskim 2023-06-05 18:00 Piekielnie fajny dzień dziecka 2023-06-05 17:30 O nartach w Okszy 2023-06-05 17:00 Niebezpieczny upadek z Rysów 2023-06-05 16:59 26-latek demolował samochody przed hotelem w Zakopanem (ZDJĘCIA) 17 2023-06-05 16:15 Poważny wypadek w Dzianiszu. Jest osoba poszkodowana (ZDJĘCIA) 3 2023-06-05 15:31 Co to jest wibor? 2023-06-05 15:00 22-latek poszukiwany listem gończym 9 2023-06-05 14:30 Wieczór górski w "Murowańcu" 2023-06-05 14:00 Słowaccy ratownicy górscy uratowali polskich taterników 2023-06-05 12:30 Na zakopiance zapalił się kontener ze śmieciami (WIDEO) 1 2023-06-05 12:01 Dziś ostatni dzień konkursu na góralską pamiątkę. Głosujemy! 2023-06-05 11:00 Rowerzyści i piesi na jednym chodniku 6 2023-06-05 10:26 Czy naprawa odkurzaczy automatycznych się opłaca? 2023-06-05 10:00 Ciągniki rolnicze kradzione w Andorze i Wielkiej Brytanii trafiły do Szaflar 3 2023-06-05 09:00 Park rozrywki w Ochotnicy Dolnej otwarty 2 2023-06-05 08:00 Muzyczny dialog na trzy różne głosy 2023-06-04 21:43 Podologia z zabawą 2023-06-04 20:59 Awans jest nasz. Piłkarze z Zakopanego awansowali do A-klasy 5 2023-06-04 19:59 Hrubo Watra płonie dla Moniki Gąsienicy Marcinkowskiej 2023-06-04 19:01 To nie był dzień młodzików KS Zakopane (ZDJĘCIA) 2023-06-04 18:30 Liryczna POSA pod znakiem konika polnego 2023-06-04 17:30 Ponad setka zastępów jechała... nie do pożaru (WIDEO, ZDJĘCIA) 12 2023-06-04 16:30 Umościł się nocą miesiączek pod brodą Giewonta, to była truskawkowa pełnia 2023-06-04 15:30 Marsz przeciwko władzy przeszedł też przez Zakopane (ZDJĘCIA, WIDEO) 45 2023-06-04 14:30 Kilkusetmetrowy upadek z Rysów, śmigło poszło w ruch 2023-06-04 14:25 Rzeka ludzi przelewa się warszawskimi ulicami w pochodzie wolności (WIDEO) 23 2023-06-04 14:15 Rodzinny Dzień Dziecka na Równi Krupowej (WIDEO) 2023-06-04 13:59 Tłumy w Krakowie, Rynek Główny wypełnili protestujący 8 2023-06-04 13:15 Setki pielgrzymów na Drodze Papieskiej 3
NAJPOPULARNIEJSZE ARTYKUŁY
NAJCZĘŚCIEJ KOMENTOWANE
OSTATNIE KOMENTARZE
2023-06-06 15:32 1. @greg, masz POjęcie, że w "mieście" "rzondzi" PO, czy nadal rżniesz greka? Ale, masz rację, tę władzę państwową zostało wam tylko ośmieszać. Nic innego nie jesteście w stanie zrobić, żeby przestała rządzić. Tacy z was udacznicy i POstęPowcy, że ne POtraficie wygrać z nieudacznikiem z Żoliborza, pomimo zaangażowania TVNów, wyborczych i całego zastępu przenajmundrzejszych redaktorów, profesorów, światlych celebrytów oraz wszechświatowego lewactwa 2023-06-06 14:45 2. "uwaga na ruskiego trolla 2023-06-06 12:51:22" -tuman, to tuman 2023-06-06 14:08 3. Petycja złożona dla beki. Tygodniczku sezon ogórkowy tak wcześnie? Naprawdę nie ma o czym pisać? p.s. Dzięki temu rondu ruch w okolicach parku znacznie się uspokoił. Jest zdecydowanie bezpieczniej. 2023-06-06 13:56 4. Jedynie co pozostało to tą władzę ośmieszać. 2023-06-06 13:50 5. Popieram mieszkańców, nawet jeżeli jest tylko dwóch. Czas na normalne życie. 2023-06-06 13:43 6. ilu tych mieszkańców? dwóch czy trzech? 2023-06-06 13:36 7. Ruskiy trolle to jes tyn lewak i antykancelista to trolly 2023-06-06 13:07 8. Górale? Może i to Górale tyle ze NIE z Podhala. Bardziej jakieś Łącko. Tzw. Chodoki od Sącza.. 2023-06-06 12:51 9. Jakie to faryzejskie, podłe zachowanie kato- pisowskie ,jedyny ruski troll piszący tu komentarze ostrzega przed ruskimi trollami. 2023-06-06 09:46 10. UWAGA: ruski troll pisman ostrzega przed ruskimi trollami, mogącymi używać ruskch nicków, po czym sam trolluje, i podszywając się pod Saszę używa ruskiego nicka. No cóż, Errare Tumanum Est, jareczku vel agh vel pisman, vel.....
2023-05-15 11:39 1. Ja z Zakopanego kojarzę piwko Zakopiańczyk, całkiem spoko, to chyba browar Pilswezier robił, a teraz to nawet nie wiem, ale takie znane i lubiane miejscowości to powinny mieć swoje piwka właśnie... 2023-05-04 20:43 2. Byłam na koncercie i był świetny 2023-05-02 00:23 3. Widzę Sebastian krauzowicz znowu coś gdzieś otwiera. Gdzie tego chłopa nie było? 2023-04-30 05:33 4. Wspaniałe Spotkanie zorganizowane przez Żonę Poety - Annę Tawłowicz. Gwoli ścisłości, odbyło się w przeddzień imienin Jerzego Tawłowicza, którego 11. rocznica śmierci minęła 25 lutego 2023 roku. Poeci przybyli nie tylko z Podhala, była też poetka ze Szczecina. Spektakl przedstawiony przez Aktorów SCENY A2 oparty był na scenariuszu z 2004 roku, autorstwa Jerzego Tawłowicza "Wiosenne (nie)porządki czyli remanent w mojej szufladzie z wierszami", a głównym punktem programu całego Wydarzenia był Turniej Jednego Wiersza, który wygrał poeta z Krakowa - Robert Marcinkowski. Wszyscy wyłonieni przez publiczność laureaci obdarowani zostali m. in. pięknymi filiżankami ozdobionymi przez znakomitą plastyczkę z Jabłonki - Monikę Tlałkę. Atmosfera była wspaniała, Jurek znów połączył twórców, którzy przeczytali wiele wierszy poświęconych jego Osobie. Można było również uraczyć się przednim poczęstunkiem, który zapewniła Żona Poety. 2023-04-16 23:02 5. @serio nie ma ofiar, wg kk :D 2023-04-13 21:49 6. a w obronie ofiar jp2 kiedy marsz? 2023-03-20 20:15 7. Przecudnie, jaki spokój duszy dają te obrazy. Jestem zaczarowana. Ukłony i gratulacje dla Artystki. Nigdy nie byłam w tej kawiarni!! Dla tych obrazów tam pójdę. 2023-02-28 03:12 8. ja nie kupuje tej narracji. Idź do wojska - bądź "zdziwiony" że zginiesz na froncie, misji pokojowej, na ćwiczeniach na poligonie etc. Albo w TOPR- to naczelnik mówi do spotkanego zakopiańczyka: "Pan z nami pójdzie na 4 lata kontraktu"? no nie. To nie Rosja. Tu się kandydata tak nie wciela. Jeżeli ktoś nie akceptuje ryzyka szuka pracy w biurze/sklepie. Z dala od służby ratowniczej. 2023-02-24 23:22 9. najlepsze było to że samochody różnych służb zaparkowały i zablokowały chodnik - Brawo piękny przykład. 2023-02-17 13:19 10. Brakowało jeszcze toastów i drink baru...
WARUNKI W GÓRACH
POGODA W WYBRANYCH MIASTACH REGIONU
Reklama
Polecamy

Album TP

Pożegnania

Bojcorka

FILMY TP

Dołącz do nas - facebook