Aktor Janusz Zakrzeński, który zginął w katastrofie pod Smoleńskiem jedyną miłość znalazł w Zakopanem

Znany aktor teatralny, filmowy i telewizyjny Janusz Zakrzeński miał silne związki z Zakopanem. – On tu bywał bardzo często, bo tu się ożenił, stąd miał żonę, odwiedzał najbliższych. Był bardzo ciepłym, rodzinnym człowiekiem – wspomina Ewa Polley, szwagierka Janusza Zakrzeńskiego.

Barbarę z domu Polley poślubił w 1963 roku. Ślub kościelny wzięli w kościele Ojców Bernardynów na Bystrem. Pytany o rodzinę w wielu wywiadach, zawsze z dumą podkreślał, że ma żonę góralkę po kądzieli. Gdy bywał pod Tatrami, bardzo lubił odwiedzać nieżyjącego już ojca Cyryla.

– Bardzo długo zawsze rozmawiali. Janusz nie był typem taternika, ale lubił długie spacery, wędrówki po górskich szlakach i wyprawy na grzyby. Zwłaszcza gdy pojawiały się pierwsze rydze, zjawiał się w miejscach, których nigdy nikomu nie zdradzał, i wracał z pełnym koszem – dodaje Ewa Polley. – Wielką przyjemność sprawiało mu także robienie zakupów na targu pod Gubałówką i rozmowy z prowadzącymi stragany góralkami.

Na ekranie zadebiutował w roku 1958 w filmie „Kalosze szczęścia”. Zagrał ponad 50 ról w filmach i serialach. Podziwialiśmy go w „Popiołach”, „Stawce większej niż życie”, „Czarnych chmurach”, „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz”, „Misiu”, „Polonii Restitucie”, „Tumorze Witkacego”, „Nad Niemnem”. Pod koniec życia często odtwarzał postać marszałka Józefa Piłsudskiego. – On się zżył z Marszałkiem – mówi Ewa Polley. – Do tej roli bardzo długo się przygotowywał, studiował biografię Józefa Piłsudskiego. A film trafił na kilka lat na półkę. Przez jakiś czas nie był emitowany. Janusz bardzo cierpiał z tego powodu.

Ewa Polley przypomina, że jedyny syn Janusza Zakrzeńskiego, Marcin, jest absolwentem Zespołu Szkół Plastycznych im. Antoniego Kenara w Zakopanem.

– Janusz był bardzo oddany rodzinie. Właśnie rozmawiałam z jego żoną Barbarą. Przypomniała, że gdyby nie tragedia pod Smoleńskiem, za trzy lata świętowaliby 50. rocznicę swojego związku – dodaje Ewa Polley.

Aktor był członkiem Rady Programowej Związku Piłsudczyków. Światowy Zjazd Sybiraków przyznał mu nagrodę „Ambasador Sybiraków” za rolę w spektaklu „Bezgłośny Krzyk” (2008 r.) i za całokształt pracy (2009 r.).  Założył Akademię Dobrych Obyczajów, w której wykładał kulturę słowa. – Był świetnym gawędziarzem, nagrał kilka płyt, napisał kilka książek, m.in. „Moje spotkania z Marszałkiem”, „Gawędy o potędze słowa”, „Pasjanse Pana Marszałka”. Pisał artykuły kulinarne o kuchni polskiej. Bardzo lubił kuchnię góralską, opisywał przepisy swojej żony. Wspaniały człowiek z wielką klasą. Będzie nam go bardzo brakować – podsumowuje Ewa Polley.

Miał też wielkie poczucie humoru. W „Misiu” Stanisława Barei, jako reżyser Zagajny, mówi słynną kwestię: – Na każdą rzecz można patrzeć z dwóch stron. Jest prawda czasów, o których mówimy, i prawda ekranu, która mówi: „Prasłowiańska grusza chroni w swych konarach plebejskiego uciekiniera”. Zróbcie mi przebitkę zająca na gruszy... Nie, nie! Zamieńcie go na psa. Zamieńcie go na psa. Niech on się odszczekuje swoim prześladowcom z pańskiego dworu! Niech on nie miauczy. A potem „Czy konie mnie słyszą? 

Janusz Stanisław Zakrzeński urodził się 8 marca 1936 w Przededworzu, zmarł 10 kwietnia 2010 pod Smoleńskiem.

Rafał Gratkowski