Śpiewamy naturalnie, z serducha

Chór Kanto współtworzy ponad 30 osób, w ich gronie są dzieci, młodzież, dorośli. Śpiewają w nim całe rodziny: mamy z córkami, ojcowie z córkami, małżeństwa, siostry i bracia. Tylko jakoś cicho o synowej i teściowej. - Nasz skład to po prostu ludzie, którzy do śpiewu i kultury mają przede wszystkim ogromne serce. Nie robimy przesłuchań, każdy kto pragnie uwielbiać Boga śpiewem i kto lubi muzykować znajdzie u nas miejsce - zaznacza Katarzyna Poręba, prowadząca przesympatyczną grupę. - Doceniam ich ogromne poświęcenie i czas, jaki chórzyści wkładają w całą naszą inicjatywę, jestem wdzięczna Bogu za nich - dodaje.

Chór działa od ponad 10 lat, w repertuarze ma pieśni religijne, gospelowe, patriotyczne, kolędy. - Rozpoczęliśmy też pracę nad utworami rozrywkowymi - puszcza oko pani Kasia. Chór śpiewa w czterogłosie z akompaniamentem instrumentów jak i a capella. 

Grupę współtworzą rodowici górale, pochodzący w większości z Gminy Biały Dunajec, ale również z gminy Szaflary, Poronin, a nawet Zakopane. Ważną postacią chóru jest Antoni Kosek, tata pani Katarzyny Poręby, a swoim głosem doradczym służy doświadczona dyrygentka Maria Krawczyk-Ziółkowska z Krakowa, która często towarzyszy śpiewakom w akompaniamencie na pianinie. - Tworzymy razem z Kasią jedyny w swoim rodzaju dyrygencki duet :) - przyznaje Maria Krawczyk. 

Bohaterowie drugiego planu

Pani Katarzyna prowadzenie chóru dzieli z obowiązkami rodzinnymi. Mówi też chętnie o zadaniu jakie ma do spełnienia. - Jestem mamą dwójki chłopców - Józia i Stefana - w wieku 4 i 2 lat. Można sobie wyobrazić, że prowadzenie takiego chóru jest obecnie dużym wyzwaniem. Na szczęście mogę liczyć na pełne wsparcie męża i babci, którzy są bohaterami drugiego planu w całym tym przedsięwzięciu. Wspólnie z rodziną traktujemy to jako pewnego rodzaju misję. Czujemy się odpowiedzialni przede wszystkim za młodszą część chóru. Wierzymy, że chór jest miejscem, w którym młodzi ludzie mogą pogłębiać swoją wiarę, rozwijać pasję i nawiązywać wartościowe relacje. Regularne próby uczą również odpowiedzialności, współpracy oraz wrażliwości na innych - zdradza swoje przemyślenia pani Katarzyna. 

Sama zawodowo zajmuje się umuzykalnianiem najmłodszych, ale nie ma wykształcenia związanego z dyrygenturą. - Śmiejemy się, że prowadzę ten chór, bo jako jedyna znałam nuty. Regularnie organizuję dla chóru warsztaty, podczas których ćwiczymy emisję głosu i szlifujemy repertuar z zawodową dyrygent, wspominaną już wcześniej Marią Krawczyk-Ziółkowską. Chciałam podkreślić, że my nie tylko współpracujemy, ale po prostu przyjaźnimy się. To ona pokazała nam, co można robić lepiej muzycznie, na co zwracać uwagę, szkoli nieustannie mnie jako prowadzącą i przypomina, że wspólny śpiew jest też narzędziem nie tylko do rozwoju muzycznego, ale przede wszystkim do rozwoju duchowego - przyznaje pani Katarzyna. - Brzmienie jakie mamy nie jest typowe dla chóru, mamy tego świadomość i nauczyliśmy się traktować to jako nasz atut. Śpiewamy naturalnie, z serducha, dbając jednocześnie o to, żeby brzmiało to przyjemnie dla ucha i żeby była w tym jedność i muzyczna i duchowa. Bardzo lubimy również akompaniament instrumentów. Współpracujemy z instrumentalistami zarówno z Podhala jak i z Krakowa, a nawet Katowic - podkreśla dyrygentka. 

Uwielbienie, telefon, dziecko

Chórzyści mają na swoim koncie nagranie w profesjonalnym studiu Małej Armii Janosika, nosi ono tytuł "Niech cała ziemia", do którego Katarzyna Spera (córka jednego z chórzystów - Mirka Spery) wraz z Emilem Książczakiem stworzyli teledysk z udziałem całej grupy. Szczególnie trzeba zaznaczyć obecność Dominiki Białoń. Przypadło jej w udziale zaśpiewać wszystkie zwrotki z nagrywanego utworu. Nagranie zostało wsparte z Funduszu Sołeckiego. 

Chór słynnie z organizowania wieczorów uwielbienia w Boże Ciało. - Na jednym koncercie uwielbieniowym kilka lat temu modliliśmy się za pary, które starają się o dziecko. Kilka tygodni po wydarzeniu, zadzwoniła do mnie koleżanka i powiedziała, że podczas tego wieczoru obecne było małżeństwo z centralnej Polski, które starało się o dziecko już ponad 4 lata i właśnie się dowiedzieli, że się udało! Prosili, by przekazać ogromne podziękowania za tamtą modlitwę, bo sami uznali, że bardzo zgrało się to w czasie - wzrusza się pani Katarzyna. 

Jej tata Antoni chętnie wraca pamięcią do rodzinnego domu z Raby Wyżnej, gdzie zawsze się śpiewało. - Mama śpiewała codziennie "Godzinki". Należała też do chóru i pięknie to wspominała. Natomiast mój tata uwielbiał śpiewać kolędy i w okresie Bożego Narodzenia robiliśmy to codziennie, a że było nas 5 dzieci, to miał z kim. W domu, który tworzę wraz ze swoją ukochaną żoną Marysią, starałem się, by te wzorce wyniesione z domu rodzinnego przekazać swoim dzieciom. Dużo więc u nas było i jest muzyki. Obie moje córki ukończyły I stopień szkoły muzycznej, a najstarszy syn Michał spełnia się w innej artystycznej dziedzinie - w malarstwie i grafice - wspomina pan Antoni. 

Pan Antoni wskazuje, że do chór ma stały skład, ale w mijającym roku do śpiewaków dołączyło wyjątkowo dużo nowych osób. - Jesteśmy zawsze otwarci na wszystkich chętnych - dodaje. Pan Antoni dobrze pamięta, że na początku wspólny śpiew miał miejsce raz w roku, w czasie liturgii Wielkiej Soboty. - Jednak szybko doszliśmy do wniosku, że raz w roku to stanowczo za mało. Zainspirowani koncertem "Jednego serca, jednego Ducha" z kolegą Mirkiem Sperą, mając ogromne wsparcie mojej małżonki Marysi, udało się zorganizować I Wieczór Uwielbienia w kościele parafialnym w Białym Dunajcu w Boże Ciało. Był to rok 2015 i tak kontynuujemy to dzieło do dziś - cieszy się nasz rozmówca. 

Nowicjusz Wojtek

Dzielni się też swoim świadectwem wiary. - Muszę przyznać, że podczas tego

wydarzenia czujemy nadzwyczajną obecność Ducha Świętego. Uważam, że to uwielbienie jest centrum i sercem, z którego wyrastają inne przedsięwzięcia - wzrusza się pan Antoni. 

Ciekawy ma też sposób pozyskiwania nowych chórzystów. - Jestem kompletnym nowicjuszem. Podszedł do mnie w kościele Antek i mówi, że ładnie śpiewam. Że się nadaję do chóru. Moja małżonka oczywiście mnie motywowała, żeby stać się śpiewakiem - uśmiecha się Wojtek Sądelski.

Chórzyści śpiewają nie tylko w Białym Dunajcu w kościele, ale m.in. na miejscowym Wieczorze Patriotycznym. Ponadto można ich usłyszeć na uwielbieniach w Zakopanem i Szaflarach. Uświetnili także obchody 45-lecia

Solidarności i wzięli udział w Wieczorze Cecyliańskim w Nowym Targu. Występowali jeszcze na Franciszkańskiej 3, na opłatku środowisk twórczych. 

Chórzyści to bardzo zapracowani ludzie. Mirek Spera jest dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 5 w Zakopanem. - Chór jest taką aktywnością, która zawsze mi była gdzieś bliska. W kalendarzu mam zapisane wielkimi literami: środa, godz. 19.30, próba. Staram się być na każdej, ale wiadomo, że czasami wypadnie jakaś wywiadówka - zdradza. O swoim talencie do śpiewania raczej w szkole nie mówi ani uczniom, ani nauczycielom, chodź z niektórymi dawniej nawet zakładał chór nauczycielski. 

Kolędy między daniami

Pani Grażyna Fatla na próby do Białego Dunajca dojeżdża z Maruszyny, gdzie mieszka z rodziną. - Oni się cieszą, że tak tu sobie dobrze radzę, zresztą u nas w kościele też mnie słychać, bo i ks. proboszcz psalm pozwoli zaśpiewać - przyznaje z radością. - Czas świąteczno-noworoczny ze śpiewaniem kolęd jest dla mnie bardzo szczególny. Wigilię spędzamy naprzemiennie raz w Maruszynie, raz w Białym Dunajcu. Po każdym daniu śpiewamy kolędy. Zachęcam do tego - uśmiecha się pani Grażyna. Dodaje, że każdy kto umie coś przegrać, to bierze się za skrzypce czy akordeon albo pianino. 

Jak wspominaliśmy na początku, w chórze śpiewają często najbliżsi członkowie z danej rodziny. W Kanto usłyszeć można siostrę pani Grażyny - Alinę Krzeptowską, a także ich bratową - Elżbietę Kalatę. - Absolutnie ze sobą nie konkurujemy. Zależy nam raczej na tym, by nasi mężowie jeszcze bardziej chcieli się włączyć w śpiewanie - mówią zgodnie panie. Wspominają też o tym, że każda z nich śpiewa w innym głosie. Pani Alina do występowania w chórze Kanto zachęciła córkę Marysię. 

Darek z Gliczarowa Dolnego do Kanto należy od pięciu lat. - To są jakieś mity, że facet - góral nie może przyjść i śpiewać, że to jakaś ujma. A to właśnie coś rozwojowego jest. Jestem też muzykantem, mam swój zespół, gram na basie, ale też na gitarze klasycznej i skrzypcach - podkreśla nasz rozmówca. Dodaje, że chór stanowi okazję do poszerzania muzycznych horyzontów. - Wszystkiego się uczę, mam wiele wsparcia od innych, m.in. od mojego brata - przyznaje z kolei Krzysztof Trebunia. 

Chórzyści zgodnie stwierdzają, że Kanto wiele zawdzięcza panu Antoniemu. - To jego upór i determinacja oraz zaangażowanie sprawiły, że trwamy razem na śpiewaniu, formowaniu swoich postaw - wzrusza się Beata Para. Wspomina, że niejednokrotnie pan Antoni na próby wpuszczał chórzystów do swojego domu. - Bogu dziękuję, że takich ludzi postanowił na mojej drodze. Należą im się wielkie uznanie - dopowiada pani Beata. A inna chórzystka - Grażyna twierdzi, że chór to wyjątkowa przestrzeń, która pozwala się odstresować, dużo nauczyć. Zapamiętać, co to pół nuta, ćwierć nuta i tak dalej - dodaje. I zaraz z innymi wraca do próby. Salka parafialna wypełnia się równym śpiewem chórzystów, którzy ćwiczą bardzo ładną pastorałkę "Pomaluśku Józefie". Ma się wrażenie, że to już koncert jest. 

Tekst i fot.: Jan Głąbiński