Ubóstwo bardzo względne

Zofię W. znali w Rabce prawie wszyscy. Charakterystyczna, szczupła starsza pani z nieodłączną białą laską w ręce i ciemnymi okularami - oznakami niepełnosprawności. Kilka lat temu niewidoma kobieta była też częstym gościem posiedzeń miejskiej rady. Nie pozostawiając suchej nitki na kolejnych włodarzach uzdrowiska, wysuwała pod ich adresem coraz dalej idące roszczenia. Najczęściej dotyczyły one umorzenia zaległości czynszowych. Na początku lat 90. ub. wieku pani Zofia, właścicielka mieszkania na jednym z osiedli, przestała uiszczać czynsz. Podczas wielu swych publicznych wystąpień tłumaczyła, że ciężar płatności powinno przejąć na siebie państwo. Bo państwową służbę zdrowia starsza pani obwiniała o spowodowanie swojego kalectwa.

Spółdzielnia mieszkaniowa przez parę lat cierpliwie znosiła rosnące zadłużenie, jednak w pewnym momencie cierpliwość się wyczerpała. Sprawa zobowiązań trafiła do komornika. Egzekutor dokładnie przeanalizował sytuację starszej, niepełnosprawnej kobiety i egzekucji... odmówił. Spółdzielnia mieszkaniowa nie zasypiała gruszek w popiele - w 2001 roku skierowała sprawę do sądu. Wyrok nie pozostawiał wątpliwości: starsza pani powinna opuścić mieszkanie i zamieszkać w lokalu socjalnym, oferowanym przez miasto. Do eksmisji nie doszło. Niewidoma kobieta stawiała wysokie wymagania co do nowego lokum, których miasto nie było w stanie spełnić. Zofia W. miała konkretny argument - swoją niepełnosprawność, potwierdzoną dziesiątkami lekarskich opinii. Komornik upoważniony do przeprowadzenia eksmisji po raz kolejny wzruszył ramionami i odwrócił się na pięcie. W tym momencie na listę wierzycieli Zofii W. wpisała się także gmina. - W związku z tym, że nie byliśmy w stanie zapewnić lokalu, który by pani Zosi pasował i spełniał oczekiwania - samorząd musiał zacząć wypłacać spółdzielni rodzaj odszkodowania za czynsz, którego nie płaciła ta pani - uściśla Ewa Przybyło, burmistrz Rabki.

Miasto płaciło rachunki kobiety aż do początku ubiegłego roku. W połowie stycznia starsza pani zmarła. Miasto wystąpiło do sądu, by ten ustalił spadkobierców kobiety, którzy mogliby przejąć spadek, ale także spłacić zobowiązania. Te przez 2 dekady urosły do astronomicznej kwoty ok. 150 tys. zł. Ostatecznie udało się namierzyć krewnych Zofii W., ale oni nie chcieli słyszeć o spadku, a tym bardziej o długach. - Dziś myślę, że zrobili duży błąd - podsumowuje rabczańska burmistrz.

W wyniku trwającego kilka miesięcy postępowania sądowego miasto stało się prawnym spadkobiercą zmarłej kobiety. Zadaniem samorządu było spieniężenie mieszkania i uregulowanie starych rachunków ze spółdzielnią. Podczas komisyjnego porządkowania dobytku zmarłej pracownicy Ośrodka Pomocy Społecznej wśród pożółkłych dokumentów natknęli się na kilka książeczek oszczędnościowych. - Początkowo myślałam, że te lokaty to jakaś stara sprawa, nieaktualna. Ale wystąpiliśmy do wszystkich banków z zapytaniem, czy na licznych kontach pani Zofii są jakieś środki. Powiem szczerze, że odpowiedź, jaką otrzymaliśmy, mogła zbić z nóg - podkreśla rabczańska burmistrz. Jak się okazało, zmarła rabczanka, uchodząca za bardzo ubogą, miała kilka bankowych lokat, na których zostało zdeponowane od kilku do ponad 50 tys. zł. Łączna suma zgromadzonych środków przekraczała 107 tysięcy.

- Ta kwota wystarczy na pokrycie większości zobowiązań. A miastu pozostanie jeszcze ładne dwupokojowe mieszkanie w centrum Rabki - nie kryją zadowolenia samorządowcy.

mk