Podhalański klejnot w Chicago

– Wśród mieszkańców południa Chicago, chociaż nie tylko, a w szczególności pomiędzy Podhalanami dużo się mówi ostatnio o Szałasie. Krążą słuchy, że restauracja upada, że została sprzedana, że będzie do podziału i kilka jeszcze tego typu pogłosek.

– Czy „Szałas” upada, czyli powoli bankrutuje? Bzdura. Na pewno jest słabiej, niż było np. dwa lata temu, ale teraz chyba w każdej branży tak się dzieje. Ekonomia poszła w dół, ludzie zaczęli oszczędzać, mniej wydawać na tzw. przyjemności, a do nich należą posiłki czy okolicznościowe przyjęcia w restauracjach, więc jest mniej klientów. A co do następnych plotek, jak chociażby tej, że restauracja jest do podziału, domyślam się, skąd się ona wzięła. Rozstałam się z Krzysztofem, który był moim partnerem życiowym, ale nie wspólnikiem w „biznesie”. Od samego początku byłam jedyną właścicielką „Szałasu”, a w jego prowadzeniu Krzysztof mi tylko pomagał. Rozstaliśmy się jako prywatni ludzie, a „Szałas” nadal prowadzę, tyle że teraz bez pomocnika, sama. Trochę się też zmienił personel – ci, którzy byli jakby zatrudnieni przez Krzysztofa, odeszli, a przy mnie zostali zaufani ludzie i prawdę mówiąc radzimy sobie obecnie świetnie.

– Jak w ogóle zrodził się pomysł na taką restaurację?

– Cóż, jestem góralką, pochodzę z Nowego Bystrego, wioski pod samą Gubałówką. Do Chicago przyjechałam w wieku 17 lat, w 1978 roku. Długi czas prowadziłam taką normalną polonijną restaurację, ale tak chyba z tęsknoty za górami postanowiłam stworzyć lokal z podhalańskim wystrojem i góralską atmosferą. Chciałam stworzyć też coś, czego nasi Podhalanie potrzebowali, gdzie mogliby się czuć prawie jak u siebie. Myślę, że mi się to udało. Goście, którzy przychodzą, są zachwyceni wystrojem i atmosferą, do tego przygrywa góralska kapela. Jest wielu gości, którzy po pierwszym pobycie bardzo często do nas wracają, przyprowadzając swoich znajomych, przyjaciół. Nie jestem teraz też tak całkiem sama do prowadzenia biznesu. Pomaga mi moja siostra, Zosia, mam wielu przyjaciół, na których mogę polegać i dla których nie tylko pieniądze są najważniejsze.

– Słyszałem, jak w chicagowskiej TV na kanale abc7 mówili, że Szałas to ukryty diament – z wierzchu niepozorny, a w środku inny świat.

– Skądś o Szałasie dowiedzieli się twórcy programu telewizyjnego o dobrym jedzeniu i restauracjach w Chicago. Byliśmy pokazywani na kanałach 190N, abc7 w programie „Hungry Hunt”, na kanale wttw 11, mówiono też o Szałasie programach radiowych. To przyniosło nam amerykańską klientelę. Są oni naprawdę zachwyceni, robią zdjęcia wystroju i sobie na tle góralskich rekwizytów, a co najważniejsze smakuje im jedzenie. Z typowo polskich dań zamawiają najczęściej bigos lub pierogi z różnym nadzieniem, ale inne dania też im smakują. I co w tym biznesie najważniejsze, większość z nich, kiedy chce kogoś ugościć lub pokazać znajomym trochę „egzotyki”, to przyprowadza ich tutaj. Bardzo często też organizują u nas swoje przyjęcia.

– Właśnie, jakie przyjęcia można u was zorganizować?

– U nas można urządzić wesele, chrzciny, urodziny, spotkania biznesowe czy stypy. Są cztery oddzielne sale, na największej zmieści się 140 osób, na pozostałych 60, 40, a na balkonie może sobie usiąść 12 osób. To ostatnie polecamy na kameralne przyjęcia czy spotkania biznesowe.

– Wiemy, skąd pani pochodzi, może coś jeszcze o sobie.

– Mam dwóch synów. Starszy, Robert, mieszka na Florydzie, młodszy – Szymon jeszcze mieszka ze mną, ale chyba już niedługo, bo kończy studia reżyserskie i wybiera się do Kalifornii.