Sidzina: Samowolka na potoku

- Co pan tu zdjęcia robi? Pytał kogo? Ja nie pozwalam - krzyczy zza płotu sąsiadka Stanisława Maja.

- Chciałem porozmawiać na temat samowoli budowlanej przy ulicy. Jest mąż? - dopytuje dziennikarz.

- Nie ma! I nie ma o czym rozmawiać! - rzuca kobieta.

Po chwili, gdy wchodzimy na teren stolarni wciśniętej między koryto strumyka a drogę, jednak pojawia się właściciel. - To teren prywatny, nie macie tu nic do szukania, proszę nie robić zdjęć - woła zdenerwowany.

Gdy próbuję tłumaczyć, że ani potok, który fotografuję, ani droga nie są prywatną własnością - właściciel żąda okazania legitymacji. Denerwuje się, gdy nie dostaje jej do ręki. - Przynieś aparat, muszę ją sfotografować - krzyczy do młodego mężczyzny, który pozostał na progu domu. Nie przynosi. Właściciel bierze do ręki pokaźny kij i rysuje nim na skraju asfaltu granicę. - To moje, teren prywatny i nikomu wchodzić tu nie wolno! - krzyczy.

Jeszcze niedawno w tym miejscu, na samym skraju drogi składował bele drewna przygotowanego do obróbki. Przed tym, by nie stoczyły się na drogę, miały chronić wbite w ziemię niewielkie słupki.

Na swoim czy na państwowym?

Sidzina Górna, niewielka droga wiedzie na osiedle Czarnowa. Asfalt wije się między domami, w pewnym momencie widać sporej wielkości tartak. Kilka pni pod wiatą, niewielki rodzinny interes. Tyle że zdaniem sąsiada - uciążliwy, a do tego nielegalny.

- Niestety, hałas granicy nie szanuje - mówi poirytowany sąsiad. - Przecież gdy pracują, to tu się nie da wytrzymać. Huk w całym domu. I tak od rana do wieczora.

Rzeczywiście, hałasu nawet nie ma co stłumić, bo stolarnia to wiata od drogi osłonięta jedynie kotarą z materiału.

W lipcu Stanisław Maj odniósł małe zwycięstwo. Choć urzędy nie uznały go za stronę sporu, bo przez gminną drogę nie sąsiaduje bezpośrednio z tartakiem - złożył skargę na sąsiada. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego uznał obiekt za samowolę budowlaną i wydał nakaz rozbiórki. Wyszczególnia po kolei, co ma zniknąć z przydrożnej działki: wiata oraz 3 wózki na fundamencie betonowym pod wiatą jak i poza nią.

Właściciel miał tłumaczyć inspektorom, że tartak zbudował jego ojciec jeszcze w latach 70. ub. w., a jedyna przebudowa, jaką zrobił, to wymiana poszycia dachu. A w ogóle to wszystko było użytkowane jedynie na własne potrzeby, stąd nie ma żadnych dokumentów. Okazuje się też, że teren, na którym stoi zakład, w planie zagospodarowania gminy zapisany jest jako teren zieleni.

Zupełnie inne spojrzenie na prawo własności niż właściciel działki pod tartakiem, ma Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej. Już z tytułu odpowiedzi na skargę Maja wiadomo, że sprawa jest przesądzona - "tartak zlokalizowany jest bezpośrednio na potoku w miejscowości Sidzina" - czytamy.

W dalszej części jest informacja, że właściciel tartaku został wezwany do natychmiastowego zaprzestania korzystania z części zajmowanej działki, która jest własnością Skarbu Państwa.

Tartak jak stał tak stoi, choć - jak przyznaje sąsiad - piły już nie rżną od rana do wieczora. Jednak o rozbiórce nikt nie myśli. Świeże deski i wióry wskazują, że produkcja ma się dobrze.

Wolny rynek niczym wolna amerykanka

Robert Lenart z Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego przyznaje, że wydana przez niego decyzja w sprawie tartaku nie jest prawomocna. Właściciel odwołał się już do Wojewódzkiego Inspektora w Krakowie. To może przedłużyć postępowanie nawet na całe lata.

- U nas takie sprawy "leżą" bardzo krótko, ale jest cała procedura odwoławcza z sądami administracyjnymi włącznie. Jedna ze spraw, które prowadzę, ciągnie się od 1993 roku - zauważa. Jak przyznaje inspektor, Sidzina jest miejscowością, w której jest bardzo dużo skarg na samowole budowlane. Przemysł drzewny jest dla wielu mieszkańców podstawowym źródłem utrzymania. Niewielkie tartaki od lat działały przy domach stawianych w ciasnej zabudowie. Odgłos pił, unoszący się pył i dym palonych trocin coraz bardziej dokuczają sąsiadom. Wiele doniesień to także próba "załatwienia" konkurencji za pomocą urzędników.

fig