Wyciskanie w leżeniu

Wyciskanie w leżeniu

Stefan Piotr Kozioł, słynny mistrz świata w wyciskaniu w leżeniu, bohater jednego z największych oszustw na Podhalu, jest dyrektorem szpitala koło Żywca. Pod „opiekę” absolwenta kilku klas szkoły zawodowej przebywa ponad sześćdziesięciu staruszków z całej Polski. Jego żona, z zawodu fryzjerka, jest przełożoną pielęgniarek. - Uciekłam stamtąd jak zobaczyłam, że chorym na Alzheimera ogranicza się lekarstwa i zabiera renty - mówi jedna z niewielu zatrudnionych tam dyplomowanych pielęgniarek. W maju 1995 roku sześćdziesiąt trzy osoby w większości górale podhalańscy zatrzymani zostali we Frankfurcie nad Menem przy próbie przekroczenia granicy z fałszywymi wizami. Jak się okazało, „wycieczkę” do Ameryki zorganizował prezes Polskiego Związku Sportów Siłowych Stefan Piotr Kozioł. Wcześniej zainkasował od każdego po pięć, sześć tysięcy dolarów, łącznie ponad trzysta tysięcy USD.

Za kratkami

Kozioł spędził w więzieniu ponad osiem miesięcy. Później oczekiwał na proces na wolności. Po kilku latach sprawa sądowa zakończyła się wyrokiem. Mistrz został skazany w czerwcu ubiegłego roku na trzy lata więzienia. Wykonanie kary odroczono jednak na podstawie zaświadczenia lekarskiego. Atletycznie zbudowany prezes sportów siłowych jest chory, ma tętniaka mózgu - stwierdzili biegli. Choroba nie przeszkodziła mu jednak we wzięciu udziału w wielu imprezach siłowych. Mimo że Kozioł zagarnął za fałszywe wizy gigantyczne pieniądze, nigdy ich nie zwrócił.

Nie było to zresztą pierwsze spotkanie Stefana Piotra Kozioła z Temidą. Wiele miesięcy toczyło się np. postępowanie w sprawie pobicia ponad osiemdziesięcioletniej Eleonory W. Kozioł próbował w ten sposób pomóc znajomej w pozbyciu się niechcianych lokatorów. Mistrz świata w wyciskaniu ma swoją policyjną kartotekę od 1977 roku, kiedy to został skazany za udział w bójce. Przebywał także w zakładzie poprawczym za paserstwo. W 1978 skazany został na 9 miesięcy za kradzież. Rok później był podejrzany o udział we łamaniu i tymczasowo aresztowany. W 1983 poszukiwany był w związku z podejrzeniem o oszustwo i podrabianie dokumentów. W 1984 skazano go na półtora roku więzienia z zawieszeniem. Kilka lat temu Stefan Piotr Kozioł zniknął. Wyjechał z rodziną z Podhala i ślad po nim zaginął. Dopiero kilka dni temu w „Dzienniku Zachodnim’’ ukazał się obszerny wywiad z naszym siłaczem. Okazało się że żyje. Osiadł na Żywiecczyźnie i ma się dobrze.

Dobry człowiek

- To jest świetny facet, proszę pana, odnowił nam przystanek autobusowy. Sponsoruje wiele inicjatyw - mówią o Stefanie Piotrze Koziole niektórzy mieszkańcy Złatnej, małej miejscowości w gminie Ujsoły koło Żywca. Dość trudno tam trafić, ale ogromne tablice informują o odległości do szpitala. „Nina” - zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy albo raczej dom starców odżył, kiedy przejął go nowy właściciel - twierdzą tutejsi. W sklepie spożywczym ktoś pokazuje nam w gazecie wywiad z siłaczem, dyrektorem szpitala. Czytamy: - Z wykształcenia jestem nauczycielem wychowania fizycznego, trenerem sportowym. Jako pierwszy w kraju napisałem pracę magisterską o trójboju siłowym, a nie była to wówczas lubiana dyscyplina - popuszcza wodze fantazji nasz mistrz po zawodówce. W przeszłości często podawał się za technika budowlanego, innym razem za nauczyciela, a jeszcze kiedy indziej nadawał sobie tytuł magistra inżyniera. - Mój ojciec był z Niemiec, a matka ze Lwowa, ale żona to góralka z krwi i kości. Jej nazwisko Jarząbek Giewont. Mowa o Janinie z domu Boczoń, rencistce III grupy, ostatnio właścicielce zakładu fryzjerskiego „Nina” w DW „Marzenie” w Zakopanem.

Później jest o rekordach Guinnessa i wreszcie o nowym zajęciu mistrza. - Postanowiłem otworzyć szpital. Adaptacja kosztowała 3 mln zł. Z pieniędzmi, którymi dysponowałem, mógłbym sobie najwyżej wybudować drugi dom. Tu pozwoliłem sobie na otwarcie dużego szpitala. Mamy 180 miejsc (obecnie jest 101 pacjentów) i co najważniejsze, jeden z najlepszych oddziałów dla osób cierpiących na Alzheimera. Stajemy do konkursu kas chorych i dostajemy pieniądze, które wystarczają nam na bardzo dobrą opiekę medyczną. Szlachetność naszego mistrza świata rzuca na kolana: - Szpital otworzyłem po to, żeby można było troszeczkę pomóc innym, widząc, co grozi mnie. Chcę, by mimo młodego czasem wieku, w przyszłości godnie przeżyli jesień życia. Nie inwestowałem w turystykę, tylko w opiekę medyczną. Myślę, że nasi pacjenci godnie u nas żyją, a ja mam poczucie, że udało mi się coś lepszego zrobić.

Uciekłam stamtąd

Do nielicznych, którzy znają prawdę o tym zakładzie, należy tzw. średni personel medyczny. Pani Iwona (imię na prośbę zostało zmienione - przyp. red.) jest dyplomowaną pielęgniarką. Kilka miesięcy temu zwolniła się z „Niny”. - Nie mogłam już tego wytrzymać. Chorego na Alzheimera można łatwo wykorzystywać i tak właśnie tam się dzieje. Z jego renty 70 procent miało iść na zakład, a reszta dla pacjenta. Tymczasem bywa, że ci ludzie nie dostają ani grosza. Właściciele mają sposoby. Tłumaczą potem np. że zapłacili za fryzjera. Pamiętam chorych żebrzących u pana dyrektora o kawę albo papierosy. Najgorsze były jednak oszczędności na lekarstwach. Żona pana Kozioła rozliczała nas z lekarstw. To jest nagminne. Bywało, że chorzy skarżyli się, że są głodni. Dyrektor osobiście nadzorował ilość przygotowanych posiłków. Pielęgniarstwo to jest zawód, który kocham, dlatego nie mogłam tego znieść. Pamiętam, jak jeden pacjent wyskoczył przez okno - opowiada była pracownica zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego w Złatnej. Zdaniem pani Iwony, tylko nieliczny personel ma tutaj specjalistyczne wykształcenie medyczne. Poważnie chorymi z całej Polski, opiekują się dziewczyny ze wsi, które nie mają pojęcia o tym zawodzie. - Nie dopuszczano nas do kwestii finansowych. Wiedziałyśmy tylko, że miesięczny pobyt tutaj kosztuje pacjenta 900 zł. Część pokrywała kasa chorych, a część miano zabierać choremu z renty. Tak naprawdę to rządzi tutaj szef. Pan Stefan ma nad wszystkim pieczę, choć nie zna się przecież na tej pracy.

Podobnego zdania jest inna pielęgniarka, która pracuje obecnie w „Ninie”. - Dostaję miesięcznie pięćset złotych i boję się o pracę. Na sześćdziesięciu pacjentów - prawdziwych pielęgniarek jest tutaj zaledwie kilka. Bywa, że nad wszystkimi chorymi czuwa przez całą noc jedna osoba. Dobrze, że czasem pomagają zdrowsi pacjenci. Opiekę medyczną nad zakładem w Złatnej pełni na zmianę dwóch lekarzy z miejscowego ośrodka zdrowia. Dr Miodoński i Heizer są wzywani w razie potrzeby. Kiedyś placówkę tę obsługiwali fachowcy ze spółdzielni lekarskiej w Rajczy. - Naszą pracę wykonywaliśmy bardzo starannie, świadczyliśmy pełne usługi lekarskie. Wtedy było tam zaledwie trzydziestu pacjentów - mówi dr Bogusław Jarca. - Dzisiaj to na szczęście nie jest już nasz problem, rozwiązaliśmy umowę. Nie będę podawał powodów, dla których tak się stało. Pamiętać trzeba, że jest to ośrodek pielęgnacyjno-opiekuńczy, a nie leczniczy i to jest w tej sprawie dosyć ważne. Nic więcej na ten temat nie powiem.

Kasa z kasy

W sanepidzie nie chciano nam udzielić szczegółowych informacji. Usłyszeliśmy tylko, że obiekt jest pięknie odremontowany. Dysponuje nawet własnymi karetkami. Jak się dowiedzieliśmy, Kozioł kupił dwie stare karetki z zakopiańskiego szpitala - volvo, dar dla mieszkańców miasta od zaprzyjaźnionej gminy Neuw Ginneken w Holandii. W gminie w Ujsołach powiedziano nam, że szpital zapisano na żonę mistrza Janinę Kozioł. W Urzędzie Wojewódzkim w Bielsku-Białej nie było osoby, która wiedziałaby coś na temat tego szpitala. Dopiero Janina Drożdż, kierownik Wydziału Rejestracji Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach, poinformowała nas, że rejestracji placówki dokonano 9 listopada 1999 roku, a osobą, która miała gwarantować ustawowy profesjonalizm szpitala, jest pielęgniarka Maria Sałachna. W imieniu właściciela zakładu występuje trzyosobowy komitet założycielski z siedzibą w Złatnej - kto w nim jest, nie wiedzą. Niewiele więcej na temat szpitala mówią urzędnicy Śląskiej Kasy Chorych. Dyrektor Jacek Kopacz potwierdził jedynie, że kasa ma podpisany kontrakt z Niepublicznym Zakładem Pielęgnacyjno-Opiekuńczym „Nina” w Złatnej. - Gdyby były jakieś skargi, wiedzielibyśmy więcej, bo sprawdzamy takie doniesienia. Skoro nie było, u pana dyrektora Stefana Piotra Kozioła wszystko gra.

Tygodnik Podhalański 35/2001