Z wizytą w Zakopanem: Udawaliśmy turystów

Dzieci są zachwycone. My trochę mniej – czeka nas dzień niewiadomych wydatków. Ale skoro tysiące rodzin tak robią w czasach kryzysu, to i my nie zbankrutujemy. Wkładam „adidasy”, na głowę starą czapkę z daszkiem, jeszcze niewielki plecak na garb – turysta krupówkowy w pełnej krasie. No, może ciuchy nie markowe, ale w dobie kryzysu…

Pani Konik proponuje usługi

Dzieciaki cieszą się już na samą myśl o podróży pociągiem. Może dłużej, ale nieco taniej i omijamy korki. Na zakopiańskim dworcu niewielki tłumek pasażerów miesza się z miejscowymi, oczekującymi z tabliczkami „Noclegi” w proporcji 1:1. Niewielkim bagażem nie wzbudzamy większego zainteresowania noclegowych naganiaczy. Nieśmiało zagaduję więc jednego z mężczyzn o cenę.

– Ile osób i na jak długo? – pada rzeczowe pytanie, a potem nasz gazda gładko wylicza: – Pardałówka – supernoclegi, no, może nie w centrum, ale za to bliżej gór. Blisko do Kuźnic, pod skocznię, a do Krupówek spacerkiem macie 20 minut. Jestem samochodem, dowóz gratis.

Pokój z łazienką na korytarzu za zaledwie 30 zł od osoby, a jeśli chcemy ją mieć u siebie – to cena skacze do 50 zł. Dziękujemy. Dwóch dni w Zakopanem raczej nie wytrzymamy.

Chwila zastanowienia nad planem dnia i wzrok pada na przystanek busów. Za szybą pierwszego z nich dostrzegamy „Kuźnice” – nie namyślając się długo, wsiadamy. Ruszamy po blisko 10 minutach, gdy wszystkie miejsca są już zajęte. Za chwilę całą czwórką jesteśmy na miejscu – za jedyne 12 zł.

Ostatnie kilkadziesiąt metrów przejeżdżamy wzdłuż okazałej kolejki do kolejki. Zgroza. Za moment dowiemy się, ile stoją naiwni, a ile możemy stać my. Za niewielką opłatą. Gdy wysiadamy, jak spod ziemi wyrasta tuż obok nas sympatyczna pani dyskretnym głosem pytając, czy wybieramy się na Kasprowy. – Mam miejsce w kolejce, wyjeżdżacie do godziny. To tylko godzina, a nie sześć! Ja stałam pierwsza, wprowadzę was. Nikt nie będzie miał nic przeciwko – deklaruje.

Miła pani Konik wylicza szybko, że za usługę trzeba będzie zapłacić – od dorosłego po 15 zł, od dziecka po 10. W ramach promocji, jak wyskoczymy z czterech dych, to też będzie dobrze. Zbijamy cenę do 30, ale i tak rezygnujemy. Pani Konik zapewnia nas, że układ jest uczciwy – jak nie wyjedziemy kolejką, to nawet zwróci nam pieniądze. Dziękujemy. I idziemy sobie postać. Na końcu długiego ogona nikt nie wie, jak długo przyjdzie czekać. Ale skoro już się przyjechało do Zakopanego, to przecież grzech nie wyjechać na Kasprowy Wierch. Młody mężczyzna, który zaraz pojawia się obok, proponuje dyskretnie, że przeprowadzi mnie w miejsce, z którego będę miał już tylko godzinkę stania. Cena? 60 zł od całej czwórki. – Panie, najlepiej przyjść o piątej, szóstej po południu, to już w ogóle kolejki nie ma – przekonuje nas fiakier, wioząc nieco później dorożką w dół. – Dziś i tak jest spokojnie. Ile razy tu ludzie się biją! No, proszę sobie wyobrazić, że stoi pan z dzieciakami cztery godziny, a tu ktoś wciska przed pana dziesięć osób. Nie wnerwiłby się pan?

Misiek jak błyskawica

No jasne, że tak. Zamiast Kasprowego postanawiamy spełnić dziecięce marzenia i przejechać się konikiem po Zakopanem. Ile nas będzie kosztowała przejażdżka na Krupówki?

– Stówę! – woła rzeczowo jeden z ubranych po góralsku woźniców.
– Drogo! – próbuję negocjacji, jak z panią konik.
– Panie, normalnie bierzemy 150, no, 120. To wsiadaj pan i nie narzekaj! Pojedziecie sobie pod skocznię, zrobicie zdjęcie, potem na Krupówki. To przecież pół godziny jazdy – to wcale nie jest wygórowana cena – przekonuje mnie gość w góralskim kapeluszu i koszuli ze spinką.

Błagalny wzrok dzieci nie pozwala powiedzieć „nie”. Jeszcze po małym oscypku za złotówkę od gaździny z Olczy i czekamy na naszą dorożkę. Za chwilę podjeżdża bryczka zaprzęgnięta w konia o imieniu Misiek. Misiek spokojnym krokiem ciągnie nas nie za szybko w stronę ronda, tam skręcamy pod skocznię. Gdy widzimy Wielką Krokiew, nasz sympatyczny fiakier dopytuje się, w którym miejscu życzymy sobie zrobić zdjęcie. Wybieramy takie, żeby było najbliżej pasa igelitu, po którym śmiga każdego lata sam Małysz. Góral zeskakuje, mnie zaprasza na kozła i woła, że zrobi fotkę. Podaję mu mój aparat: pstryk, pstryk i jedziemy dalej. A ja się zastanawiam, po co zatrzymaliśmy się w tym miejscu, skoro nasz „fotograf” i tak stanął tyłem do skoczni. A w domu okazało się jeszcze, że Misiek ma obcięty pysk…

Misiek musi być wyjątkowo narowistym rumakiem, bo nasza wycieczka – zamiast trzydziestu – trwa niespełna piętnaście minut. Na światłach rodzina wyskakuje z dorożki, a ja ze stówki. I zaczynamy się rozglądać, którędy na Krupówki. Znajomy zakopiańczyk tłumaczy mi potem, że normalnie to fiakrzy podjeżdżają do oczka wodnego. Widać, nie byliśmy zbyt atrakcyjnymi klientami. Baba z wozu, koniom lżej – uzasadniam sobie w duchu, patrząc na żonę i obie córki.

Legwan Muniek i god w porach

Krupówki. Mekka turystyki zakopiańskiej. Pod względem liczby pielgrzymów ustępuje chyba jedynie Jasnej Górze. Ale niewiele. Patrzę na tysiące rodzin podobnych do naszej. Choć bardziej trendy byłoby mieć rasowe górskie buty (widziałem takie w sklepie za 899 zł) i ostatni krzyk mody – kijki do nordic walking przytroczone do plecaka. Te można kupić nawet na ulicy za pół stówki. Co się nosi na Krupówkach, okazuje się w jednym z renomowanych sklepów. Kolejka do kasy proporcjonalna do tej w Kuźnicach. Czuję, jak słoma z moich starych adidasów wystaje.

Czas na kawę i ciastko. Pomiędzy fastfoodami i świątyniami kuchni góralskiej znajdujemy sympatyczny coctail bar „Jagoda”. Kawa podnosi nas na duchu, olbrzymi pączek na ciepło zatyka. Słodycz kosztuje nas cztery dychy.

Wtapiamy się w tłum, gęstniejący proporcjonalnie do chmur na niebie. Wiadomo, w deszcz Mięguszów się nie zdobywa. Ktoś w tłumie wciska mi do ręki kolorową ulotkę. Wystawa zwierząt egzotycznych. I tak pada – idziemy. Olbrzymi legwan Muniek leniwie spogląda na przybyłych, wylegując się na pokrywie terrarium. Zazdroszczę mu spokoju, gdy moje myśli zaczynają wędrować w okolice wysokości dzisiejszych wydatków. Rzut oka na 60 tropikalnych okazów i wysłuchanie fascynujących opowieści o nich kosztowało nas 20 zł. Zaledwie, bo poszliśmy tam we trójkę.

Płyniemy z tłumem w dół najwspanialszej promenady Zakopanego. Dzieci muszą mieć jeszcze zdjęcie na kucyku z nieśmiertelnym misiem w tle. Za przyozdobienie dziewczynek kapeluszem i cuchą (!) oraz usadowienie w siodle trzeba zapłacić po 5 zł. Gdyby jeszcze to fotograf robił zdjęcie, a nie tata, przyjemność kosztowałaby o 10 zł więcej.

Na obiad zatrzymujemy się w Gazdowej Kuźni. Szczęśliwie nie zamawiamy zup, bo i tak nie jesteśmy w stanie wszystkiego zjeść. „Morski God w porowym sosie”, czyli sola w jarzynach z surówkami, kosztuje 27 zł. „Cycki Zoścynej kury z syrem zapiecone”, czyli filet z kurczaka z serem i plasterkiem pomidora z dodatkami wyceniono na 32 zł. Dzieci wybierają pierogi, soki, ja piwo do popicia (póki jeszcze nie wprowadzili zakopiańskiej prohibicji). Wychodzimy z ciężkimi żołądkami, za to z portfelem lżejszym o kolejne 100 zł.

Ruszamy dziarsko pod Gubałówkę. Tu znaleźliśmy chyba jedyne darmowe miejsce w Zakopanem. Na kilkumetrowy cokół pomnika Turysty dzieciaki wychodzą za zupełną darmochę, a mnie nikt nie każe płacić za zrobienie im zdjęcia! Ogarnia mnie totalna euforia. Opada dopiero przy kasie – za wjazd i zjazd szynowym tramwajem naszej czwórki płacę 52 zł. Szczyt jest równie zatłoczony, jak Krupówki. I równie skomercjalizowany. Za dychę mogę spróbować wdrapać się na sztuczną ściankę, za dwie – dzieci mogą powspinać się w parku linowym. Tym razem niebu dzięki składam za deszcz, który pozwolił mi przekonać dzieci, że może kiedy indziej spróbujemy.

Mogło być drożej...

Wejście do pociągu wywożącego nas z Zakopanego jest jak wybawienie. Opuszczając miasto, czuję się jak nałogowy hazardzista, wyrwany z objęć jednorękiego bandyty. Pocieszam się, że w Zakopanem można w jeden dzień wydać znacznie więcej. My zostawiliśmy w kieszeniach rozmaitych gaździn i baców w sumie 403 zł. Gdyby nie kolejka do kolejki, to pewnie nasz budżet uszczupliłby się o kolejne dwie stówki...

Józef Figura
Współpraca: Ania i Ola