Sznurówka w bucie.

     Już za chwileczkę, już za momencik, piłkarski kocioł zacznie się kręcić. Jeszcze dziesięć dni i ruszy wielka paneuropejska kopanina. Może wtedy wszystko się zmieni i prawdziwy sport zajmie należne mu miejsce. Teraz każdy, kto tylko może, wypowiada się na temat piłki kopanej. O zgrozo nie ma to często nic wspólnego ze sportem. Cóż, takie mamy czasy. Wystarczy tylko włączyć telewizor, radio albo zajrzeć do opinioprzetwórczych tabloidów i już wiemy, co w trawie piszczy. Trawa to najlepiej poinformowane źródło. Jest przecież w stałym kontakcie z naszymi orłami, które trenując w pocie czoła i nie tylko, z gracją bliską mitologicznym bogom depczą jej wyselekcjonowane w procesie transgenicznych mutacji źdźbła. To dopiero początek. Nic, co otacza naszych wspaniałych kopaczy nie może być zwykłe. Musi być w najgorszym wypadku wyjątkowe. Jakie siły i środki zostały zaangażowane, aby zagwarantować im wszystko, co najlepsze. Helikopter to oczywista oczywistość. Każdy przecież wie, że piłkarz po dłuższym przebywaniu w samochodzie lub nie daj Boże w autobusie może nagle stracić moc, dynamikę lub co gorsza skuteczność.
Nie po to pokonaliśmy Krzyżaków pod Grunwaldem, żeby teraz z byle powodu już w szatni przegrywać arcyważne mecze. Trzeba zadbać o każdy szczegół, bo tak naprawdę nie wiadomo, co może mieć decydujące znaczenie. Kucharz, który karmi naszych piłkarzy to zapewne wirtuoz patelni - bo narodowa jedenastka nie może jeść produktów pełnych różnego rodzaju dodatków typu E coś tam. Jestem ciekawy czy sztab szkoleniowy przeprowadził w tunelu aerodynamicznym odpowiednie testy wytrzymałościowe sznurówek. Na pewno nikt nie chciałby, żeby w tak decydującym momencie meczu jak rzut karny któryś z naszych piłkarzy zaliczył glebę z powodu rozwiązanego buta. To wszystko nic, bo mecze bez względu na wynik będą niestety pozbawione tego, co najistotniejsze czyli emocjonalnego radiowego komentarza Tomasz Zimocha, który często swoim kunsztem przerastał opisywaną rzeczywistość.
Pani Premier,  jak żyć?