Pan Stanisław Tokarczyk świętował urodziny. Przepis na 100 lat życia

- Tata cieszył się na te urodziny, ale do końca nie wiedział, gdzie będą. Zaczął coś podejrzewać, jak zobaczył wyłaniające się na horyzoncie góry - mówi Krystyna, najmłodsza córka pana Stanisława. Dodaje, że choć jej tata nie wszystkich gości już rozpoznał, nawet tych z rodziny, to jednak od razu rozpoznał pana Michała Borzęckiego, u którego przez wiele lat pracował w tartaku. - Tata w domu często wspomina pana Michała, prawie codzienne, i bardzo tęskni za Nowym Targiem - dodaje pani Krystyna.

Pan Stanisław, pomimo sędziwego wieku, na urodziny do Nowego Targu przyjechał z Bielska z córką Krystyną, u której teraz mieszka już od kilkunastu lat.

Tuż po II wojnie światowej z żoną zamieszkał w stolicy Podhala i to tu spędził kilkadziesiąt lat. Gdy przed 19 laty umarła mu żona, zaopiekowała się nim jego najmłodsza córka. - Miałam warunki i możliwości, więc tata zamieszkał u mnie. To bardzo żywotny człowiek. Jeszcze trzy lata temu zbierał jesienią liście w ogrodzie. Praca to dla niego całe życie. Zawsze ciężko pracował, imając się też po pracy dodatkowych zajęć, aby zapewnić rodzinie życie na poziomie - podkreśla pani Krystyna.

Dodaje, że może to dziś byłoby dziwne, ale nigdy tata nie jadł do syta, a przy stole czekał aż wszyscy zjedzą. - Gdy ktoś przyszedł do domu, kazał mamie częstować swoim obiadem, a sam nie jadł. Taki zawsze był, że myślał bardziej o innych, nie o sobie - podkreśla córka.

Wraca wspomnieniami do trudnych czasów komuny, o których już wielu nie wie lub nie pamięta. - Człowiek za komuny był nic nie wart, jak nie był w partii - mówi.

Pan Stanisław urodził się 1922 roku w Młyńczyskach na Limanowszczyźnie. Wkrótce po wybuchu II wojny światowej, jako 17-latek, został zabrany na przymusowe roboty do Austrii. Wykonywał tam prace niewolnicze. Musiał chodzić w ubraniu z naszytą literą P i drewniakach, podobnie jak to było w wielu obozach „pracy”. On sam został przydzielony do pracy w gospodarstwie. Tam, jak wspomina, nie miał złych relacji z gospodarzami, bo przykładał się do pracy, choć zdarzyło mu się "dostać". To tam na „robotach” poznał swą przyszłą żonę, również zabraną „na roboty”.  

Po zakończeniu wojny wahał się, czy nie zostać w Austrii, ale jak wyjaśniał, nie chciano tam Polaków i zdarzały się pobicia. Sam kiedyś tego doświadczył., trafił nawet do szpitala. Ze swą przyszłą żoną wrócili więc tuż po wojnie do Polski. - Chciałem być między swoimi - tłumaczy.

- Mama była z Sędziszowa, ale tam jej się nie podobało. Rodzice zamieszkali w Nowym Targu. Tata najpierw zaczął pracować przy remoncie Szkoły Podstawowej nr 1, uszkodzonej wybuchem, potem w kaflarni u pana Polaka i cegielni, a potem już przez lata w tartaku, tak do samej emerytury - opowiada pani Krystyna. Pracował także dodatkowo, czy to u stolarza, czy u kuśnierza, na budowach. Umiał wstawiać okna, nigdy nie brakowało mu pracy. Był cieniony przez pracodawców, bo był dokładny, sumienny i niedrogi.

Pan Stanisław ma siedmioro dzieci. Doczekał się też 14 wnucząt i 25 prawnucząt.

Rodzina jest dla niego najważniejsza. To bardzo wrażliwy człowiek, jak same podkreślają jego dzieci. Zapytany o swe dodatkowe świadczenia emerytalne mówi, że sam nic nie potrzebuje, a do swego końca chce pomagać bliskim. Zresztą rodzina pana Stanisława jest bardzo zżyta, co widać było doskonale podczas wielkiego świętowania. Pan Stanisław otoczony był przez najbliższych uwagą, szacunkiem i miłością.